Είναι πλέον γεγονός, είναι θεσμός, είναι έθος ενοριακό; Ενορίες με ποικίλα προγράμματα, όχι μόνο ένα και δύο μήνες προ της Πανηγύρεως, αλλά και καθ᾿ όλη τη διάρκεια του έτους, που διοργανώνουν δραστηριότητες χορού, μαγειρικής, ραπτικής, διανομής ρούχων, διανομής ειδών τέχνης, διανομή υποδημάτων και τόσες άλλες που αναρωτιέσαι αβίαστα: μα, είναι με τα καλά τους;
Άλλο πράγμα είναι μια ενορία να παραμένει ανενεργός και «αλειτούργητη» και, σαφέστατα, άλλο πράγμα είναι να μεταποιείται σε «Σινεμά» και θεατρική σκηνή κατ᾿ έτος! Κάπου, θέλει και μάζεμα όλο αυτό!
Ξέρετε, ο κόσμος που βιώνει τόσες δυσκολίες, ο κόσμος που περιμένει ώρες καθημερινά στη σειρά κάποιου ταμείου ενός παρόχου ηλεκτρικής ενέργειας προκειμένου να ρυθμίσει τις ανεξόφλητες οφειλές του για να αποσοβήσει την επικείμενη διακοπή ρεύματος στο σπιτικό του – και αυτό δεν είναι λαϊκισμός, αλλά απτή πραγματικότητα – αυτός ο κόσμος, όταν βλέπει από τη μια την καθημερινή του κατάσταση και από την άλλη καθημερινές ενοριακές δραστηριότητες ραπτικής και μουσικοχορευτικών εκδηλώσεων, ένα πράγμα τού έρχεται στο νου: καλά, αυτοί εκεί που οργανώνουν όσα οργανώνουν στην ενορία είναι στον «κόσμο» τους!!!
Θέλουμε ενεργό την ενοριακή δραστηριότητα, ταυτόχρονα δε, απαιτούμε και προσμένουμε να μην φθάνει η ενορία στα όρια του αυτοεξεφτελισμού και της αυτοακύρωσης του πραγματικού της έργου.
Εντάξει, να ακουστεί η ενορία, να μαθευτεί παντού το «έργο» που επιτελείται σε αυτήν, αλλά υπάρχουν και όρια μεταξύ της πνευματικής-ενοριακής ζωής και της γελοιότητος!
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ