Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου της Οσίας Ματρώνης εκ Ρωσίας, η μνήμη της οποίας τιμάται ιδιαιτέρως κάθε χρόνο στην Ιερά Μονή.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τῇ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Τετάρτῃ τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον πόρνης γυναικός μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν», ἀκούσαμε σήμερα στό Συναξάριο.
Μαζί ὅμως μέ τήν πόρνη καί ἁμαρτωλό γυναίκα, τήν ὁποία μνημονεύει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη, μνημονεύει καί μία ἄλλη γυναίκα, τήν ὁσία Ματρώνα τήν ἀόμματη, τή μνήμη τῆς ὁποίας τιμοῦμε, ὅπως κάθε χρόνο ἐδῶ, στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Πάντων, πού ἔχει τήν εὐλογία νά φυλάσσει ἕνα ἀπότμημα τῶν ἱερῶν της λειψάνων.
Τί ὅμως μπορεῖ νά συνδέει αὐτές τίς δύο γυναῖκες, πού ἔζησαν σέ μεγάλη χρονική καί τοπική ἀπόσταση, ἡ μία στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἄλλη στήν ἐποχή μας, εἴκοσι αἰῶνες ἀργότερα, ἀλλά καί ἡ μία στά Ἱεροσόλυμα, ἐνῶ ἡ ἄλλη, ἡ ὁσία Ματρώνα, στή Ρωσία; Ἀλλά καί ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχουν, ὅταν ἡ μία, ἡ γυναίκα πού ἄλειψε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ μέ μύρο ἦταν μία γυναίκα ἁμαρτωλή, μία γυναίκα κυριολεκτικά βυθισμένη στήν ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ ὁσία Ματρώνα ἀπό τά παιδικά της χρόνια ἦταν ἀφοσιωμένη στόν Χριστό καί διατηροῦσε καθαρή καί ἁγνή καί τήν ψυχή καί τό σῶμα της ἀπό τήν ἁμαρτία;
Δέν εἶχαν ὅμως μόνο διαφορές οἱ δύο γυναῖκες. Εἶχαν καί μία μεγάλη ὁμοιότητα, ἕναν σύνδεσμο πνευματικό, ὥστε ἄν καί διαφέρουν, θά λέγαμε, σέ ὅλα, βρίσκονται πολύ κοντά ἡ μία μέ τήν ἄλλη καί μεταδίδουν καί σέ μᾶς σήμερα τό ἴδιο μήνυμα.
Καί ποιά εἶναι ἡ μεγάλη τους ὁμοιότητα; Εἶναι ἡ ἀγάπη τους γιά τόν Κύριό μας, γιά τόν Χριστό. Ἡ μεγάλη αὐτή ἀγάπη ὁδήγησε τήν ἁμαρτωλή γυναίκα στήν ἀσύλληπτη μεταστροφή της καί στήν ἀλλαγή ζωῆς πού τῆς χάρισε τήν ἄφεση καί τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν της, «ὅτι ἠγάπησε πολύ», ὅπως διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας.
Καί αὐτή ἡ ἀγάπη τήν ἔκανε νά μήν ὑπολογίζει τίποτε, οὔτε τά χρήματα τά ὁποῖα κόστιζε τό βαρύτιμο μύρο, οὔτε τόν χῶρο στόν ὁποῖο εἰσήρχετο, τήν οἰκία τοῦ Σίμωνος, οὔτε τή γνώμη τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἀκόμη καί τά ἀρνητικά σχόλια τοῦ Ἰούδα. Ἐκείνη ἤθελε νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη της πρός τόν Χριστό καί κανείς δέν μποροῦσε νά σταθεῖ ἐμπόδιο σ᾽ αὐτήν τήν ἀγάπη της.
Ἀνάλογη ἀγάπη εἶχε καί ἡ ὁσία Ματρώνα, ἡ ὁποία μετέτρεψε τή σωματική της ἀδυναμία, τήν τυφλότητά της, σέ εὐκαιρία διαρκοῦς ἐπικοινωνίας μέ τόν Χριστό διά τῆς προσευχῆς. Ὁ κόσμος πού δέν ἔβλεπε, τήν βοηθοῦσε ὥστε νά μήν ἀποσπᾶται ἡ προσοχή της ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι εἶχε συνεχῶς στραμμένο τόν νοῦ της στόν Χριστό, καί, ὅπως λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν ὁ νοῦς ἀσχολεῖται διαρκῶς μέ κάτι τότε ταυτίζεται μέ αὐτό καί τό ἀγαπᾶ.
Αὐτό συνέβη καί μέ τήν ὁσία Ματρώνα τήν ἀόμματη, παρά τίς δυσκολίες πού συνάντησε μέσα στό ἄθεο καθεστώς στό ὁποῖο ζοῦσε, ἀκόμη καί ἀπό τά ἀδέλφια της, τά ὁποῖα ἦταν δυστυχῶς ἄθεα. Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή της αὔξανε τήν ἀγάπη της στόν Χριστό, καί ἡ ἀγάπη της στόν Χριστό αὔξανε τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς δωρεές τίς ὁποῖες ἐλάμβανε ἀπό Ἐκεῖνον, ὥστε, ἄν καί ἀόμματη, γνώριζε τά πάντα, καθώς ὁ Χριστός τήν εἶχε προικίσει καί μέ τό προορατικό καί μέ τό διορατικό χάρισμα.
Μέ τήν ἀγάπη της στόν Χριστό κατόρθωνε ἀκόμη νά ὑπομένει καρτερικά ὄχι μόνο τό σκοτάδι μέσα στό ὁποῖο ζοῦσε, ἀλλά καί ἐπί πενήντα χρόνια τήν παράλυση τῶν ποδιῶν της ἀπό τήν ὁποία ὑπέφερε. Ἀντί νά παραπονεῖται καί νά διαμαρτύρεται, παρέμενε καθιστή στό κρεββάτι της εὐχαριστώντας καί δοξολογώντας τόν Θεό.
Αὐτή τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό, τήν ὁποία διέθεταν οἱ δύο ἁγίες πού τιμοῦμε σήμερα, ἄς προσπαθήσουμε νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς. Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ κάτι ἄλλο ἀπό ἐμᾶς, παρά μόνο τήν ἀγάπη μας. Ἀγαποῦμε τόσα πράγματα καί τόσα πρόσωπα στόν κόσμο, πού πολύ συχνά μᾶς στενοχωροῦν, μᾶς πικραίνουν καί μᾶς ἀπογοητεύουν. Ἀγαποῦμε πράγματα πού δέν μᾶς προσφέρουν τίποτε καί συχνά γίνονται ἐμπόδια στήν πνευματική μας πρόοδο καί στήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό. Ἀγαποῦμε πολλά πράγματα πού δέν μᾶς ὠφελοῦν, ἀλλά ἀκόμη καί ὅταν μᾶς ὠφελοῦν, μᾶς ὠφελοῦν μόνο προσωρινά καί πρόσκαιρα, σ᾽ αὐτήν τή ζωή, σ᾽ αὐτήν τή γῆ. Καί ὅμως ἐμεῖς πολλές φορές παραμελοῦμε τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό καί τόν θέτουμε σέ δεύτερη ἤ καί σέ τρίτη μοίρα, ἤ μπορεῖ καί νά τόν ἀρνούμεθα ἤ νά τόν προδίδουμε προκειμένου νά ἀνταποκριθοῦμε στίς ἄλλες ἀγάπες μας. Ὁ Χριστός ὅμως δέν θέλει μία τέτοια ἀγάπη. Θέλει ὅλη τήν ἀγάπη μας, θέλει τήν ἀφοσίωση τῆς ψυχῆς μας σέ Ἐκεῖνον πού ἔγινε τά πάντα γιά ἐμᾶς καί ὑπόσχεται νά μᾶς χαρίσει τά πάντα, ὅσα δέν ἔχει δεῖ, ὅσα δέν ἔχει φαντασθεῖ καί δέν ἔχει ἐπιθυμήσει κανένας ἄνθρωπος, ὅπως λέγει καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τοῦ προσφέρουμε τήν εἰλικρινῆ ἀγάπη μας, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά του. Μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη θά ἁγιαζόμεθα, ὅπως καί οἱ δύο ἁγίες γυναῖκες πού ἑορτάζουμε σήμερα, ἀλλά καί θά ἔχουμε τόν Χριστό ἐνοικοῦντα καί μένοντα στήν ψυχή μας.
