Τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτου Κινσάσας κυρού Νικηφόρου στη Βέροια.

Στο τέλος τελέστηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτου Κινσάσας κυρού Νικηφόρου, πνευματικού αδελφού του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελήμονος, καθώς και οι δύο Αρχιερείς προέρχονται από την αδελφότητα του μακαριστού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Γέροντος Γερασίμου  Μικραγιαννανίτου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ».

Πρός τούς Κορινθίους ἀπευθύνε­ται ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημε­ρινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἑνά­μιση χρόνο εἶχε ζήσει στήν Κόριν­θο ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος καί εἶχε διδάξει τόν Χριστό στούς Κορινθίους. Τούς γνωρίζει καί τόν γνωρίζουν, καί ἡ δική τους ἀνα­στροφή εἶναι ἡ ἀπόδειξη τοῦ ἀπο­στολικοῦ του ἔργου. Αὐτοί μπο­ροῦν νά διαβεβαιώσουν ὅτι εἶναι ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἄκου­­σαν τό κήρυγμά του καί γνώ­ρισαν μέσω αὐτοῦ τήν ἀληθινή πίστη τοῦ Εὐαγγελίου.

«Ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ», λέγει ὁ ἀπόστολος μέ χαρά καί ἱκανοποίη­ση. Δέν καυχᾶται, ἀλλά χαίρεται γιατί ὅσοι πίστευσαν στόν Χριστό μέ τή διδασκαλία του ἀποτελοῦν τήν ἀπάντηση πρός ἐκείνους πού τόν ἀμφισβητοῦν.

Πόση ἱκανοποίηση γιά τόν μεγά­λο ἀπόστολο, ἀλλά καί πόση χαρά γιά τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου, πού εἶναι σέ θέση νά ἀντα­ποδώσουν ἔστω καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅσα ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος γι᾽ αὐτούς! Πόση χαρά καί ἱκανοποίηση εἶναι γιά τούς Κοριν­θίους τό γεγονός ὅτι ἀξιώθηκαν νά ἔχουν διδάσκαλο καί καθηγεμόνα ἐν τῇ πίστει τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο, τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀπόστολο πού, ἄν καί ἀρχικά ἦταν διώκτης τοῦ Χριστοῦ, στή συνέχεια ἔγινε ὁ πιό διαπρύσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου του, ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.

«Ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ».

Οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ ἀποστόλου Παύλου δέν ἰσχύουν μόνο γιά τούς Κορινθίους, ἰσχύουν καί γιά μᾶς, οἱ ὁποῖοι καυχώμεθα ὅτι ὁ μέγας ἀπόστολος κήρυξε καί στήν πόλη μας τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί ἵδρυσε τήν τοπική μας Ἐκκλησία.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως μόνο νά καυ­χώμεθα ὅτι εἴμεθα μαθητές τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύ­λου. Εἶναι ἀνάγκη νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας καί τή συμπεριφορά μας, ἐάν εἶναι ἀντάξια τοῦ μεγά­λου ἀποστόλου, ἐάν εἶναι ἀντάξια τῶν πολλῶν κόπων του, τῶν διωγ­μῶν καί τῶν ταλαιπωριῶν πού ὑπέμεινε γιά νά κηρύξει καί στήν πόλη μας τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσουμε, ἐάν ἀκολουθοῦμε ὅσα μᾶς δίδαξε καί ὅσα μᾶς ὑπέδειξε μέ τό παρά­δειγμά του, ὥστε νά εἴμαστε πράγ­ματι «σφραγίς τῆς ἀποστολῆς» του, καί ὅσοι μᾶς βλέπουν νά ἀναγνω­ρίζουν στά πρόσωπά μας καί στή συμπεριφορά μας ὅτι εἴμεθα μαθη­τές τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπως ἦταν καί ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ καί τά τέκνα της, οἱ ἅγιοι μάρτυρες Σέ­κεν­δος, Σεκένδικος καί Κήγορος, οἱ ἐν Βεροίᾳ μαρτυρήσαντες, τῶν ὁποίων τιμοῦμε σήμερα μεθέορτα τή μνήμη.

Δέν ἦταν χριστιανοί οἱ ἑορταζό­μενοι ἅγιοι μάρτυρες καί ἡ μητέρα τους ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ μόνο στά λόγια, ἦταν καί στήν ψυχή καί στή διάθεση καί στή ζωή ἀλλά καί στόν θάνατο. Γι᾽αὐτό καί δέν δίστασαν νά θυσιάσουν τή ζωή τους, προκει­μένου νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους. Δέν δίστασαν νά ἀπαντήσουν καί αὐτοί ἀρνητικά στό ἐρώτημα πού ἔθεσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί ἀπήντησε καί ὁ ἴδιος ἀρνητικά: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» Τίποτε, λέγει ὁ ἀπό­στολος, οὔτε τό μαρτύριο, οὔτε ὁ θάνατος, οὔτε ἡ κτίση ὁλόκληρη, διότι «ἐάν τε ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, καί ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν», διότι ὁ Χριστός ζοῦσε μέσα στήν ψυχή του.

Ἔτσι οἱ ἅγιοι μάρτυρες Σέκενδος, Σεκένδικος καί Κήγορος καί ἡ μητέρα τους ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ ἀποτελοῦν μέ τή ζωή καί τό μαρ­τύριό τους τή σφραγίδα τῆς ἀπο­στο­λῆς τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, καί μᾶς παρακινοῦν νά ἀκολουθή­σου­με καί ἐμεῖς τό παράδειγμά τους, μιμούμενοι τή ζωή καί τή διδα­σκαλία τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστό­λου Παύλου.

«Σφραγίς» ὅμως «τῆς ἀποστο­λῆς» τοῦ οὐρανοβάμονος ἀποστό­λου ἦταν καί ἡ ζωή καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κινσά­σας κυροῦ Νικηφόρου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό τεσσαρα­κον­θήμερο μνημόσυνο. Τέκνο πνευμα­τικό τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὡς Θεσσαλονικεύς, ἔγινε μέ τή ζωή καί τό ἔργο του μιμητής του. Λιτός καί ἀσκητικός ἀλλά πυρπολού­μενος ἀπό ἱεραποστολικό ζῆλο, ὅπως καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε «οὐαί μοι ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι» καί ἐπαινοῦσε ὡς «ὡραίους τούς πόδας τῶν εὐαγγε­λιζομένων τήν εἰρήνην», συνδύ­ασε τήν ἀγάπη του πρός τή μονα­χική ζωή ὁ ἀείμνηστος Μητροπολότης μέ τήν ἱεραποστολή ἀρ­χικά στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβα­νίας καί στή συνέχεια γιά δεκαπέντε περίπου χρόνια στό Κογκό, ὡς καθηγητής στό ἐκεῖ Ὀρθόδοξο Πα­νεπιστήμιο καί ὡς Μητρο­πο­λίτης στή συνέχεια Κινσάσας.

Εἴχαμε ἀρκετές φορές τήν εὐλο­γία καί τή χαρά νά τόν ἔχουμε στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, καθώς συνδε­όμασταν ἀπό τά παιδικά μας χρόνια, καί κατόπιν τά φοιτητικά, ἀλλά καί μετέπειτα ἤμασταν συνασκητές στή Μικρή Ἁγία Ἄννα, στό Ἅγιο Ὄρος, καί νά τόν ἀκούσουμε πολλές φορές νά ὁμιλεῖ γιά τήν ἱεραποστολή στήν Ἀφρική.

Δυστυχῶς ἡ πανδημία τοῦ κορω­νοϊοῦ πού μᾶς στέρησε τόσα προσ­φιλῆ μας πρόσωπα, μᾶς στέρησε καί τόν ἱεραπόστολο αὐτόν, τόν μακαριστό Μητροπολίτη Κινσάσας, καθώς στήν Ἀφρική δέν ὑπῆρχαν τά μέσα μέ τά ὁποῖα θά μποροῦσε νά εἶχε θεραπευθεῖ. Ὁ Θεός ὅμως θέλησε προφανῶς νά τόν πάρει πρόωρα κοντά του. Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς σήμερα, ἀποδεχό­μενοι τό θέλημα τοῦ Κυρίου, εὐχόμεθα νά ἀναπαύσει τόν μακαριστό Μητρο­πο­λίτη Νικηφόρο μετά τῶν ἁγίων καί τῶν ἱεραποστόλων του,  γιά νά πρεσβεύει ἀπό τόν οὐρα­νό γιά τά πνευματικά του τέκνα καί στήν Ἀλβανία ἀλλά κυρίως στήν Ἀφρική πού ἀποτελοῦν καί θά ἀποτελοῦν τή σφραγίδα τῆς ἀπο­στο­λῆς του, ἀλλά καί νά πρεσβεύει καί γιά ὅλους μας.

Σήμερα εἴχαμε τήν εὐλογία καί τήν τιμή νά ἔχουμε δύο ἀρχιερεῖς τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου μας. Νά ἔχουμε προεξάρχοντα τόν πρεσβύτερο, τόν Νέστορα τῶν ἀρχιερέων τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Θρόνου, τόν Μητροπολίτη Βρυούλων Παντελεήμονα, ἀλλά καί τόν Μητροπολίτη Λαοδικείας Θεοδώρητο, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι καί αὐτοί, ὅπως καί ἡ ἐλαχιστότης μου, στό Πατριαρχεῖο γιά μία Σύναξη, στήν ὁποία μᾶς συνεκάλεσε ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης, εἶχαν τήν καλωσύνη νά δεχθοῦν τήν ταπεινή μου πρόσκληση, διότι γνώριζαν τόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Κινσάσας Νικηφόρο, νά εἶναι σήμερα μαζί μας, νά συμπροσευχηθοῦμε καί νά δεηθοῦμε στόν Κύριο νά τόν κατατάξει μετά τῶν ἁγίων καί τῶν δικαίων.

Οἱ δύο ἀρχιερεῖς ἔχουν προσφέρει καί προσφέρουν πάρα πολλά στήν Ἐκκλησία. Ὁ Σεβασμιώτατος Ἅγιος Βρυούλων διηκόνησε ἐπί χρόνια πολλά καί στή Θεσσαλονίκη ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα στήν Αὐστραλία ὡς ἱερεύς ἀλλά καί ὡς ἐπίσκοπος προσφέροντας στόν ἀπόδημο Ἑλληνισμό. Ἀλλά καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἅγιος Λαοδικείας, μέ τόν ὁποῖο συνδεόμαστε ἀπό τά νεανικά μας χρόνια, καί κατόπιν συνδιακονήσαμε στή Μεγάλη Βρετανία, ὅπου ἐκεῖνος σπούδαζε, ἔκανε τό Διδακτορικό του, προσέφερε ὡς ἱερεύς ἀλλά καί ὡς ἐπίσκοπος πάρα πολλά στόν Καθεδρικό ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στό Λονδίνο.

Καί στούς δύο ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου, ἀλλά καί τήν εὐγνωμοσύνη ὅλων, γιατί σήμερα μᾶς εὐλόγησαν, μᾶς ἁγίασαν καί μᾶς χάρισαν τήν εὐλογία καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τους καί ἄς δέονται καί γιά τόν ταπεινό ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς καί γιά ὅλους σας. Ἀμήν.