Συζητήσεις στον Άθωνα

 Κοινό θέμα συζήτησης, σχεδόν πάντοτε, ήταν η προσευχή και δη, η ¨ευχή¨ του Ιησού, η μονολόγιστη ευχή ¨Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν¨. Κρεμούσαμε τα κομποσχοίνια στα χέρια μας και θεωρούσαμε απόδειξη πνευματικότητας τον τύπο, την ¨επίδειξη¨ ότι γνωρίζουμε από αυτά και ότι όσο περπατούσαμε, παρά τις όποιες συζητήσεις, δήθεν, ξέραμε από προσευχή, είχαμε συναίσθηση του οδοιπορικού μας! «Η φωνή του γέροντά μου και πνευματικού μου είναι η φωνή του Χριστού» συνήθιζε να λέγει ο μακαριστός άγιος γέροντας της Χίου, Κορνήλιος Μαρμαρινός. Και εμείς συζητούσαμε για γέροντες γύρω μας, κρατούσαμε και μεγάλα κομποσχοίνια και βυθιζόμασταν στον πνευματικό λήθαργο, μέσα στα μονοπάτια τα αγιωτικά, μέσα στα εξαντλητικά οδοιπορικά στην αθωνική γη!
«Ο Αρίστιππος, ο αρχηγός των κυρηναϊκών φιλοσόφων, για να έχει μία άνετη ζωή, έπαιρνε αρκετά χρήματα από τους μαθητές του, για τα μαθήματα που τους παρέδιδε. Μία φορά, όταν ο πατέρας ενός μαθητή του διαμαρτυρήθηκε ότι ζητάει μεγάλη αμοιβή και πως με τα λεφτά αυτά θα μπορούσε να αγοράσει ένα δούλο, ο Αρίστιππος απάντησε: ¨Να αγοράσεις δούλο και αργότερα θα έχεις δύο δούλους, τον αμόρφωτο γιο σου και αυτόν που αγόρασες». Μάθαμε, όμως, από τα ατελείωτα αυτά οδοιπορικά να θέτουμε προτεραιότητες στην καθημερινότητά μας, να βάζουμε ¨πρόγραμμα¨ πνευματικό και να οριοθετούμε ιεραρχικά τις όποιες ανάγκες μας.