Στη Φλώρινα, τα ιερά λείψανα υποδέχθηκε προ του ιερού Ναού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, ιερός κληρος, τοπικές αρχές και πλήθος πιστών.
Ακολούθησε ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο, και συγχοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου
«Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ὑπέρ Χριστοῦ λογχευθείς, ὁ τρισμάκαρ Δημήτριος, πρός ἐχθρούς ἑκάστοτε, ρομφαία ὤφθη δίστομος», ψάλαμε πανηγυρικά πρό ὀλίγου, ἀδελφοί μου, πρός τιμήν τοῦ γενναίου ἀθλητοῦ τοῦ Κυρίου, τοῦ στεφηφόρου καί καλλινίκου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, καί διακηρύξαμε κι ἐμεῖς τό μέγα καί παράδοξο θαῦμα πού συμβαίνει μέ τόν μεγαλώνυμο μάρτυρα. «Ὑπέρ Χριστοῦ λογχευθείς … ρομφαία ὤφθη δίστομος».
Ἀνώτατος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ ἦταν ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ἀνθύπατος τῆς Ἑλλάδος, τιμημένος ἀπό τόν ἴδιο τόν αὐτοκράτορα, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, χάρη στά ἐξαιρετικά του προσόντα.
Καί ὅμως αὐτόν τόν νεαρό ἀξιωματοῦχο πού τόν ἐκτιμοῦσαν καί τόν θαύμαζαν οἱ πάντες, διέταξε ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός νά τόν συλλάβουν καί νά τόν φυλακίσουν, γιατί πίστευε στόν Χριστό, γιατί κήρυττε τόν Χριστό, γιατί καθοδηγοῦσε καί ἄλλους νέους σ᾽ αὐτή τήν πίστη καί ἡ εὐχή του τούς ἔδινε τή δύναμη νά νικοῦν ὅσους ἀρνοῦντο καί ἀμφισβητοῦσαν τόν Χριστό ὡς τόν ἀληθινό Θεό.
Μία ἐπίκληση, ἡ ἐπίκληση τοῦ μαθητοῦ του Νέστορος, «ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι», ἦταν ἀρκετή γιά νά μεταβάλλει τήν ἀγάπη τοῦ αὐτοκράτορος πρός τόν χαρισματικό ἀνθύπατο τῆς Ἑλλάδος σέ θυμό καί ὀργή καί νά ὁδηγήσει τόν ἅγιο Δημήτριο στό μαρτύριο. Ἔτσι πίστευε ὁ Μαξιμιανός ὅτι θά ἔκανε τή φωνή τοῦ Δημητρίου νά σιωπήσει καί τήν εὐχή του νά μήν ἔχει πλέον ἰσχύ ἐναντίον τῶν ὑπερμάχων τῆς πίστεως τῶν εἰδώλων.
Στό βάθος τῆς ψυχῆς του ὅμως γνώριζε καί αὐτός ὁ σκληρός καί ἀνάλγητος Μαξιμιανός τό μέγεθος τῆς δυνάμεως τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐπέλεξε νά τόν θανατώσει δημόσια, παρουσιάζοντας τό μαρτύριό του ὡς θρίαμβο τῆς αὐτοκρατορικῆς του ἰσχύος, ἀλλά τό ἔκανε σιωπηρά, σχέδον κρυφά, κάτω ἀπό τίς καμάρες τοῦ λουτροῦ, στό ὁποῖο τόν εἶχε φυλακίσει βιαστικά. Ἐκεῖ διέταξε νά θανατωθεῖ διά λογχισμοῦ στήν πλευρά, χωρίς νά γνωρίζει ὅτι μέ αὐτό τό χριστομίμητο πάθος τόν ἀξίωνε νά γίνει καί στό μαρτύριο μιμητής τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ἐμιμεῖτο σέ ὅλη του τή ζωή.
Μέ ρομφαία τρύπησαν οἱ στρατιῶτες τήν πλευρά τοῦ ἀνθυπάτου Δημητρίου, νομίζοντας καί αὐτοί, ὅπως καί ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός, ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Δημητρίου θά καταργοῦσε τήν ἰσχύ του καί θά ἔσβυνε τή μνήμη του. Ἀλλά ὁ ἀθληφόρος καί στεφανηφόρος Δημήτριος «ἔδοξεν» μόνο «ἐν ὀφθαλμοῖς ἀνθρώπων τεθνάναι». Φάνηκε μόνο στά μάτια τῶν ἀνθρώπων πού δέν πίστευαν ὅτι πέθανε καί ἡ ρομφαία πού τρύπησε τήν πλευρά του τόν νίκησε.
Γελάσθηκαν μόνο οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, γιατί τώρα ὁ Δημήτριος ἔγινε πιό δυνατός, πιό ἰσχυρός ἀπό ὅ,τι ἦταν μέχρι τώρα. Ἔγινε ὁ ἴδιος μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ρομφαία ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος του. Ἔγινε ἰσχυρός φρουρός καί ἀκαταίσχυντος προστάτης ὅλων ἐκείνων πού προσφεύγουν στή χάρη του καί ζητοῦν τή βοήθειά του στόν ἀγώνα τους κατά τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν.
Ἡ ρομφαία τοῦ μαρτυρίου του ἔγινε ρομφαία πού ἀποδιώκει καί κατατροπώνει τόν ἀντικείμενο, ἀπογοητεύοντας ὅσους νόμισαν ὅτι θά τόν ἐξαφάνιζαν μέ τό μαρτύριο καί χαροποιώντας ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε στήν ἀκατάλυτη δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἐνεργεῖ πάντοτε μέ τρόπο ἀκατάληπτο γιά τήν ἀνθρώπινη διάνοια καί σώζει μέ τή θαυμαστή ἐπέμβαση τῶν ἁγίων του, αὐτῶν πού οἱ ἐχθροί τῆς πίστεώς του χλεύασαν καί χλευάζουν, ὑποτίμησαν καί συνεχίζουν νά ὑποτιμοῦν, ὅσους τόν πιστεύουν καί ὅσους πιστεύουν στή δύναμη καί τή χάρη πού παρέχει στούς μάρτυρές του οἱ ὁποῖοι θυσίασαν τή ζωή τους γιά νά μείνουν «πιστοί ἄχρι θανάτου» στήν ἀγάπη του.
Αὐτό τό θαῦμα, αὐτό τό παράδοξο γεγονός συμβαίνει γιά περισσότερο ἀπό 1700 χρόνια μέ τόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ψάλαμε καί ἐμεῖς ἀπόψε μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο πρός τιμήν του: «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ὑπέρ Χριστοῦ λογχευθείς, ὁ τρισμάκαρ Δημήτριος, πρός ἐχθρούς ἑκάστοτε, ρομφαία ὤφθη δίστομος».
Γιατί ὅσο καί παράδοξο νά φαίνεται στήν ἀνθρώπινη λογική ἡ ἀνά τούς αἰῶνες θαυμαστή καί σωτήρια παρουσία τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου στή ζωή τῶν πιστῶν καί στή ζωή τῆς πόλεώς του, τῆς Θεσσαλονίκης, εἶναι γνωστή στά πέρατα τῆς οἰκουμένης καί εἶναι βαθειά χαραγμένη στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Γι᾽ αὐτό καί κατά χιλιάδες συρρέουν γιά νά τιμήσουν τή μνήμη. Γι᾽ αὐτό καί κατά χιλιάδες συρρέουν γιά νά ἀποθέσουν ἀσπασμό εὐλαβείας καί τιμῆς στά μαρτυρικά καί μυρόβλυτα λείψανά του. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἦταν δυνατόν νά μήν ἀνταποκριθοῦμε καί ἐμεῖς μέ πολλή ἀγάπη στήν ἀδελφική παράκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας, Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας κυρίου Θεοκλήτου καί νά μεταφέρουμε ἀπόψε, παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἀθλοφόρου καί μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου στόν πανηγυρίζοντα ἱερό ναό του τμῆμα τοῦ χαριτοβρύτου ἱεροῦ του λειψάνου εἰς προσκύνηση καί εὐλογία ὅλων σας.
Καί εἴμεθα βέβαιοι ὅτι παριστάμενος ὁ προσφιλής μας ἅγιος καί σωματικῶς ἀπόψε στόν ἱερό του αὐτό ναό καί βλέποντας τήν εὐλάβεια ὅλων σας καί τή συγκίνηση μέ τήν ὁποία ὑποδεχθήκατε μέ πρῶτο τόν Ποιμενάρχη τό σεπτό λείψανό του θά εἶναι πάντοτε καί γιά σᾶς προστάτης καί πρόμαχο καί θά ἀποδεικνύεται ρομφαία δίστομος ἀποδιώκουσα ἀφ᾽ ἡμῶν καί ἀπό τῆς πόλεως ταύτης καί τῆς πατρίδος μας πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, καί ὅλους ἐκείνους πού πολεμοῦν τόν Θεό καί ἀμφισβητοῦν τή δύναμή του καί τή χάρη τῶν ἁγίων του.