Στο ασκητήριο του στην Ζάλτσα τίμησε την Παναγία ο Αρχιεπίσκοπος
Ιδιαίτερα λιτά και κατανυκτικά εόρτασε σήμερα την μεγάλη ημέρα της Χριστιανοσύνης, την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
Ο Μακαριώτατος, από το Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρων στη Ζάλτσα Βοιωτίας, πλαισιούμενος μόνο από τον Πρωτοσύγκελλο του, Πανοσ. Αρχιμανδρίτη Συμεών Βολιώτη και τον Αρχιδιάκονό του π. Ιωάννη Μπούτση, παρουσία πλήθους πιστών και προσκυνητών που προσήλθαν από τα γύρω χωριά, τίμησαν την Υπεραγία Θεοτόκο σε αυτή την μεγάλη Θεομητορική εορτή.
Ο Μακαριώτατος μάλιστα μετέδωσε τα Άχραντα Μυστήρια στους πιστούς και τους ευχήθηκε, στον κάθε έναν ξεχωριστά και έδωσε την ευλογία του μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας. Στην μοναστηριακή τράπεζα που ακολούθησε προσήλθε και ο οικείος ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος για να συνεορτάσει και αυτός με τον Μακαριώτατο.
Εντυπωσιακό είναι το ασκητήριο των Αγίων Θεοδώρων που βρίσκεται κοντά στην ακρόπολη της αρχαίας Βούλιδος, κτισμένο στην κορυφή ενός κατακόρυφου βράχου
Τα ευρήματα, κυρίως όστρακα και κεραμίδια, κατα την τελευταία ανασυγκρότηση του, μαρτυρούν οτι ο βράχος αυτός κατοικείται συνεχώς από τον 7ο αιώνα π.Χ. Χρησίμευε, στο πέρασμα των αιώνων, σαν παρατηρητήριο της κίνησης των πλοίων που έμπαιναν και έβγαιναν στον Κορινθιακό Κόλπο.
Η παρουσία στην περιοχή του Οσίου Λουκά έγινε αφορμή να εγκατασταθούν στις πλαγιές αυτές του Ελικώνα πολλοί ερημίτες και ασκητές κατα τους βυζαντινούς χρόνους.
Έτσι και στο πλάτωμα του απότομου βράχου εγκαταστάθηκε μικρή αδελφότητα ασκητών, όπως μαρτυρούν το πελεκητό πηγάδι και τα υπολείμματα των κελιών με τις σκαμμένες καπνοδόχους στο βράχο. Οι ασκητές αυτοί επέβλεπαν και καλλιεργούσαν μαζί με άλλους μοναχούς της παρακείμενης Μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, τους μεγάλους ελαιώνες, που περιήλθαν αργότερα στη Μονή του Οσίου Σεραφείμ.
Οι μοναχοί έμειναν στο βράχο μέχρι τους χρόνους της Επαναστάσεως του 1821, οπότε και ακολούθησαν τους οπλαρχηγούς του αγώνα.
Μετα την απελευθέρωση και τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους εγκαταλείπεται το ασκητήριο και σχεδόν καταστρέφεται.
Το 1994 μια φιλότιμη προσπάθεια δίνει ζωή και πάλι στο χώρο, δημιουργώντας εκεί ένα κέντρο αρχαιολογικών, ιστορικών και θεολογικών μελετών. Λίγα όστρακα, πλάκες δαπέδου, βυζαντινά κεραμίδια φυλάσσονται με στοργή, ως μάρτυρες ανθρώπινης παρουσίας εικοσι επτά αιώνων.
