Στην Αλεξάνδρεια για τη 2η Παράκληση της Παναγίας ο Βεροίας Παντελεήμων

Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου».

Εἰσήλθαμε ἀπό χθές στήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, στόν μή­να, τόν ὁποῖον ἡ εὐλάβεια τῶν πα­τέρων μας πρός τό σεπτό καί πανα­κήρατο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἀφιέρωσε μέ πολλή ἀγάπη.

Εἰσήλθαμε ἀπό χθές στήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου πού μᾶς βοηθᾶ μέ τή νηστεία ἀλλά καί μέ τίς ἱερές Παρακλήσεις, πού ψάλ­λουμε κάθε ἀπόγευμα πρός τήν Παναγία Παρθένο, νά προετοιμα­σθοῦμε γιά τή μεγάλη ἑορτή τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεώς της.

Ὅλη ὅμως αὐτή ἡ προετοιμασία, τήν ὁποία μᾶς παρακινεῖ ἡ Ἐκκλη­σία μας νά κάνουμε, προβάλλοντας ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Αὐγούστου τή σεπτή καί παναγία μορφή τῆς Κυ­ρίας Θεοτόκου, ἔχει καί ἕναν ἀκό­μη στόχο. Καί αὐτός εἶναι νά μᾶς φέρει σέ βαθύτερη ἐπαφή μέ τό πρό­σωπο τό ὁποῖο τιμοῦμε, νά ἀνα­νεώσει καί νά ἐνισχύσει τό σύνδεσμό μας μέ τήν Παναγία μας, νά μᾶς διδάξει μέ τή ζωή της καί μέ τίς ἀρετές της.

Καί ἄν ἐμεῖς σπεύσαμε ἀπόψε ἐδῶ στόν ἱερό ναό τῆς Παναγίας, γιά νά τήν ὑμνή­σου­με καί συγχρόνως νά τῆς ἐμπιστευθοῦμε τούς πόνους καί τίς ἀγωνίες μας, τίς ἀβεβαιό­τητες καί τά αἰτήματά μας, Ἐκείνη, ἡ Παναγία μητέρα μας, «ἐπορεύθη εἰς τήν ὀρεινήν μετά σπουδῆς», ὅπως ἀκούσαμε στό ἱερό Εὐαγγέ­λιο, γιά νά συναντήσει τήν ἐξαδέλ­φη της Ἐλισάβετ.

Δέν πορεύθηκε ὅμως μόνη. Μάρ­τυρες αὐτῆς τῆς ἐπισκέψεως γίνα­με ὅλοι, καθώς ἀκούσαμε τόν ἱερό εὐαγγελιστή Λουκᾶ νά περιγράφει τή μοναδική αὐτή συνάντηση.

«Προβεβηκυῖα» ἡ μία στήν ἡλι­κία, ἡ Ἐλισάβετ, δέν πίστευε μέχρι πρίν ἀπό λίγους μῆνες ὅτι θά ἀπο­κτήσει παιδί, καί μάλιστα τόν Πρό­δρομο τοῦ Κυρίου.

Παρθένος ἡ ταπεινή Κόρη τῆς Να­ζαρέτ, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, δέν μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι θά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό μυστήριο,  τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτη­ρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀπο­κα­λύπτεται τώρα στήν Ἐλισάβετ μέ θαυμαστό τρόπο, καί ἐκείνη ἀπευ­θύνει τόν μακαρισμό της πρός τήν Παναγία Παρθένο.

«Μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου». Εἶσαι μακαρία, εἶσαι εὐτυχής, γιατί πίστευσες ὅτι θά πραγματοποιηθοῦν ἀπολύτως ὅλα ὅσα σοῦ εἶπε ὁ Κύριος διά τοῦ ἀγγέλου.

Ὁ μακαρισμός τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου ἀπό τήν Ἐλισάβετ ἀπο­τε­λεῖ συγχρόνως καί τόν μεγαλύ­τε­ρο ἔπαινο τῆς πίστεώς της. Γιατί τί ἄλλο εἶναι πίστη, παρά «ἐλπιζο­μέ­νων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγ­­χος οὐ βλεπομένων», ὅπως θά γράψει ἀργότερα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος.

Καί ἡ Παναγία Παρθένος πίστευσε ὅτι θά πραγματοποιηθεῖ τό μήνυμα τοῦ Θεοῦ, πού τῆς διαβίβασε ὁ ἀρ­χάγγελος Γαβριήλ κατά τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της. Πίστευσε κάτι πού δέν εἶχε συμβεῖ ποτέ προ­η­γουμένως καί δέν θά συμβεῖ ποτέ ξανά, νά συλλάβει τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί νά γεννήσει τόν Σωτήρα καί λυτρωτή τοῦ κόσμου.

Πίστευσε σέ κάτι πού κάθε ἄλλος θά τό ἀμφισβητοῦσε καί ἐμπιστεύ­θηκε τήν ὕπαρξή της ὁλόκληρη στόν Θεό, γιά νά ἐπιτελέσει δι᾽ αὐτῆς τό σχέδιό του γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Πίστευσε ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, καί γι᾽ αὐτό ἔζησε τό θαῦμα, ἔζησε τό μυστήριο τῆς σω­τη­ρίας νά κυοφορεῖται μέσα της καί νά συντελεῖται χάριν τῶν ἀν­θρώπων.

Καί ἄν ἡ Ἐλισάβετ μακαρίζει τήν πίστη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ἴδια μᾶς ἀποκαλύπτει τή ρίζα τῆς πίστεως. Καί αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ταπείνωση. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν τα­πείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ».

Ἡ ταπείνωση τῆς Παναγίας εἶναι τό θεμέλιο τῆς πίστεως. Ὁποιοσδή­ποτε ἄλλος, χωρίς τή δική της τα­πείνωση, δέν θά εἶχε τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά πιστεύσει. Δέν θά εἶχε τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά δεῖ νά γίνεται στή ζωή του πραγματικό­τη­τα, αὐτό πού αἰῶνες περίμενε ἡ ἀνθρωπότητα, καί μάλιστα μέ τρό­πο μοναδικό. Ἡ ταπείνωσή της εἶναι αὐτή πού κάνει τόν Θεό νά τῆς προσθέσει τήν πίστη πού χρειά­ζεται γιά νά μπορέσει νά βιώσει τό μεγαλύτερο θαῦμα τῶν αἰώνων.

«Μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου».

Αὐτός ὁ μακαρισμός πού ἀπευθύ­νει ἡ Ἐλισάβετ πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἄς παρακινήσει καί ἐμᾶς, πού τιμοῦμε ἰδιαιτέρως αὐτό τό διά­στημα τήν Παναγία μας, ψάλ­λο­ντας μέ κατάνυξη τούς Παρα­κλη­τικούς της κανόνες, νά καλλι­ερ­γήσουμε στήν ψυχή μας τήν ταπείνωση, ὥστε νά γίνει βάση καί θεμέλιο τῆς πίστεώς μας στόν Θεό, πού θά τήν αὐξάνει καί γιά μᾶς μέ τή χάρη του, ὥστε, ὅσες δυσκολίες καί πειρασμούς καί ἄν ἀντιμε­τω­πί­ζουμε, ὅπως καί τό διάστημα αὐτό πού δοκιμαζόμεθα ἀπό τήν παν­δη­μία τοῦ κορωνοϊοῦ, νά ἔχουμε τήν πίστη καί τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνά­με­θα», ἀλλά θά δώσει «σύν τῷ πει­ρα­σμῷ καί τήν ἔκβασιν αὐτοῦ».

Ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μᾶς διδάσκει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μέ τήν ταπείνωσή της, καί ἐπιβεβαιώνει αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος «ἐπί τίνα ἐπιβλέψω; ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντά μου τούς λόγους». Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά δοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι μόνο μποροῦμε νά πλησιάσουμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο· ὅταν καλλιεργήσουμε μέσα μας τήν ταπείνωση, ἡ ὁποία θά μᾶς βοηθήσει νά ξεπεράσουμε καί τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες· ὅταν καταφεύγουμε μέ ταπείνωση στόν Θεό καί ζητοῦμε τό ἔλεός του καί ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή πρός τήν Κυρία Θεοτόκο, τήν Παναγία μας.

Εὔχομαι τό ὑπόλοιπο αὐτῆς τῆς περιόδου νά εἶναι περίοδος ταπεινώσεως, προσευχῆς καί ἐπικοινωνίας μέ τήν Παναγία μας, μέ τήν Κυρία Θεοτόκο, τήν Κυρία τῶν ἀγγέλων ἀλλά καί Κυρία πάντων ἡμῶν.