Πρώτη Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων από τον Βεροίας Παντελεήμονα
Την Τετάρτη 13 Μαρτίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε την πρώτη Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.
Ο Βεροίας Παντελεήμων κήρυξε τον θείο λόγο, όπως κάθε χρόνο, στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Νέκρωσιν ζωηφόρον ἐκτήσω, τῶν ἡδονῶν τῇ ἀποχῇ».
Πρίν ἀπό δύο ἡμέρες εἰσήλθαμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἰσήλθαμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, στό ὁποῖο καλούμεθα καί ἐμεῖς νά ἀγωνισθοῦμε.
Καί ὅπως κάνουν οἱ ἀθλητές, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στούς διαφόρους ἀγῶνες, καί πρίν ἀπό τούς ἀγῶνες προετοιμάζονται μελετώντας τούς ἀγῶνες ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν πρίν ἀπό αὐτούς, γιά νά διδαχθοῦν ἀπό τίς μεθόδους πού χρησιμοποίησαν καί νά ἐνισχυθοῦν ἀπό τό παράδειγμά τους, ἔτσι καί ἐμεῖς ἔχουμε τή δυνατότητα νά χρησιμοποιήσουμε ὡς πρότυπα καί παραδείγματα γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα τούς ἁγίους, καί ἰδιαιτέρως τόν ἅγιο, πού μνημονεύει κάθε ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία μας.
Ἔτσι σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἕναν μεγάλο ὅσιο, πού ἔζησε στήν Ἰταλία τόν 6ο αἰώνα. Καί αὐτός εἶναι ὁ ὅσιος Βενέδικτος, γιά τόν ὁποῖο ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἔψαλε πρό ὀλίγου: «Νέκρωσιν ζωηφόρον ἐκτήσω, τῶν ἡδονῶν τῇ ἀποχῇ». Κατέκτησες, λέγει, τή νέκρωση πού χαρίζει ζωή, ἀπέχοντας ἀπό τίς ἡδονές.
Ἡ νέκρωση εἶναι ὁ ἀντικειμενικός στόχος κάθε ἀγωνιστή. Εἶναι ὁ σκοπός κάθε στρατιώτη πού πολεμᾶ καί ἐπιδιώκει τή νίκη. Στόν πνευματικό ὅμως ἀγώνα ἡ νέκρωση ἔχει μία ξεχωριστή σημασία. Δέν ἀφορᾶ κανέναν ἄλλο παρά μόνο τόν ἑαυτό μας καί δέν εἶναι κάτι πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο καί στήν καταστροφή, ἀλλά στή ζωή καί τή μακαριότητα.
«Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς», μᾶς συστήνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀπό τά πάθη, τά ὁποῖα προκαλοῦν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. «Λογίζεσθε ἑαυτούς νεκρούς τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», γράφει πάλι πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης, ὑποδεικνύοντάς μας ποιά εἶναι ἡ νέκρωση τήν ὁποία πρέπει νά ἐπιτύχουμε, γιά νά πραγματοποιήσουμε τόν σκοπό μας, πού εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.
Νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, νέκρωση τῶν παθῶν, νέκρωση τῆς ἁμαρτίας πού ὑπάρχει μέσα μας, εἶναι αὐτά τά ὁποῖα ἐπιδιώκουμε. Καί αὐτή ἡ νέκρωση εἶναι ἡ νέκρωση τοῦ Ἰησοῦ, στήν ὁποία ἀναφέρεται γράφοντας ὁ μέγας ἀπόστολος πρός τούς Κορινθίους, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προϋπόθεση, ὥστε νά ἐμφανισθεῖ μέσα μας ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ. «Πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ».
Πῶς ὅμως θά φθάσουμε σέ αὐτή τή ζωοποιό νέκρωση; Μᾶς τό διδάσκει ὁ ἑορταζόμενος σήμερα ὅσιος Βενέδικτος μέ τή ζωή του. Ἐκεῖνος, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, «νέκρωσιν ζωηφόρον ἐκτήσατο, τῶν παθῶν τῇ ἀποχῇ».
Ἡ ἀποχή ἀπό τά πάθη εἶναι ὁ τρόπος γιά νά φθάσουμε στή «ζωηφόρο» νέκρωση καί στήν ἀληθινή ζωή, γιατί τά πάθη εἶναι αὐτά πού μᾶς ἀποκόπτουν ἀπό τή ζωή, καθώς ἡ ἁμαρτία, στήν ὁποία μᾶς ὁδηγοῦν, εἶναι θάνατος καί ὁριστική νέκρωση τοῦ ἀνθρώπου καί χωρισμός ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός.
Καί ὅταν ἀναφέρεται σέ πάθη ὁ ἱερός ὑμνογράφος, δέν ἐννοεῖ μόνο τά μεγάλα καί σοβαρά πάθη, γιατί ὁ ὅσιος Βενέδικτος, καθώς γεννήθηκε καί μεγάλωσε σέ μία εὐσεβῆ οἰκογένεια καί διδάχθηκε τήν ἐν Χριστῷ ζωή ἀπό τούς γονεῖς τους, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν διακαῶς νά ἀφιερώσει τό παιδί τους τή ζωή του στόν Χριστό, δέν εἶχε τέτοια πάθη.
Ὅταν, λοιπόν, κάνει λόγο γιά πάθη, ἐννοεῖ καί ὅλα ἐκεῖνα πού μπορεῖ νά μᾶς φαίνονται μικρά καί ἀσήμαντα, πού μπορεῖ νά τά θεωροῦμε λεπτομέρειες στή ζωή μας καί στήν ἀναστροφή μας καί νά μήν δίδουμε τήν πρέπουσα σημασία. Ὅμως καί αὐτά τά μικρά καί ἀσήμαντα, τά ὁποῖα μπορεῖ νά μήν εἶναι κατά βάθος ἁμαρτωλά, ἀλλά ὅμως δέν μποροῦμε νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπό αὐτά, ὅλα ἐκεῖνα, πού μπορεῖ νά εἶναι ἀκόμη καί κάποιες ἁπλές συνήθειες τῆς καθημερινότητός μας, πού μπορεῖ νά εἶναι κάποιες μικρές ἀδυναμίες μας, στίς ὁποῖες δέν δίδουμε μεγάλη σημασία καί πού μπορεῖ νά τίς παραβλέπουμε ἐνσυνείδητα λέγοντας «δέν ἔγινε τίποτε μέ τόσο λίγο»· ὅλα αὐτά τά μικρά ὅμως καί τά λίγα, ἀπό τά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἀποδεσμευθοῦμε, δέν μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε, ὅποια καί ἄν εἶναι, γίνονται αἰτία μιᾶς προοδευτικῆς νεκρώσεως τῆς ψυχῆς μας, γιατί μᾶς στεροῦν λίγο ἀπό τόν χρόνο πού ἀφιερώνουμε στόν Θεό γιά τήν προσευχή ἤ τή μελέτη, μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τή δυνατότητα νά προσφέρουμε κάτι στόν ἀδελφό μας, μᾶς περιορίζουν τίς εὐκαιρίες νά στερηθοῦμε κάτι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἀφαιροῦν τήν ἰκμάδα πού προσφέρει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Γιατί ἡδονές δέν εἶναι μόνο οἱ μεγάλες ὑλικές καί κοσμικές ἡδονές, εἶναι καί οἱ μικρές εὐχαριστήσεις καί ἀπολαύσεις πού μπορεῖ νά ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, καί οἱ ὁποῖες δέν μᾶς ἀφήνουν νά φθάσουμε στόν ποθητό μας στόχο.
Γι᾽αὐτό, λοιπόν, ἄς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς καί ἄς ἀγωνισθοῦμε, ὅπως ἔκανε καί ὁ ὅσιος Βενέδικτος, νά ἀπέχουμε ἀπό κάθε ἡδονή, νεκρώνοντας τά πάθη πού δημιουργεῖ, γιά νά μπορέσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά καί νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά κερδίσουμε καί ἐμεῖς τήν αἰώνιο ζωή πού χαρίζει ὁ Χριστός σέ ὅσους εἶναι ἀποφασισμένοι νά συσταυρωθοῦν μαζί του γιά νά ἀπολαύσουν τή χαρά τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, στήν ὁποία εὐφραίνεται καί ὁ τιμώμενος σήμερα ὅσιος Βενέδικτος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν μέ τήν προσπάθειά τους νά πλησιάσουν τόν Κύριο, νά ἑνωθοῦν μέ τόν Κύριο, κόβοντας ἀκόμη καί αὐτά τά μικρά ἐλαττώματα, τίς μικρές ἀδυναμίες. Ἔτσι θά μπορέσουμε καί ἐμεῖς καί τόν ὅσιο Βενέδικτο καί ὅλους τούς ἁγίους νά τούς μιμηθοῦμε σέ αὐτήν τήν προσπάθεια, οὕτως ὥστε ἀπαλλαγμένοι ἀπό αὐτά τά πάθη νά συναναστηθοῦμε μέ τόν Κύριό μας. Ἀμήν.
