Ο Θεός μας είναι εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος. Θέλει όλους να μας σώσει και ας μη θέλουμε εμείς. Στέλνει οπίσω μας το έλεός Του να μας κυνηγήσει, για να μας προφυλάξει από τις πτώσεις και εμείς παραμερίζουμε να μη μας ακουμπήσει. Φοβούμαστε μη μιανθούμε από το θείον έλεος, ενώ είμαστε μιασμένοι από το πλήθος των ανομιών μας. «Εξέλειπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών» (Ψαλμ. 77, 33), χωρίς καρπούς αρετής και χωρίς σοβαρές επιδιώξεις αφήνουμε να φύγουν τα χρόνια μας. Έως πότε όμως; Ο Θεός μας περιμένει έτοιμος να μας σώσει. Όταν δει ότι δεν ανταποκρινόμαστε τότε χρησιμοποιεί την παιδαγωγία του. Παραχωρεί για τις αμαρτίες μας να περάσουμε θλίψεις και στεναχώριες και προσφυγιές και ασθένειες και πικρούς θανάτους. Και τούτο για να συνέλθουμε, να αντιληφθούμε τα σφάλματά μας, να ομολογήσουμε ότι «παρεπικράναμεν τον Ύψιστον» (Ψαλμ. 77, 17) και μόνοι μας να του φωνάξουμε: «Βοήθησον ημίν, ο Θεός, ο σωτήρ ημών· ένεκεν της δόξης του ονόματός Σου, Κύριε, ρύσαι ημάς και ιλάσθητι ταίς αματίαις ημών ένεκεν του ονόματός Σου» (Ψαλμ. 78, 9).
Αγανακτεί ο Θεός για την συνεχιζόμενη απιστία μας και τις καθημερινές μας αμαρτίες, τις οποίες, βέβαια, συγχωρεί όταν εμείς του το ζητήσουμε· όταν με ταπείνωση ομολογήσουμε το λάθος μας και του φωνάξουμε με δάκρυα στα μάτια ως ο άσωτος της παραβολής: «Πάτερ, ημάρτομεν» (Λουκ. ιε΄ 18). Αγανακτεί για τις συνεχόμενες πτώσεις μας, τις «εν γνώσει και αγνοία», αλλά γνωρίζει να μας συγχωρεί, αφού η αγάπη Του προς τα πλάσματά Του είναι άπειρη. Μας έχει διδάξει να συγχωρούμε τους αδελφούς μας όσες φορές αυτοί μας αδικούν, «εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. ιη΄ 22). Αγαπά τους αμαρτωλούς, αλλά μισεί την αμαρτία και αγανακτεί για την παρατεταμένη μας αποστασία. Η αγανάκτησή Του συνδυάζεται με την παιδαγωγία, η οποία μπορεί να είναι επίπονη για όλους εμάς που τον παραπικραίνουμε συνεχώς και προσθέτουμε καθημερινά περισσότερες αμαρτίες. Αγανακτεί, παιδαγωγεί, αλλά και ελεεί, αφού ως πλάστης μας γνωρίζει ότι κάθε άνθρωπος «σαρξ εστί και πνεύμα πορευόμενον και ουκ επιστρέφον» (Ψαλμ. 77, 39). Όταν οργισθεί και αγανακτήσει ο Ύψιστος τότε αλλοίμονο στους ανθρώπους, αλλοίμονο στους λαούς. Η οργή του θα ξεσπάσει με συμφορές. Και τότε ούτε οι προσευχές των δικαίων και των εκλεκτών Του δεν εισακούονται. Το λέει ο Προφήτης Ιερεμίας: «Εάν στη Μωϋσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς· εξαπόστειλον τον λαόν τούτον» (Ιερ. ιε΄ 1).
Για τον δίκαιο τούτο θυμό του Θεού μας βλέπουμε να συρρικνώνονται οι λαοί, να ερημώνουν πόλεις και χωριά, να αφανίζονται έθνη από προσώπου γης. Εμείς, το Ορθόδοξο γένος των Ελλήνων, ο νέος Ισραήλ, συνεχώς για τις αμαρτίες και την απιστία μας βλέπουμε ότι συρρικνωνόμαστε, ότι γινόμαστε περίγελοι στους εχθρούς μας (Σοφ. Σειρ. 18,31). Και μυαλό δεν βάζουμε, αρχή μετανοίας δεν θέτουμε, τα χείλη μας ένα «Κύριε ελέησον» δεν ψελλίζουν. Ας προσεγγίσουμε τον Κύριον και Εκείνος θα μας προσεγγίσει., όπως μας λέγει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος: «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν (Ιάκ. δ΄ 8). Αρκεί να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Το πώς μας το λέει στη συνέχεια ο ίδιος Απόστολος: «Ταλαιπωρήσατε και πενθήσατε και κλαύσατε· ο γέλως υμών εις πένθος μεταστραγήτω και η χαρά εις κστήφειαν. Ταπεινώθητε ενώπιον Κυρίου και υψώσει υμάς» (Ιάκ. δ΄ 9-10). Μας φωνάζει να συναισθανθούμε την αθλιότητά μας και να λυπηθούμε και να κλάψουμε. Το γέλιο μας που προέρχεται από τον ηδονικό μας βίο ας μεταστραφεί σε λύπη μετάνοιας και η κοσμική μας χαρά ας μετατραπεί σε λύπη. Να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού μας και Εκείνος θα μας υψώσει με αρετή και ηθική τελειότητα εδώ στη γη και με αιώνια δόξα στους ουρανούς.
Όταν ο Θεός είναι μαζί μας, και θα είναι όταν και εμείς του το ζητήσουμε λέγοντας: «Κύριε, μείνον μεθ’ ημών» (Λουκ. κδ΄ 29), τότε η οργή του εξαφανίζεται και δεν έχουμε να φοβηθούμε από κανένα εχθρό. Τότε μπορούμε να φωνάζουμε με παρρησία σε όλους τους επιβούλους μας: «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός» (Ησ. 8,9), αλλά και για να ενδυναμωνόμαστε ας επαναλαμβάνουμε το ψαλμικό «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, εμείς δε εν ονόματι Θεού μεγαλυνθησώμεθα» (Ψαλμ. 19,8). Ας θυμηθούμε τον φλογερό Ιεράρχη Φλωρίνης, π. Αυγουστίνο Καντιώτη, που μια ομιλία του στην Πτολεμαΐδα (15-11-1992) τέλειωσε με τη φράση: «Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, να έχουμε σύμμαχό μας το Χριστό! Ας έρθουν να μας πολεμήσουν. Θα αγωνισθούμε, όπως οι πρόγονοί μας και θα νικήσουμε, δοξάζοντες Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα». Ναί, θα νικήσουμε, όταν δοξολογούμε την Αγία μας Τριάδα, όχι όμως μόνο με λόγια, αλλά έμπρακτα, με την ίδια τη ζωή μας.