Στο τέλος της λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για τα κεκοιμημένα μέλη του Συλλόγου Χιονοδρόμων Ορειβατών Βεροίας και αμέσως μετά έκοψε την βασιλόπιτα για τα στελέχη του νεανικού πνευματικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.
Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στη θεία Λειτουργία.
«Ρεόντων τήν σχέσιν ὑπεριδών Χριστῷ ᾠκειώθης, δι᾽ ἀγώνων πνευματικῶν», ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν ἑνός νέου ὁσίου της, ἑνός Ρώσου ἀσκητοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ φήμη τῆς ἁγιότητος ξεπέρασε τά σύνορα τῆς χώρας του καί ἔγινε γνωστός καί προσφιλής σέ ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο.
Καί ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος εἶναι ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, τόν ὁποῖο τιμοῦμε στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, κάθε χρόνο, αὐτή τήν ἡμέρα, ἐδῶ στό Σέλι.
Πῶς ὅμως ἕνας ἁπλός καί ἄγνωστος κατά κόσμον ἄνθρωπος κατόρθωσε νά ἀποκτήσει τόση φήμη καί νά ἐπιτύχει αὐτό πού ἄλλοι ἀγωνίζονται καί πασχίζουν χρόνια νά κατορθώσουν, χρησιμοποιώντας συμβούλους καί εἰδικούς, δίνοντας συνεντεύξεις καί κάνοντας περιοδεῖες, ἔχοντας γύρω τους ἀνθρώπους πού φροντίζουν ὅλες τίς λεπτομέρειες τῆς ἐμφανίσεώς τους καί τῆς ἐπικοινωνίας τους μέ τόν κόσμο, καί παρ᾽ ὅλα αὐτά πολλές φορές δέν τό καταφέρνουν;
Ὅλοι αὐτοί πού προσπαθοῦν, ἀδελφοί μου, νά γίνουν γνωστοί καί προσφιλεῖς στούς ἀνθρώπους, ὅλοι αὐτοί πού προσπαθοῦν νά ἀποκτήσουν φήμη καί νά ἀκουσθεῖ τό ὄνομά τους σέ ὅλο τόν κόσμο, κάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού ἔκανε ὁ ἅγιος Σεραφείμ. Ἀσχολοῦνται σέ ὑπερβολικό βαθμό μέ τά γήινα πράγματα. Ἀσχολοῦνται μέ τά πρόσκαιρα καί τά ἐφήμερα. Ἀσχολοῦνται μέ τά κοσμικά καί τά ἐξωτερικά, καί ἐπιδιώκουν μέσα ἀπό τίς γνωριμίες καί τίς φιλίες, μέσα ἀπό τίς κολακεῖες, πολλές φορές, καί τίς δημόσιες σχέσεις νά κερδίσουν τή φήμη πού ἐπιδιώκουν.
Ξεχνοῦν ὅτι ὅλα αὐτά, στά ὁποῖα στηρίζουν τίς προσπάθειές τους νά ἀποκτήσουν φήμη καί δόξα καί ὄνομα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, εἶναι «ρέοντα». Εἶναι πράγματα τά ὁποῖα περνοῦν καί ἐξαφανίζονται, ἔτσι ὥστε ἀκόμη καί ἄν τούς προσφέρουν κάποτε μιά ἀκτίνα φήμης, στή συνέχεια χάνονται καί αὐτά, γιατί ἡ διάρκειά τους καί ἡ ζωή τους εἶναι πεπερασμένη, ὅπως ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, καί δέν μπορεῖ νά τούς ἐξασφαλίσει τή φήμη καί τή δόξα πού ἐπιθυμοῦν.
Ἕνας μόνο ἀσφαλής τρόπος ὑπάρχει νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος φήμη καί δόξα καί τήν τιμή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
Καί ὁ τρόπος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν πού ἀκολούθησε ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ δρόμος τῆς ἀπεξαρτήσεως ἀπό τά «ρέοντα» καί τῆς ἀφοσιώσεως στόν Θεό.
Καί ποιά εἶναι τά ρέοντα; Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν καί ἐνδιαφέρουν τόν ἄνθρωπο, καί ἰδίως τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἀγωνίζεται νά ἀποκτήσει ἤ νά οἰκειοποιηθεῖ: οἱ θέσεις, τά χρήματα, οἱ τιμές, ἡ περιουσία, οἱ γνωριμίες καί τόσα ἄλλα. Καί ἐπιπλέον, ὅλα αὐτά γιά τά ὁποῖα ψέγει ὁ Χριστός ἀκόμη καί τήν ἀδελφή τοῦ φίλου τοῦ Λαζάρου, πού δέν κάνει κάτι κακό, προσπαθεῖ μόνο νά περιποιηθεῖ τόν Χριστό, λέγοντάς της «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά, ἑνός δέ ἐστι χρεία».
Καί αὐτό τό ἕνα τό ὁποῖο μᾶς χρειάζεται, γιατί δέν εἶναι ἀνήκει στά ρέοντα, εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ὁ Θεός, μέ τόν ὁποῖο φρόντισε νά συνδεθεῖ ὁ ἅγιος Σεραφείμ, ἐγκαταλείποντας τή μέριμνα γιά τά ἐγκόσμια, καί ἀγωνιζόμενος πνευματικά. Ἔτσι, ἀπαλλαγμένος ἀπό τά «ρέοντα», ἀφιέρωσε τήν προσοχή του καί τή μέριμνά του στόν Χριστό καί κατόρθωσε νά οἰκειωθεῖ μαζί του, ἐπέτυχε νά γίνει οἰκεῖος καί φίλος του. Καί ὅποιος εἶναι φίλος καί οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ, αὐτός, κατά τήν ὑπόσχεσή του, ἀπολαμβάνει καί τή δόξα του. Αὐτήν ἀκριβῶς πού κέρδισε καί ὁ ἅγιος Σεραφείμ, ὥστε νά τιμᾶται καί δοξάζεται ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Ἴσως, βεβαίως, κάποιος πεῖ, «μά καλά, ὁ ἅγιος Σεραφείμ ἦταν ἀσκητής, δικαίως, λοιπόν, ἐγκατέλειψε τά κοσμικά πράγματα. Ἐμεῖς ὅμως πού δέν εἴμαστε ἀσκητές, πού ζοῦμε στόν κόσμο, γιατί νά τά ἐγκαταλείψουμε;»
Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, δέν μᾶς ζητᾶ νά ἐγκαταλείψουμε τίς ἀνγκαῖες γιά τή ζωή μας μέριμνες καί φροντίδες καί νά ἀφοσιωθοῦμε ὅλοι ἀποκλειστικά σ᾽ Αὐτόν. Ζητᾶ ὅμως καί ἀπό ἐμᾶς πού ζοῦμε στόν κόσμο, νά ἀξιολογοῦμε τίς ἀνάγκες μας καί ἱεραρχοῦμε τίς προτεραιότητές μας. Νά μεριμνοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας καί τίς ἀνάγκες του, γιά τήν οἰκογένειά μας καί γιά τό ἐπάγγελμά μας, ἀλλά νά μεριμνοῦμε καί γιά τήν ψυχή μας καί νά ἐπιδιώκουμε τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Θεό.
Ἄν πιστεύουμε ὅτι ἡ ψυχή μας καί ὁ Θεός εἶναι οἱ πρώτιστες προτεραιότητές μας, τότε θά μεριμνοῦμε καί γιά τά ὑπόλοιπα, τά ὑλικά καί τά κοσμικά, ἀλλά θά ἔχουμε πάντοτε κατά νοῦ, ὅτι δέν θά πρέπει νά κάνουμε τίποτε πού νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό, τίποτε πού θά τόν λυπεῖ καί θά διαλύει τόν σύνδεσμο πού θέλουμε νά ἔχουμε μαζί του, ἔτσι ὥστε νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας, τήν οἰκείωση πού καλλιέργησε ὁ ὅσιος Σεραφείμ μέ τόν Θεό, καί θά ἔχουμε καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού θά μᾶς ἐνισχύει στόν καθημερινό μας ἀγώνα, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε, μέ τίς πρεσβεῖες καί τοῦ ἁγίου Σεραφείμ, νά ἀπολαύσουμε καί ἐμεῖς τήν δόξα πού καί ἐκεῖνος ἀπολαμβάνει στόν οὐρανό.