Πολιτικές υποθήκες του Εθνάρχη Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ’ Και πρόταση για τη λύση του Κυπριακού Προβλήματος
Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Ως σήμερα στις 3 Αυγούστου το 1977 κοιμήθηκε ξαφνικά σε ηλικία 64 ετών με ανακοπή καρδίας ο αείμνηστος Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ’. Με αφορμή το ετήσιο ιερό μνημόσυνο του στην Ιερά Μονή Κύκκου και τα πενήντα έτη από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, θα αναφερθώ στις πολιτικές υποθήκες του και σε μια πρόταση για νέα επιλογή πορείας για τη λύση του κυπριακού προβλήματος.
«Δεν ΓΙΝΟΝΤΑΙ Αρχιεπίσκοποι όλοι οι διάκοι. Και δεν γίνεται εθνικός ηγέτης ο κάθε Ιεράρχης. Σπάνιες είναι μάλιστα, οι ιστορικές περιστάσεις που μπορεί να δώσουν σ’ ένα Ιεράρχη τη δυνατότητα να ενσαρκώσει ή να διερμηνεύσει τη βούληση ενός εθνικού συνόλου. Στις περιπτώσεις εκείνες, που σπάνιες ιστορικές συνθήκες τις έκαμαν δυνατές, ανήκει ο Μακάριος» ( Ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο μόνος Πολιτικός που δεν αποδέχθηκε δυο φορές προτάσεις των Πρωθυπουργών της Ελλάδος, Κ.Καραμανλή και Α. Παπανδρέου να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας). Η ιστορική αυτή δήλωση του μακαριστού Παναγιώτη Κανελλόπουλου εκφράζει διαχρονικά με δίκαιο τρόπο τη φωνή του Έθνους και του Λαού μας για τη μεγάλη μορφή του Εθνάρχη μας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, του Γενάρχη της Δημοκρατίας της Κύπρου (Σ. Μαλάς).
Το ετήσιο μνημόσυνο του και τα πενήντα έτη από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974 είναι αφορμή να αναβαπτισθούμε με τις Πολιτικές Υποθήκες του Εθνάρχη μας Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ’, για να βγούμε από το πολιτικό αδιέξοδο που μας δημιουργεί η αδιαλλαξία της Τουρκίας να σεβαστεί τα δίκαια του Λαού μας, να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο των Λαών και μάλιστα των μικρών και αδυνάτων.
Δυό εβδομάδες πριν να φύγει από το μάταιο αυτό κόσμο ο Εθνάρχης Μακάριος στην ομιλία του στην Πλατεία Ελευθερίας στις 20 Ιουλίου 1977 έθεσε ενώπιον του Λαού το ερώτημα «τι θα κάνουμε και πως θα αντιδράσουμε αν ούτε τα Ηνωμένα Έθνη ούτε οι συνομιλίες ούτε οι μεσολαβήσεις μπορούν να προωθήσουν αποτελεσματικά το πρόβλημα μας προς τη λύση του; Ακούμε συχνά την απειλή ότι, αν δεν αναγνωρίσουμε τις νέες πραγματικότητες που δημιούργησε η τουρκική εισβολή, για να στηριχθεί πάνω σ’ αυτές ένας συμβιβασμός, τότε η τουρκοκρατούμενη περιοχή, που είναι σήμερα είδος προτεκτοράτου της Τουρκίας, θα ανακηρυχτεί μονομερώς σε χωριστό ανεξάρτητο κράτος. Αλλά και πάλι δεν θα ενδώσουμε και δεν θα απεμπολήσουμε τα δίκαια και δικαιώματα μας. Και ο αγώνας, ο μακροχρόνιος αγώνας, θα είναι εθνική ανάγκη και επιταγή για να βρούμε δικαίωση. Ο μακροχρόνιος αγώνας – υπαγόρευση ανάγκης και όχι εκλογή μας –θα πάρει σταδιακά πολλές μορφές. Η σύμπνοια Αθηνών και Λευκωσίας, η σταθερότητα πολιτικής γραμμής, η αμυντική θωράκιση κι η ενίσχυση της οικονομίας μας αποτελούν τα βάθρα για τη διεξαγωγή αυτού του αγώνα. Πρώτα, όμως απ’ όλα, απαιτείται ισχυρό και αρραγές εσωτερικό μέτωπο που να το διασφαλίζει η ενότητα του λαού μας. Πιστεύει πιθανώς η Τουρκία ότι η πάροδος του χρόνου και οι πολλές δυσκολίες θα μας απογοητεύσουν ώστε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να υποταχθούμε τελικά στη μοίρα μας. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Αγωνιστές ανυπότακτοι θα είμαστε όσα χρόνια και να περάσουν, όσες δυσκολίες και να συναντήσουμε. Η αγωνιστική σημαία μας ουδέποτε θα υποσταλεί». (βλ. βιβλίο «Μακάριος, όπως τον είδα…, επιμέλεια έκδοσης Γιώργος Τσαλακός και Γιάννος Κρανιδιώτης, εκδόσεις Μετόπη, Αθήνα,1980, σελ.324-325).
Οι Πολιτικές Υποθήκες του Μακαρίου ηχούν και σήμερα ενώπιον μας και καλούν την Πολιτική και Εκκλησιαστική Ηγεσία του Έθνους να εργασθούν από κοινού με ενότητα και υψηλή συναίσθηση ευθύνης για τη δικαίωση του Λαού μας. Με τον μακροχρόνιο αγώνα μας για τη δικαίωση του λαού μας υπενθυμίζουμε την αυτονόητη υποχρέωση όλων των χωρών του κόσμου να σέβονται το Διεθνές Δίκαιο ως της μόνης οδού για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και την ενίσχυση της παγκόσμιας ασφάλειας.
Για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία θα μπορούσαμε να πούμε, ότι εδώ και πενήντα χρόνια, από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, οι εκάστοτε Πρόεδροι της Κύπρου και Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, όπως κι η σημερινή Ηγεσία μας, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κι ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης, ακολουθούν τις Πολιτικές Υποθήκες του Εθνάρχη Μακαρίου Γ’. Το πρόβλημα μας είναι θέμα τουρκικής εισβολής σε μια Χώρα Μέλος του ΟΗΕ κι η Τουρκία οφείλει να σεβαστεί τα ψηφίσματα του Σ.Ασφαλείας και της Γ.Συνέλευσης του ΟΗΕ για το τερματισμό της εισβολής και της επιστροφής των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.
Πρόταση για επιλογή νέας πορείας λύσεως του Κυπριακού Προβλήματος
Η επιτακτική αλλαγή που πρέπει να γίνει σήμερα, μετά από πενήντα χρόνια αρνήσεως και αδιαλλαξίας της Τουρκίας, που έγινε ο σύγχρονος πειρατής της Μεσογείου και παραβάτης του Διεθνούς Δικαίου (εισβολή σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας επειδή ουδεμία κύρωση για την εισβολή της στη Κύπρο), είναι η ακόλουθη.
Πρώτο,πρέπει να πείσουμε τη Διεθνή Κοινότητα ότι για την επιβολή και το σεβασμό του Διεθνούς Νόμου, για τη δίκαιη λύση του Κυπριακού προβλήματος, πρέπει να πεισθεί το Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ να βρει μηχανισμούς για την εφαρμογή των αποφάσεων του και των ψηφισμάτων του. Ήδη η αποτυχία της Διεθνούς Κοινότητας να έχει μηχανισμούς για την επιβολή και το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου οδήγησε στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε ότι η άρνηση του Ισραήλ της δημιουργίας του Κράτους της Παλαιστίνης, ως ισότιμο Κράτος με το Ισραήλ, όπως προτάθηκε από τον ΟΗΕ, οδήγησε στις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς και στην εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. (το θέμα της βελτιώσεως της αρχιτεκτονικής δομής λειτουργίας του ΟΗΕ θα εξετασθεί στην ειδική Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ το Σεπτέμβριο Για το Μέλλον του Πλανήτη μας, ευκαιρία η Κύπρος να κάνει ειδική πρόταση με παράδειγμα το Κυπριακό Πρόβλημα).
Δεύτερο, ο σεβασμός των αποφάσεων του ΟΗΕ για τη Κύπρο μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα για το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και να προλάβουμε τα χειρότερα για το μέλλον του Πλανήτη μας με την άμεση απειλή ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που με το ρίσκο χρήσης μη συμβατικών οπλικών συστημάτων, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή της αυτοκαταστροφής όλων μας με τη χρήση πυρηνικών όπλων. (να γίνει ειδική πρόταση της Κύπρου στην εξέταση του θέματος της Ειρήνης στην επόμενη συνδιάσκεψη Αρχηγών Κρατών του ΟΗΕ το Σεπτέμβριο για το Μέλλον μας)
Τρίτο, οι συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού προβλήματος, ως προβλήματος εισβολής ενός μέλους του ΟΗΕ σε άλλο μέλος του ΟΗΕ, πρέπει να γίνονται μεταξύ της Δημοκρατίας της Κύπρου και της Τουρκίας. Στην αντιπροσωπεία της Δημοκρατίας της Κύπρου μπορούν να συμμετέχουν ως σύμβουλοι κι οι εκπρόσωποι των Τουρκοκυπρίων με ιδιαίτερη βαρύτητα στη φωνή τους όπως επίσης και οι εκπρόσωποι των υπολοίπων κοινοτήτων της Κύπρου (Λατινικής, Αρμενικής, Μαρωνητικής).
Τέταρτο, οι συνομιλίες να γίνονται στη Κύπρο με τη παρουσία των εκπροσώπων των Μόνιμων Μελών του Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ και της ΕΕ. (πρόταση του Προέδρου μας κ. Χριστοδουλίδη πριν την εκλογή του σε Πανεπιστημιακή ομιλία του)
Πέμπτο, αν οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, να προταθεί, να ξεκινήσει νέα δομή της διεξαγωγής των συνομιλιών για τη λύση του Κυπριακού Προβλήματος, να θεωρηθεί το πρόβλημα της συνεχιζόμενης εισβολής ως πρόβλημα μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας και να ξεκινήσουν συνομιλίες μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας για το τερματισμό της τουρκικής εισβολής και την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και της κατοχυρώσεως του Ευρωπαϊκού κεκτημένου για όλους τους πολίτες της Δημοκρατίας της Κύπρου και για τον πλήρη έλεγχο της γεωγραφικής εκτάσεως της Κύπρου ως Ευρωπαϊκού εδάφους. Η Τουρκία όταν αρχίσει να σέβεται το Διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς προστατεύει κατά το καλύτερο τρόπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ευημερία του Λαού της Τουρκίας και την σύντομη ένταξη της στην ΕΕ. Στο δρόμο της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου όλοι κερδίζουμε.
Έκτο, αξιοποίηση των Διπλωματικών μας αντιπροσωπειών, Ελλάδος και Κύπρου, και των Αποδήμων μας, σε όλες τις χώρες του κόσμου για τη διαφώτιση Πρεσβειών και τοπικών πληθυσμών και Πανεπιστημίων και Μη Κυβερνητικων Οργανισμών που δραστηριοποιούνται στο Διενθές Δίκαιο και στη προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την αδιαλλαξία της Τουρκίας και τη γνωστοποίηση μας για να πείσουμε τους πάντες για τη νέα δομή πορείας της διεξαγωγής των συνομιλιών για τη δίκαιη λύση του Κυπριακού Προβλήματος.
Έβδομο, η ενίσχυση των δομών του μακροχρόνιου αγώνα μας για δικαίωση όπως τους καθόρισε ο Εθνάρχης Μακάριος στην ομιλία του που μέρος της παραθέσαμε παραπάνω με κέντρο « ισχυρό και αρραγές εσωτερικό μέτωπο που θα το διασφαλίζει η ενότητα του Λαού μας». Ο λόγος του Μακαρίου είναι πολύ σαφής: «ο μακροχρόνιος αγώνας, θα είναι εθνική ανάγκη και επιταγή για να βρούμε δικαίωση. Ο μακροχρόνιος αγώνας – υπαγόρευση ανάγκης και όχι εκλογή μας –θα πάρει σταδιακά πολλές μορφές. Η σύμπνοια Αθηνών και Λευκωσίας, η σταθερότητα πολιτικής γραμμής, η αμυντική θωράκιση κι η ενίσχυση της οικονομίας μας αποτελούν τα βάθρα για τη διεξαγωγή αυτού του αγώνα. Πρώτα, όμως απ’ όλα, απαιτείται ισχυρό και αρραγές εσωτερικό μέτωπο που να το διασφαλίζει η ενότητα του λαού μας». (Είναι πολύ σημαντικό που το κέντρο των σημείων των πολυσήμαντων ομιλιών του Προέδρου μας κ. Χριστοδουλίδη και του Πρωθυπουργού μας κ. Μητσοτάκη στη καταδίκη της τουρκικής εισβολής για 50 χρόνια στο Προεδρικό συγκεντρώθηκαν στα παραπάνω σημεία)
Μια απάντηση στους συκοφάντες του Εθνάρχη Μακαρίου
Όπως τεκμηριώνεται με κείμενα και έρευνες στο Φάκελο της Κύπρου της Βουλής των Ελλήνων και της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κύπρου, όλα ήταν προδομένα για την εύκολη εισβολή των βάρβαρων τούρκων κατακτητών από δικούς μας και την ανοχή των Ισχυρών Υπερδυνάμεων. Η Τουρκία, βλέποντας τη προδοσία και την ανοχή των Ισχυρών, σχεδίασε να προχωρήσει στην κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου, για να μετατρέψει τη Κύπρο σε τουρκική εδαφική επέκταση, όπως έκανε στο παρελθόν με την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη κι ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Ο λόγος που δεν τα κατάφερε η Τουρκία, ήταν επειδή ο Μακάριος ήταν ζωντανός, όπου με τη βοήθεια του Θεού και το διεθνές κύρος του «κίνησε γη και ουρανό» στα Διεθνή Κέντρα των Αποφάσεων, όπως είναι η έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, να τη σταματήσει πριν να προχωρήσει στην εύκολη κατάληψη της Πρωτεύουσας της Κύπρου της Λευκωσίας και των υπόλοιπων σημερινών ελεύθερων περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 64% σχεδόν της όλης εκτάσεως της Μεγαλονήσου μας. (Βλέπε συνεντευξη Θεοπέμπτου στη Cyprus Times https://cyprustimes.com/koinonia/martyria-theopebtou-afou-tous-afisame-na-pesoun-apo-ta-aeroplana-mas-eipan-entaxei-echei-polemo-video/?fbclid=IwY2xjawEa7wxleHRuA2FlbQIxMQABHQ6e-YcUGdpKD80XoPyDjTBwJ8iz7LY7GHN7isdGCfBixWcCgFgV3ZaLXA_aem_LlOw4jaftBIB6Pgqmn0Nrg)
Όταν ο Μακάριος με κανένα τρόπο δεν ήθελε να φύγει ούτε από το Προεδρικό ούτε από τη Κύπρο την ημέρα του Πραξικοπήματος, τον έπεισαν ότι θα μπορούσε να προστατεύσει τη Κύπρο και το Λαό της αν ήταν ζωντανός. Το ίδιο τον έπεισαν όταν επέμενε να επιστρέψει αμέσως στη Κύπρο ανήμερα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Τον έπεισαν ότι η προσωπική του παρουσία στα διεθνή κέντρα αποφάσεων όπως ήταν η έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ήταν η τελευταία μας ελπίδα η Κύπρος να μη γίνει ακόμη μια Σμύρνη και να γίνει ότι έγινε με τη Μικρασιατική καταστροφή.
Σε μια από τις έξι εξορίες του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου, οι Αρειανοί αιρετικοί τον κατηγορούσαν ότι εγκατέλειψε το ποίμνιο του στην Αλεξάνδρεια και πήγε να κρυφτεί στα Μοναστήρια της ερήμου για να σώσει τη ζωή του. Έγραψε ως απάντηση ένα μικρό κείμενο ο άγιος Αθανάσιος με τίτλο «Περί Φυγής», θέτοντας το ερώτημα αν ο Ιησούς Χριστός όταν έφευγε μακριά να αποφύγει αυτούς που ήθελαν να το δολοφονήσουν πριν «έλθει το πλήρωμα του χρόνου», αν αυτό που έκανε ήταν κάτι καλό ή κακό. Η φωνή του Αγίου Αθανασίου ήταν το κριτήριο της Ορθοδοξίας. Κακό και άδικο είναι όταν δολοφόνοι θέλουν να δολοφονήσουν ένα αθώο. Όταν προσπαθούμε να σώσουμε τη ζωή ενός αθώου δεν είναι κακό, είναι καλό. Όταν μάλιστα με τη ζωή του το πρόσωπο αυτό μπορεί να προστατέψει ένα ολόκληρο Λαό να μη μείνουν ορφανοί.
Ο Μακάριος δεν ήθελε να πάει πουθενά, ούτε από το Προεδρικό που πήγαν να το δολοφονήσουν προδότες δικοί μας, ούτε από τη Κύπρο, τον έπεισαν ότι αν σώσουν τη ζωή του, με τη βοήθεια του Θεού είναι και το μόνο πρόσωπο, που θα μπορούσε να πείσει τη Διεθνή Κοινότητα η Κύπρος να μη γίνει μια νέα Κωνσταντινούπολη και μια νέα Σμύρνη, να μη γίνει τουρκική, να παραμείνει για πάντα ελληνική και ορθόδοξη με την ευαισθησία της η Κυπριακή Δημοκρατία να προστατεύει με κάθε τρόπο και τις υπόλοιπες κοινότητες για ειρηνική συμβίωση και ευημερία, την τουρκοκυπριακή, την Αρμενική, τη Μαρωνιτική και τη Λατινική και φυσικά κάθε πολίτη της ΕΕ που θέλει να ζήσει στη Κύπρο και τους νόμιμα πολίτες όλων των χωρών του κόσμου που ονειρεύονται να ζήσουν ειρηνικά στο νησί της Αφροδίτης, της ομορφιάς και της Ειρηνικής συνύπαρξης.
Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτών που συκοφαντούσαν τον Μέγα Αθανάσιο κι αυτών που συκοφαντούν σήμερα τον Εθνάρχη Μακάριο Γ’ είναι ότι οι πρώτοι ήταν αιρετικοί, ενώ οι σημερινοί είναι απλώς αφελείς και ανιστόρητοι, που κατευθύνονται από μια μορφή ασυνείδητου φανατισμού που τους τυφλώνει να δουν τη «γυμνή αλήθεια» της Ιστορίας όπως την έχει εκφράσει εκ μέρους του Έθνους ο κορυφαίος συγγραφέας και Ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, που άρχισε να γράφει το γνωστό Βιβλίο για την «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», που δίκαια «στη Μεταπολίτευση του αποδόθηκε ο τίτλος του «Νέστορα» της ελληνικής Πολιτικής για τη μετριοπάθεια του, τη κριτική του διάθεση και το ήθος του» Βλέπε περισσότερα (https://www.sansimera.gr/biographies/318).
