Στον Πανηγυρικό Εσπερινό χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γεράσιμος, ο οποίος συνοδευόταν απο τον Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ραπτάκη, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Σεληνάρι. Συμμετείχαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, ο οποίος ευχαρίστησε τους Αγίους Αρχιερείς για τη συμμετοχή τους στην Ιερά Πανήγυρη.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας ευχαρίστησε, θερμώς, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο για την πρόσκλησή του να μετάσχει της Ιεράς Πανηγύρεως. Αμέσως μετά, απευθυνόμενος προς τον ευλογημένο λαό του Θεού είπε: “Η Εκκλησία πανηγυρικά υψώνει σήμερα τον ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας φωταγωγείται και γεμίζει με ακτίνες θεϊκής χαράς.
Υψώνουμε και εορτάζομε τον Σταυρό του Χριστού που με τον θάνατο και την Ανάσταση Του, από μέσο θανατώσεως μετεβλήθη, σε ακένωτη πηγή ζωής, φωτεινό σύμβολο και δίαυλο ευλογιών. Από ξύλο πόνου και ωδινών κατέστη καταφύγιο αναπαύσεως και χαράς, πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως.
Από όργανο θανάτου έγινε κατά τον Άγιο Ανδρέα Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, τον ποιητή του Μεγάλου Κανόνος ελπίδα των χριστιανών, σωτήρ των απεγνωσμένων, υγείας πρόξενος, ευσεβείας πρόγραμμα… Ο Σταυρός έγινε όπλον κατά των εχθρών, βακτηρία γήρατος, οδηγός τυφλών… Έγινε η οδός που μας οδηγεί στην αρετή, που δίδει την ζωή στους πνευματικά νεκρούς. Έγινε ο φύλακας των πιστών κατά την νύκτα, πύργος κατά την ημέρα, χειραγωγός μέσα στο σκοτάδι, ψυχαγωγία στις θλίψεις, ο υπερασπιστής μας και βοηθός. Η κλίμακα που μας ανεβάζει στον ουρανό, το κλειδί για την Βασιλεία του Θεού.
«Προσκυνούμε σήμερα τον Τίμιον και Ζωοποιόν Σταυρόν» όπως γράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «όχι τιμώντας την ύλη (μη γένοιτο), αλλά τον τύπο, ως Χριστού σύμβολο». Ο τύπος, δηλαδή, του Σταυρού μας αναβιβάζει στην πραγματικότητα του Σταυρού, στην οποία εκφράζεται το «φοβερόν και παράδοξον μυστήριον», κατά το οποίον «ξύλω κατακρίνεται ο κρίνων ζώντας και νεκρούς».
Προσκυνώ το Σταυρό σημαίνει ότι μετέχω στο μυστήριο του πόνου του Σταυρωμένου Θεού αλλά και του πόνου του δικού μου σταυρού. Μέσω του τύπου του Σταυρού ως συμβόλου αποκαλύπτεται το πνεύμα και το βαθύτερο νόημα της θεολογίας της θείας Σταυρώσεως, που είναι το αποκορύφωμα της υπερβολικής αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, η υπέρβαση της άρνησης και του μίσους, η μαρτυρία της άκρας ταπείνωσης και η ελπίδα στην απόγνωση.
Αυτή την θεολογία της θείας Σταυρώσεως προβάλλει ιδιαίτερα σήμερα η Αγία μας ΄Εκκλησία με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού σε εμάς τα παιδιά της που αγαπάμε τον Χριστό, αλλά πολλές φορές ως γνήσια παιδιά της εποχής μας ξεχνάμε την αγάπη και την θυσία του εν τω Σταυρώ προσπαγέντος Χριστού.
Ο Χριστός αδελφοί μου δεν σταυρώθηκε φαινομενικά ή ψεύτικα, όπως τόνιζαν πολλοί αιρετικοί (π.χ. οι δοκήτες), αλλά πραγματικά υπέφερε και πέθανε με τη θέλησή Του, για να συντελεστεί η θεραπεία του ανθρώπου και η νίκη του θανάτου. «Το εκούσιον πάθος».
Και ποιος είναι Αυτός που πάσχει; Το έχομε αντιληφθεί; «Κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Ο Μεγάλος Θεός! Ο Θεός που δείχνει την απροσμέτρητη αγάπη Του, στο δημιούργημά Του και που έδωσε την ζωή του για εμάς. Και απαντάει στην δική μας αχαριστία και προδοσία με συγχωρητικότητα, με κατανόηση, με την ταπείνωση της θυσίας Του, με την τέλεια αγάπη Του, αυτή που δίνει στο πλάσμα Του την ελευθερία να Τον σταυρώσει. Ο Χριστός με το Σταυρό έρχεται να φανερώσει και να βεβαιώσει ότι η ανθρώπινη φύση γεννήθηκε μέσα στον πόθο της Τριαδικής Αγάπης και σώζεται μέσα στο πάθος της Τριαδικής Αγάπης.
Ό,τι έχει σχέση με το Σταυρό είναι «μωρία», είναι μια τρέλα. Αλλά αυτή η τρέλα έφερε την Ανάσταση, αυτή η τρέλα πάτησε το διάβολο, αυτή η τρέλα άλλαξε τον κόσμο κι αυτή η τρέλα χρειάζεται για να αλλάξει η ζωή μας. Μας αρκεί το αίμα του Κυρίου που μπορεί εφ’ όσον το θελήσουμε να μας χαρίσει την τρέλα της αγάπης, της συγχωρητικότητας, την σωτηρία κατά τον Απόστολο Παύλο. Αρκεί να αισθανθούμε ότι εμείς είμαστε ένοχοι, συνένοχοι. Και ο Κύριος μας δίνει τη δυνατότητα να συγχωρούμε τους άλλους, εμείς οι ένοχοι. Και όχι μόνο να συγχωρούμε αλλά και να συγχωρούμαστε. Με τον Τίμιο Σταυρό δόθηκε αυτή η χάρη της αφέσεως, με πρώτο αποδέκτη τον ευγνώμονα Ληστή, «μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω».
Η αλήθεια είναι ότι χωρίς τις δοκιμασίες ο άνθρωπος κινδυνεύει να ξεχασθεί μέσα σε μια ψευδαίσθηση ακεραιότητας κι αυτάρκειας που τον βυθίζει στον κόσμο μιας παραποιημένης ελευθερίας, η οποία και τον εξαντλεί και τον καταδυναστεύει. Ο πόνος, ακόμα κι ο πόνος του θανάτου, μας κάνει να είμαστε πιο ανθρώπινοι, πιο καρδιακοί. Βγαίνει περισσότερη αγάπη από μέσα μας, γλυκαίνει η ψυχή μας, σφραγίζεται η ζωή μας. Η καρδιά απλώνεται με τη θεία χάρη, γίνεται ευρύχωρη. Ακόμα και η γκρίνια μας μπορεί να μετατραπεί σε προσευχή. Σε προσευχή για εμάς, για τον κόσμο, για αυτούς τους άγνωστους που πονούν σαν κι εμάς, που πονούν πιο πολύ από εμάς, για αυτούς που πλήττονται από τις θεομηνίες, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες σε πολλά μέρη του κόσμου και της πατρίδος μας.
Σήμερα που ζούμε σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στον κόσμο των μεγάλων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών, με τα συνεχώς διογκούμενα πανανθρώπινα προβλήματα, όπως τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό των χωρών, τις αυξανόμενες πλασματικές ανάγκες, τις θρησκευτικές εντάσεις, τις εθνωτικές συγκρούσεις, την τρομοκρατία, την βία, τη λεηλασία του περιβάλλοντος, που ζούμε μέσα στις που επιφέρουν καθημερινά πλέον οι επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις με τα συνακόλουθα διλλήματα βιοηθικής φύσεως, μέσα σ’ αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης και των μετανεωτερικών κοινωνιών ας είναι η δική μας παρουσία, το δικό μας πέρασμα σαν εκείνο του βασιλικού γύρω από το Σταυρό. Μυριστικό! Έτσι να είμαστε εμείς που θέλομε να λεγόμαστε χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Πρόσωπα ιερά, ψαγμένα, βασανισμένα, πονεμένα αλλά και αναστημένα! Πού ξέρομε! Μπορεί η δοκιμασία μας ως λαού να μην είναι τυχαία. Καιρός είναι να πάψομε να υποσιτιζόμαστε με πράγματα, μικρά, μίζερα, άψυχα, ανούσια, ψεύτικα κακορίζικα.
Καιρός να ζωοποιηθούμε με τούτο το ξύλον το ζωηφόρον της Εκκλησίας μας, που δίνει νόημα στο καθετί και ξεπερνά το θάνατο. Που φέρνει τον άνθρωπο στο υπέρ φύσιν και τον κάνει να αποκτά δύναμη ακαταγώνιστη. Να διορθώνει τα κακά, να αξιοποιεί τα καλά, να θεραπεύει τα ασθενή και ταυτόχρονα να γίνεται παρηγοριά για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία που συνωδίνει και συστενάζει περιμένοντας κι αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.
Η ανάγκη είναι μεγάλη, μεγάλη και η ευθύνη μας. «Η οδός του Θεού είναι καθημερινός σταυρός», λέγει ο Αγ. Ισαάκ ο Σύρος. Ο δρόμος προς το θείο είναι δρόμος ο οποίος κερδίζεται με τον αγώνα. Αλλ’ αυτό δεν λέγεται· εμπνέεται! Μακάρι λοιπόν να γίνομε όλοι εμείς ο τύπος και η ουσία της έμπνευσης για όλους εκείνους που μας ειρωνεύονται ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή του χριστιανού δεν είναι μια άλλη ζωή, αλλά η ίδια ζωή που γίνεται άλλη. Και τότε θα μπορούμε να λέμε κι εμείς, όπως ο Απ. Παύλος: «δεν θέλουμε άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα και εγώ για τον κόσμο. Μόνο καύχημά μου ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου μου”.
Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί Πατέρες, ευσεβές πλήρωμα της Ι. Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης. Το λαμπρότατο κόσμημα, ὁ Σταυρός ας γίνει συνοδοιπόρος της ζωής μας, ας μας θυμίζει τον Εσταυρωμένο, ας νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας, για να πορευθουμε τον δρόμο του Γολγοθά και να φθάσουμε στην οδό της Αναστάσεως”.
Ανήμερα της εορτής το πρωί τελέστηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο, ενώ συμμετείχαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γεράσιμος και ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος.
Στo τέλος του Όρθρου πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ενώ στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του προς τους Αγίους Αρχιερείς που λάμπρυναν με την παρουσία τους την πανήγυρη αλλά και προς όσους συμμετείχαν και συνέβαλαν στην άρτια διοργάνωσή της.