Πανηγύρισε η ενορία του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος στη Βέροια

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του εορταζομένου Αγίου, ενώ στο τέλος τελέστηκε το καθιερωμένο μνημόσυνο των δωρητών και μελών της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο αναφέρθηκε με θλίψη στην καθυστέρηση της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, ο οποίος κατεδαφίστηκε πριν από είκοσι και πλέον χρόνια και η ανέγερση του καθυστερεί εξαιτίας γραφειοκρατίας, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Τόν μιμητήν φανέ­ν­τα τοῦ φιλοι­κτίρμονος Θεοῦ ὑμνήσωμεν Ἰω­άν­νην».

Τήν περασμένη Κυ­ρι­α­κή, ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας προέβαλε μέ τό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα τό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου ὡς πα­ρά­δειγ­μα καί πρότυ­πο ζω­ῆς γιά ὅλους μας. Στήν ἀδιαφορία τοῦ ἱε­ρέως καί τοῦ λευΐτου, πού ἄφησαν τόν ἐμπε­σόντα εἰς τούς ληστάς ἄνθρω­πο ἡμιθανῆ καί συνέχι­σαν τόν δρό­μο τους, ὁ Χριστός ἀντι­πα­ρέ­θε­σε τήν εὐσπλαγ­χνία τοῦ Σα­μαρεί­του, ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἀλλο­ε­θνής, ὄχι μόνο διέκοψε τό ταξίδι του γιά νά φρο­­­ντίσει τόν πάσχο­ντα καί ἐγ­κα­τα­­λε­λει­μέ­νο συνάν­θρω­πό του, ἀλ­λά μερί­μνησε καί γιά τήν ἐξέ­λι­ξη τῆς ὑγείας του κα­λύπτοντας μάλι­στα μέ δικά του χρήματα τή δαπά­νη τῆς περαιτέρω νοσηλείας του.

Στή συ­νέχεια αὐτῆς τῆς παραβο­λῆς καί τῶν μη­νυμάτων πού μᾶς με­τέ­­φερε, προβάλλει σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλησία μας καί ἕνα συγκεκριμένο παράδειγμα, τό παράδειγμα ἑνός ἁ­γίου της, τοῦ ἁγίου Ἰω­άννου τοῦ Ἐλε­ή­μο­νος, πατριάρ­χου Ἀλε­ξαν­δρεί­­­ας, ἑνός ἁγίου ὁ ὁ­ποῖος διῆλθε τή ζωή του εὐεργετώντας τούς ἀν­θρώπους, ἐλεώντας τούς ἐν­­δεεῖς καί πτω­χούς ἀ­δελφούς του καί στη­­­ρί­ζ­οντας ὅσους εἶχαν ἀνά­γκη τῆς βοηθείας καί τῆς συμπαραστά­σε­ως.

«Κύριοι καί δεσπόται» του ἔλεγε ὅτι ἦταν ὅσοι εἶχαν ἀνά­γκη καί αὐ­τούς ἤθε­λε νά δια­κονεῖ ὡς ταπει­νός καί ἔσχα­τος δοῦ­λος, αὐτός ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦταν πατριάρ­χης τῆς μεγά­λης πό­λεως Ἀλεξανδρείας.

Τό πα­ρά­δειγμά του ἔ­κανε τίς καρ­διές πολ­λῶν ἀν­θρώ­πων νά ἀνοί­ξουν καί νά θελή­σουν νά τό ἀκο­λου­θή­σουν προσ­φέ­ροντας στούς ἀπό­ρους, στούς ἀδύ­ναμους καί ἀνυ­­πε­ρά­σπιστους ἀν­θρώ­­πους τή θαλπωρή τῆς ἀγά­πης.

Γιατί αὐτή τή θαλ­πω­ρή τῆς ἀγά­πης προσέ­φε­ρε καί ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ Ἐλεήμων. Δέν προσέφερε ἁπλῶς χρή­ματα, δέν διέθετε μόνο τά ἱδρύματα τοῦ Πα­τρι­αρχείου γιά νά δι­ευ­κο­λύ­­νει καί ἀνα­παύσει τούς ἐνδεῖς. Ἦ­ταν δί­πλα τους καί τούς δια­κονοῦσε προσωπικά, ἀ­κο­λου­θώ­­ντας τό πα­ρά­­­­δειγμα τοῦ Κυρίου, πού δέν ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς τήν ἐλεημο­σύνη ὡς μία τυ­πι­κή καί συμβατική ὑπο­­χρέωση, ὡς μία ἐ­φαρ­­μογή τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης πρός τόν πλη­σί­ον πού ἔχει ὡς μέτρο τήν ἀγάπη πρός τόν ἑ­αυ­­τό μας. Μέ κρι­τή­ριο αὐ­τήν τήν ἀγάπη θά μᾶς κρί­νει ὁ Θεός κατά τή μέλλουσα κρίση, ὅπως ὁ ἴδιος ἀποκα­λύ­πτει, λέγο­ντας ὅτι στά δε­ξιά τοῦ Πατρός του θά βρεθοῦν ὅσοι τόν ἐνέ­δυσαν, ὅταν ἦταν γυ­­μνός, ὅσοι τόν ἐπισκέ­φθη­καν, ὅταν ἦταν στή φυ­λακή, ὅσοι τοῦ ἔδωσαν τρο­φή καί νερό, ὅταν πει­νοῦσε καί διψοῦσε. Καί ὅλα αὐτά, ἐπειδή ἡ ἐ­φαρ­μογή τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης δέν ἔχει γιά τόν Θεό, ὅπως γιά πολλούς ἀπό ἐμᾶς, τήν ἔννοια  τῆς χορηγίας, δέν σημαίνει ὅτι δίδω κάποια χρή­μα­τα καί ἐκπλη­ρώνω τό χρέ­ος μου καί ἀνα­μένω στή συνέχεια τήν ἐπιβρά­βευ­ση τοῦ Θε­­οῦ.

Χρήσιμα καί ὠφέ­­λιμα εἶναι καί τά χρή­ματα, καί χωρίς αὐ­τά τά ἔργα τῆς εὐ­ποιΐας καί τῆς φιλαν­θρωπίας πολύ δύσκο­λα ὑλοποιοῦνται, ἀλλά ὁ Θεός δέν ζητᾶ μόνο χρήματα οὔτε ἐ­μεῖς μπο­ροῦ­με νά ἐξα­γοράσουμε τό ἔλεός του προσφέροντάς τα.

Αὐτό πού χρειάζεται καί ζητᾶ ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία θά πρέπει νά συνο­δεύει καί ὅ­ποια ἄλ­λη ὑλική προσ­φορά πρός τόν συν­άν­θρω­πό μας.

Αὐτό ἔκα­νε ὁ ἑορ­τα­ζόμενος σήμε­ρα ἅγι­ος Ἰω­άννης ὁ ἐλεή­μων, ἐρ­γα­ζόμε­νος ὁ ἴδι­ος γιά τήν ἀνα­κού­φι­ση καί τή βοήθεια ὅσων εἶχαν ἀνάγκη.

Αὐτό ἔκανε καί ὁ κα­λός Σαμα­ρεί­της τῆς εὐ­αγ­­γε­λικῆς παρα­βολῆς. Καί ἐάν ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει σήμερα τό παράδειγμα τοῦ ἁ­γίου Ἰωάννου τοῦ ἐλε­ή­­μονος, τό προ­βάλ­­­λει γιά νά μᾶς δείξει ὅτι τό πρό­τυ­πο τοῦ καλοῦ Σα­μαρείτου δέν εἶναι πρό­τυπο οὐτοπικό καί πα­ρά­δειγμα ἀνεφάρ­μο­στο· δέν εἶναι τρό­­πος ζω­ῆς πού δέν βιοῦται, πού δέν μπορεῖ νά γίνει πρα­γ­ματικ­ό­τη­τα στήν ἐποχή μας καί τήν κοι­νω­νία μας, ἀλλά εἶναι ὁ μοναδικός δρόμος γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά ὅλους ἐμᾶς πού θέ­λουμε νά εἴμαστε μα­θητές τοῦ Χριστοῦ, πού θέλουμε νά ἀνή­κου­με στό σῶμα του, στήν Ἐκ­κλησία. Καί ὁ δρόμος αὐτός εἶναι ἡ ἀγάπη καί εὐ­σπλαγ­χνία πρός τόν πά­σχοντα καί ἐνδεῆ ἀδε­λφό  μας, πρός τόν κάθε ἕνα πού ἔχει ἀνά­γκη, γιατί στό πρόσω­πό του πρέπει νά βλέπουμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, πρέ­πει νά βλέπουμε τόν ἴδιο τόν Χριστό, πού μᾶς καλεῖ καί σήμερα καί πάντοτε νά ἀκο­λου­­θήσουμε τόν δρόμο πού μᾶς ὑπέ­δειξε μέ τή ζωή του, τόν δρόμο πού βάδισαν οἱ ἅγιοί μας καί ὁ ἑορταζόμενος σή­με­ρα ἅγιος Ἰωά­ννης ὁ ἐλεήμων.

Αὐτόν τόν δρόμο εὔ­χομαι, νά ἀξιωθοῦμε, διά πρεσ­βειῶν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, νά βαδί­σου­με καί ἐμεῖς, γιά νά συναντή­σου­με τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν ἐλεήμονα στή βασι­­λεία τῶν οὐρανῶν, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει προ­γευόμενος τά ἀγα­­θά πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά τούς ἐκλεκτούς του.