«ʺ Ὁ τῶν αἰώνων ποιητής καί Δεσπότηςʺ μᾶς ἀξιώνει καί πάλι νά ζοῦμε καί νά χαιρόμεθα μέσα στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας τήν συμβατική ἀλλαγή τοῦ χρόνου. Μία καινούργια χρονιά ἀρχίζει. Ἕνας καινούργιος σταθμός στήν ζωή μας. Mία εὐκαιρία γιά ὅλους μας γιά νέες ἀποφάσεις, στρατηγικές, ὁραματισμούς, προγραμματισμούς καί χρονοδιαγράμματα γιά δημιουργία. Δέν πρέπει νά διαφεύγει, ὅμως ,τῆς προσοχῆς μας ὅτι ὁ χρόνος εἶναι φοβερά συνεσταλμένος. Εἶναι λίγος καί μικρός μπροστά σέ ὅλα αὐτά πού ὀνειρευόμεθα γιά τό μέλλον….» γράφει, μεταξύ άλλων στο Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμά του ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ο οποίος ιερούργησε την Πρώτη του Νέου Έτους στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου.
Και συνεχίζει ο Σεβασμιώτατος· «Μέ τά ἐγκαίνια τῆς νέας αὐτῆς περιόδου ἐπιτακτική προβάλλεται ἡ ἀνάγκη νά ἐξαγοράσουμε τόν χρόνο, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου ʺἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιʺ (Ἐφεσ. 5,16). Ἐξαγορά μέ διάθεση δημιουργίας, μέ πνεῦμα βαθιᾶς πίστεως στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γιά μία πνευματικότερη θεώρηση τῆς ζωῆς. Ἐξαγορά, ἀκόμη, μέ ἔργα ἀγάπης καί θυσίας ἔχοντας τήν σφραγίδα τῆς γνησιότητος καί τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ…
»Οἱ ἀντιλήψεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν χρόνο καί τήν σπουδαιότητά του στήν διάρκεια τῶν αἰώνων ἦταν καί εἶναι διαφορετικές. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες θεωροῦσαν τόν χρόνο ἀντίδικο τοῦ ἀνθρώπου, ἐχθρό δηλαδή, πού ἀπό τή φύση του εἶναι ἐναντίον τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό τόν φαντάσθηκαν ὡς πατέρα ἄστοργο πού τρώει τά παιδιά του μόλις τά δεῖ νά μεγαλώνουν. Ἔτσι ὁ χρόνος ἔγινε ὁ μυθικός Θεός Κρόνος! Γιά τόν εἰδωλολάτρη χρόνος σημαίνει φθορά, γηρατειά, θάνατος. Σέ μιά τέτοια ἀντίληψη φυσικό εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά λέει μέ κυνισμό: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν…..
»Σ’ αὐτή τήν κοντόφθαλμη καί ἀπαισιόδοξη ἀντίληψη τοῦ χρόνου ὁ Χριστιανισμός ἀντιπαραθέτει τήν δική του θεώρηση. Ἄν καί ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκαν ἐν χρόνῳ, ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνει τόν χρόνο, γιατί δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ», καί ὁ Θεός εἶναι προαιώνιος καί ἄχρονος. Ὁ χρόνος γιά τόν χριστιανό δέν εἶναι φθορά. Ὁ χρόνος εἶναι πρόσκληση καί εὐκαιρία.
»Θά μπορούσαμε ἐδῶ νά ποῦμε ὅτι ἐνῶ ὁ χρόνος εἶναι ἡ ἠθικῶς ἄσχετη μαθηματική ροή τῶν ἡμερῶν, ὁ ʺκαιρόςʺ εἶναι ἡ προθεσμία τῆς Θείας Προνοίας, πού ἄν χαθεῖ ἀνεκμετάλλευτη, χάνονται μαζί της ʺκαίριαʺ πράγματα γιά τόν ἄνθρωπο, δηλαδή οὐσιαστικά, ὄχι δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη. Ὁ ʺκαιρόςʺ λοιπόν δέν εἶναι τό ἀντίθετο τῆς αἰωνιότητος, ἀλλά ἡ αἰωνιότητα ὡς προθεσμία εὐθύνης…»
Kλείνει, τέλος, το Μήνυμά του ο Σεβασμιώτατος· ʺἈδελφοί μου, μέ ἐλπίδα καί χαρά ἄς πορευθοῦμε στήν καινούργια χρονιά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι ἡ ζωή εἶναι στίβος, ἔχει ἀγῶνες καί κόπο καί ἀγωνίες. Μέ ἐλπίδα ἄς τά ἀντιμετωπίσουμε ὅλα. Μέ χαρά ἄς στρέψουμε τό βλέμμα μας πρός τήν αἰωνιότητα, ὥστε αὐτά τά ὁποῖα συμβαίνουν σ’ αὐτήν τήν ζωή νά ἀποκτήσουν τίς σωστές διαστάσεις τους.
»Τήν καινούργια χρονιά, ἄς χρησιμοποιήσουμε ὡς ὅπλο τήν προσευχή, γιά νά ἐπικοινωνοῦμε μυστικά μέ τόν Οὐρανό, γιά νά γεμίζουμε ἀπό ἐλπίδα, χαρά καί αἰσιοδοξία. Ἄς χρησιμοποιήσουμε τήν ἐλπίδα, πού εἶναι ὁ Χριστός, ὡς ἄγκυρα ἀσφαλῆ καί βεβαία, πού θά μᾶς δίδει αἰσιοδοξία καί ἀντοχή γιά νά προσπαθοῦμε γιά τό καλύτερο.»
Μετά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, επί τη εορτή της Περιτομής του Κυρίου και τη μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, ακολούθησε η Δοξολογία επί τη Πρώτη του Νέου Έτους και η κοπή της Βασιλόπιτας. Την Πρωτοχρονιάτικη Θεία Λειτουργία παρακολούθησαν· ο Βουλευτής Έβρου Αναστάσιος Δημοσχάκης, ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου Ρωμύλος Χατζηγιάννογλου, ο Διοικητής της XVI Μεραρχίας Διδυμοτείχου Στρατηγός Κωνσταντίνος Καραμανίδης, εκπρόσωποι των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και πλήθος κόσμου.
Ο Σεβασμιώτατος, αφ’ εσπέρας, προέστη της ακολουθίας του Μεγάλου Εσπερινού στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Ορεστιάδος και στη συνέχεια ευλόγησε την Αγιοβασιλόπιτα ευχηθείς στους παρισταμένους υγεία, δύναμη και φώτιση Θεού για το Νέο Έτος.