Περί της Αναστάσεως
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια στην «ΚΙβωτό της Ορθοδοξίας»
Η Εβδομάδα των Παθών ολοκληρώθηκε. Μετά θα λέμε ο Χριστός αναστήθηκε. Σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, απ’ άκρου εις άκρον, αντηχεί ο νικητήριος και θριαμβευτικός παιάνας της Εκκλησίας μας: Χριστός Ανέστη. Όλοι μικροί και μεγάλοι ανταλλάσσουν αυτόν τον χαιρετισμό. Εάν μπορούσαμε να καταλάβουμε την σημασία αυτών των δύο λέξεων ένα είναι το βέβαιο: δεν θα ξεθώριαζε εύκολα η ελπίδα και η αισιοδοξία, όσες δυσκολίες και αν περνάμε είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Άλλωστε η Εκκλησία μας είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Οι χριστιανοί κάθε φορά που κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, έχουμε Πάσχα. Περιορίσαμε δυστυχώς την ευρύτερη σημασία της Αναστάσεως μόνο την συγκεκριμένη ημέρα και ακόμη πολύ περισσότερο της δώσαμε άλλο περιεχόμενο. Για πολλούς το Πάσχα είναι το σουβλιστό αρνί και το τσούγκρισμα των αυγών με τα κουλούρια. Για άλλους είναι μία μικρή ανάπαυλα από την καθημερινότητα και για άλλους είναι μία ευκαιρία να εκδράμουν για να ξεχάσουν τα ποικίλα προβλήματά τους.
Με λύπη παρατηρώ κάθε χρόνο την βραδιά της Αναστάσεως τον περισσότερο κόσμο να φεύγει αμέσως μόλις ακούσει το Χριστός Ανέστη. Γιατί άραγε τόση βιασύνη; Μήπως θεωρούμε ότι η Εκκλησία μάς καλύπτει, αυτό το πεντάλεπτο που προσερχόμαστε σ’ αυτήν, το υπαρξιακό κενό που νιώθουμε και έτσι έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας; Έλεγε ευφυέστατα ένας Γέροντας ότι μόλις ο συναγερμός του ουρανού που λέγεται Ανάσταση ακουστεί και αστράψει το αναστάσιμο φως, τότε οι περισσότεροι χριστιανοί φεύγουν γρήγορα, κρατώντας όλο τον χρόνο, θαμμένο τον Χριστό. Θα δοκιμάσουν και πάλι να τον αναστήσουν την επόμενη χρονιά, με ένα αυτοματισμό. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι της πεντάλεπτης Αναστάσεως!
Η Ανάσταση όμως έχει πιο ευρύτερη σημασία. Δεν πρέπει να μείνει μόνο στα λόγια αλλά να μεταστοιχειωθεί σε πράξη. Να γίνει ανάγκη της ζωής μας. Να γίνει η ανάσα και η αναπνοή μας. Μόνο έτσι μπορούμε να δούμε ελπίδα και προοπτική, σε ένα κόσμο που καθημερινά μας βομβαρδίζει με τις διάφορες μορφές θανάτου και σε μία κοινωνία που αυτοσαρκάζεται και αυτοαρέσκεται να έχει θαμμένη την αισιοδοξία. Πόσοι άνθρωποι αλήθεια δεν κυκλοφορούν ανάμεσα μας που ακόμη και αυτές τις ημέρες έχουν κατάθλιψη και μοναξιά; Πόσοι ζουν με την αμφιβολία αν πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε; Πόσοι ακόμη αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί άνθρωποι εκδηλώνουν ιδιαίτερα αυτές τις άγιες ημέρες, τα βλάσφημα και αντιχριστιανικά τους αισθήματα; Πόσοι άλλοι είναι καθηλωμένοι σε μία εμπόλεμη εσωτερική πειρασμική κατάσταση, αναζητώντας την πολυπόθητη τρισδιάστατη ειρήνη μέσα τους, που μόνο ο Χριστός μπορεί να προσφέρει;
Γιορτάζουμε και εφέτος την Ανάσταση μέσα σε αυτή την αντιφατική εικόνα της κοινωνίας μας. Πολλοί λένε ότι υπάρχει μία εικονική πραγματικότητα, στην οποία όλοι έχουν προγραμματισθεί να παίζουν τον ρόλο τους. Ευτυχώς που υπάρχει και η Εκκλησία η οποία μας δημιουργεί την πραγματική εικόνα και μας βγάζει από τα αδιέξοδα που έχουμε περιέλθει. Πόσο αλήθεια ένα καρδιακό και διαρκές Χριστός Ανέστη μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, με την χάρη και την βοήθεια του Θεού! Πόσο ένα αληθινό Χριστός Ανέστη μπορεί να αλλάξει την νοοτροπία μας, τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο συμπεριφοράς μας! Και ακόμη πόσο ένα ουρανομήκες Χριστός Ανέστη μπορεί να μας οδηγήσει στο ουράνιο πανηγύρι, εκεί που όλα είναι φωτεινά και καινά δηλαδή καινούργια.
Η Ανάσταση του Χριστού μας είναι η νέα στάση ζωής και συγχρόνως η στάση του θανάτου. Η Ανάσταση του Χριστού μας είναι η νέα κατάσταση αφού τακτοποιεί την ακαταστασία της αμαρτίας. Η Ανάσταση του Χριστού μας είναι η νέα παράσταση την οποία βλέπουν και γεύονται οι μαθητές, οι απόστολοι και κατά συνέπεια όλοι εμείς οι χριστιανοί. Χριστός Ανέστη. Αληθώς Ανέστη!
