Πρώτη Παράκληση της Θεοτόκου από τον Βεροίας Παντελεήμονα στη Χαλάστρα

Ο Βεροίας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καί γόνυ κλίνω, Δέσποινα, καί θρηνῶ καί στενάζω, μή με παρίδῃς τόν ἄθλιον, τῶν χριστιανῶν τό κα­ταφύγιον».

Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ψάλαμε ἀπό­ψε τόν Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα, ἐγκαινιάζοντας τή σειρά τῶν ἱερῶν Παρακλήσεων πού ὅρι­σε ἡ Ἐκκλησία μας νά ψάλ­λουμε αὐτές τίς ἡμέ­ρες τοῦ Δε­καπενταυ­γού­στου, καθώς προ­ετοι­μαζόμεθα γιά νά ἑορτά­σου­με τήν ἔν­δοξο Κοίμη­ση τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας μας κλίναμε καί ἐμεῖς τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὅπως περιγράφει ὁ ἱερός ὑμνο­γρά­φος, καί ἐπαναλάβαμε τούς λόγους του πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας: «Καί γόνυ κλίνω, Δέ­σποινα, καί θρηνῶ καί στενάζω, μή με παρίδῃς τόν ἄθλιον, τῶν χρι­στια­νῶν τό καταφύγιον».

Αἰῶνες τώρα ἑκατομμύρια ἄν­θρω­ποι ἐπαναλαμβάνουν τόν ἴδιο στίχο ὄχι μόνο μέ τά χείλη ἀλλά καί μέ τή στάση τους. Αἰῶνες τώρα ἑκατομμύρια πιστοί γονατίζουν μπροστά στήν ἱερή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μέ δάκρυα στά μάτια καί τήν παρακαλοῦν νά δεχθεῖ τά αἰτήματά τους. Καί ἄν στρέψουμε τό βλέμμα μας καί ἐξε­τάσουμε καί τή δική μας ζωή, θά διαπιστώσουμε ὅτι καί ἐμεῖς πολ­λές φορές βρεθήκαμε στήν ἴδια θέ­ση, νά παρακαλοῦμε μέ δάκρυα στά μάτια τήν Παναγία γιά κάποιο πρό­βλημα πού μᾶς ἀπασχολοῦσε.

Καί προσφεύγουμε ὅλοι στήν Πα­ναγία Παρθένο, διότι αὐτή εἶναι τό καταφύγιό μας. Εἶναι ἡ στοργική μητέρα ὄχι μόνο τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, ὅλων ὅσων πιστεύουν στόν Υἱό της καί φέρουν τό ὄνομά του. Εἶναι ἡ στοργική μητέρα ὅσων τήν ἀγα­ποῦν καί τήν εὐλαβοῦνται, ἀλλά καί ὅσων ἀγωνίζονται στή ζωή τους, παρά τίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες πού ἀντιμετωπίζουν, νά ἀκολουθοῦν, ὅπως καί Ἐκείνη, τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ της.

Προσφεύγουμε στήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο, γιατί τά ἀναρίθμητα θαύ­ματά της ἀνά τούς αἰῶνες ἀπο­δεικνύουν πώς δέν ἀκούει ἁπλῶς τά αἰτήματά μας, ἀλλά ἔχει καί τή δύναμη νά τά ἱκανοποιεῖ μέ τή χάρη τοῦ Υἱοῦ της, ἐφόσον εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Καί ἔχει ἀκόμη τή δύναμη νά μᾶς παρηγορεῖ καί νά μᾶς ἀναπαύει μέ τήν ἀγάπη της πολύ περισσότερο ἀπό τή φυσική μας μητέρα, τῆς ὁποίας καί ἡ δύναμη ἀλλά καί ἡ ἀγάπη εἶναι πεπερασμένη σέ σύγκρι­ση μέ τή δύναμη καί τήν ἀγάπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς ὁποίας ἡ ἀγάπη δέν εἶναι φυσική, δέν εἶναι σαρκική, ὅπως τῆς φυ­σικῆς μας μητέρας, ἀλλά εἶναι πνευμα­τι­κή καί τέλεια καί ὑπερβαίνει κάθε χοϊκή ἀγάπη.

Γιατί ὅμως μᾶς συμπαρίσταται καί μᾶς βοηθᾶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος; Μᾶς συμπαρίσταται, γιατί γνωρίζει ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι δύσκολη, ὅτι «διαβαίνουμε» καί ἐμεῖς, ὅπως καί Ἐκείνη κατά τήν ἐπίγεια ζωή της, «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν». Παγί­δων κάθε εἴδους πού στήνει ὁ πο­νη­ρός προκειμένου νά μᾶς ταλαι­πωρεῖ, νά μᾶς δοκιμάζει, νά μᾶς κα­θιστᾶ ὑποχείριά του, ἀπομακρύ­νο­ντάς μας ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀγάπη του, ὥστε νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του. Γνωρίζει ἀκόμη ἡ Ὑπε­ραγία Θεοτόκος ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶναι ἀσθενεῖς, καί εἴμεθα ὡς ἄνθρωποι χοϊκοί ἐπιρρεπεῖς στήν πτώση καί τήν ἁμαρτία, καί θέλει νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τό κακό καί τίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπί­ζουμε, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀπογοή­τευση καί τήν ἀπόγνωση στήν ὁποία αὐτά πολλές φορές μᾶς ὁδηγοῦν.

Ἐπιδιώκει ὅμως συγχρόνως ἡ Παναγία μας, προσφέροντάς μας τή βοήθεια καί τήν προστασία της, νά αὐξήσει καί τήν ἐμπιστο­σύνη μας στόν Θεό. Νά μᾶς διδάξει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἐμπιστευόμεθα τή ζωή μας καί τόν ἑαυτό μας στόν Θεό ὄχι μόνο τήν ὥρα τῆς δυσκολίας, ἀλλά «πάσας τάς ἡμέ­ρας τῆς ζωῆς» μας. Νά μήν ἀνα­φερόμεθα στόν Θεό καί στήν Ὑπε­ραγία Θεοτόκο μόνο ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη, ἀλλά αὐτό νά τό κάνουμε καθημερινά. Ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, ὅ,τι καί ἄν ἐπιδιώ­κουμε, ὅ,τι καί ἄν προσπαθοῦμε νά ἐπιτύχουμε νά τό ἐμπιστευόμεθα στόν Θεό. Καί μάλιστα νά τό ἐμπι­στευ­όμεθα μέ ταπείνωση, ὅπως ἔκανε καί ἡ Παναγία Παρθένος, ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ ἀρχάγγε­λος Γαβριήλ γιά νά τῆς ἀναγγείλει ὅτι θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τί εἶπε: «ἰδού ἡ δούλη Κυ­ρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου».

Δέν ἦταν εὔκολο αὐτό πού ἄκου­σε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Δέν ἤξε­ρε πῶς θά ἐξελισσόταν ἡ ζωή της, ἀλλά τό δέχθηκε μέ ἀπόλυτη τα­πεί­­νωση καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Αὐτή τήν ταπείνωση καί τήν ἐμπι­στο­σύνη τῆς Παναγίας μας ἄς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε καί μέ αὐτήν ἄς προσφεύγου­με στή μητρική της ἀγάπη πάντοτε καί ὄχι μόνο ὅταν τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῆς ζωῆς μᾶς πιέ­ζουν. Καί ἄς τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς διαφυλάττει ἀπό κάθε πειρα­σμό, ἀπό κάθε δοκιμασία καί ἰδιαι­τέ­ρως τήν περίοδο αὐτή ἀπό τήν πανδημία τοῦ κο­ρω­­νοϊοῦ πού πλήττει τόν κόσμο μας καί μᾶς ταλαιπωρεῖ ὅλους, μέ τή βεβαιότητα καί τήν πίστη ὅτι μπορεῖ ὄντως νά μᾶς σώσει.

Ἡ περίοδος αὐτή τοῦ Δεκαπενταυγούστου εἶναι ἡ περίοδος κατά τήν ὁποία ἰδιαιτέρως καλούμεθα νά πλησιάσουμε τήν Παναγία μας, νά τήν δοῦμε σάν μητέρα μας πραγματική, νά ἐναποθέσουμε τά προβλήματά μας, τίς θλίψεις μας, τίς δυσκολίες μας, τίς ἀσθένειες καί ὅλα αὐτά τά ὁποῖα αὐτή τήν περίοδο μᾶς δοκιμάζουν. Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Ἐκείνη θά ἀπαντήσει, ἐφόσον ἐμεῖς ἔχουμε τέλεια ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη της, στή μητρική της ἀγάπη.

Ἔτσι, μᾶς ἀξίωσε νά κάνουμε σήμερα τήν πρώτη Παράκληση, τή Μεγάλη Παράκληση στήν Κυρία Θεοτόκο, μιά καί ἡ περίοδος αὐτή, ὄχι μόνο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἀλλά ὅλος ὁ μήνας, ὅλος ὁ Αὔγουστος, εἶναι ἕνας Θεομητορικός μήνας, ἀφιερωμένος στήν Παναγία μας. Ἔχουμε τίς δεκαπέντε ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μετά ἔχουμε τά ἐννιάμερα τῆς Παναγίας καί τελειώνει ὁ μήνας μέ τήν κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὅλες αὐτές οἱ εὐκαιρίες πού μᾶς δίδονται, μᾶς καλοῦν νά νιώσουμε πιό κοντά μας τήν Παναγία, νά τήν νιώσουμε ὄντως πραγματική μητέρα, ἡ ὁποία συντρέχει σέ ὅλες μας τίς δυσκολίες.

Εὔχομαι ἀπό καρδίας σέ ὅλους μας νά ἐπικαλούμεθα τήν Κυρία Θεοτόκο, ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή γιά νά συντρέξει στά προβλήματα ἀπό τά ὁποῖα, βλέπουμε, ὅτι ὅλος ὁ κόσμος δοκιμάζεται. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή της.