Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε, τέλεσε την μεγαλοσχημία του Ιεροδιακόνου Θεοδοσίου, αδελφού της Ιεράς Μονής και τέλος κήρυξε το θείο λόγο.
Η μνήμη του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού θα εορτάζεται στην Ιερά Μονή στις 31 Αυγούστου εκάστου έτους, ημέρα κατά την οποία ο Όσιος έλαβε το μεγάλο και αγγελικό σχήμα.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἰσχύν με τήν σήν ζῶσον, ἁγνή Παρθένε». Ἑορτή τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐφόρου καί προστάτιδος τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς ἀλλά καί πάντων τῶν μοναζόντων, οἱ ὁποῖοι ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στόν Υἱό της, σέ ἀξίωσε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά ἐνδυθεῖς, μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός, τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα, κειρόμενος μεγαλόσχημος μοναχός.
Ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἔλαβες τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα δέν εἶναι τυχαία. Ἀφενός διότι συμπίπτει μέ τήν ἑορτή τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης της, γιά τήν ὁποία ἱκετεύει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἅγιος Ἰωσήφ, στήν ἀκροστιχίδα τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς, τήν Παναγία μας νά τόν περιζωννύει μέ τή δική της ἰσχύ, καί ἀφετέρου γιατί συμπίπτει μέ τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία τελέσαμε τά θυρανοίξια τοῦ νέου παρεκκλησίου τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μάνδρας, τό ὁποῖο ὁ ἅγιος Καθηγούμενος θέλησε νά ἀφιερώσει στόν νέο ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὅσιο Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή, τόν ὁποῖο εὐλαβεῖται ἰδιαιτέρως, διότι ὁ ὅσιος ἄρχισε τή μοναχική του ζωή στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί δή στή Μικρά Ἁγία Ἄννα, ἐκεῖ ὅπου καί ὁ ἴδιος ἐγνώρισε ἀρχικά τή γλυκύτητα τῆς μοναχικῆς πολιτείας.
Αὐτή, λοιπόν, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, εἰσάγεσαι καί σύ εἰς «τήν τελειοτάτην ζωήν», ὅπως ὀνομάζεται ἡ μοναχική πολιτεία.
Καί εἶναι ὄντως τελειοτάτη ἡ μοναχική ζωή, γιατί εἶναι ζωή κατά μίμηση τοῦ Κυρίου, εἶναι ζωή ἀποταγῆς, κατά τήν ὁποία ὁ μοναχός νεκρώνει τόν ἑαυτό του ἀπό τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, νεκρώνει τόν ἑαυτό του ἀπό τό θέλημά του καί βιώνει τήν ἡσυχία ὄχι τῆς ἀδρανείας καί τῆς ἀπαθείας, μέ τήν κοσμική ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς καθάρσεως τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη καί τίς μέριμνες, ὥστε νά μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή στόν Θεό καί νά ἀπολαύσει τή γλυκύτητα τῆς μετ᾽ αὐτοῦ κοινωνίας καί συνευρέσεως.
Μήν σκεφθεῖς ὅμως ὅτι ἡ σημερινή ἔνδυσή σου μέ τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα καί ἡ εἴσοδός σου εἰς τήν τελειοτάτη ζωή τῆς ἰσαγγέλου πολιτείας εἶναι ἕνα τετελεσμένο γεγονός, εἶναι μία πραγματικότης στήν ὁποία μπορεῖς νά ἐπαναπαυθεῖς, διότι αὐτό εἶναι μέγα σφάλμα καί εἶναι παγίδα τοῦ πονηροῦ ἐπικίνδυνη καί θανατηφόρος.
Ἡ τελειοτάτη ζωή εἰς τήν ὁποία εἰσῆλθες εἶναι ἀγώνας καί βία διηνεκής γιά νά φθάσεις στήν πραγματική ἀποταγή, ἡ ὁποία ἔχει κατά τούς ἁγίους πατέρες τρία στάδια. Τό πρῶτο εἶναι τό στάδιο τῆς σωματικῆς ἀποταγῆς, τῆς ἐγκαταλείψεως δηλαδή τοῦ πλούτου καί τῶν κτήσεων τοῦ κόσμου. Τό δεύτερο στάδιο εἶναι τῆς ἀπαρνήσεως τῶν προτέρων συνηθειῶν καί παθῶν τόσο τοῦ σώματος ὅσο καί τῆς ψυχῆς. Καί τό τρίτο εἶναι τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ νοῦ ἀπό κάθε ὁρατό καί πρόσκαιρο καί τῆς ἀσκήσεώς του στή θεωρία τοῦ ἀοράτου καί τοῦ αἰωνίου.
Τά τρία αὐτά στάδια, γράφει ὁ ἀββᾶς Παφνούτιος, εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά φθάσει ὁ μοναχός στήν τελειότητα. Τό ἴδιο διδάσκει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, προσθέτοντας ὅτι ἡ πορεία τοῦ μοναχοῦ πρός τήν τελειότητα δέν κρίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ὁδοῦ πού ἐπέλεξε ἀλλά ἀπό τήν ἐπιτυχῆ ὁλοκλήρωσή της. Γι᾽ αὐτό καί στήν ἀκολουθία τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ὑπάρχει ἡ ὑπόμνηση πρός τόν προσερχόμενο νά λάβει τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα ὅτι «καλόν ἔργον καί μακάριον ἐξελέξω, ἀλλ᾽ ἐάν καί τελειώσῃς».
Χρειάζεται, δηλαδή, ἀγώνας συνεχής γιά νά ἐπιτύχεις στήν πνευματική αὐτή προσπάθεια. Χρειάζεται ἐπιμονή καί ζῆλος. Χρειάζεται ὅμως καί μεγάλη προσοχή. Διότι ὁ ζῆλος πρέπει νά κυβερνᾶται ἀπό τήν προσοχή καί νά εὑρίσκεται ὑπό τήν ἀσφαλῆ καί βεβαία ἄγκυρα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπακοῆς στήν Ἐκκλησία, γιά νά μήν βρεῖ τήν εὐκαιρία καί τόν χρησιμοποιήσει ὁ ἀντικείμενος προκειμένου νά ἐκτρέψει τόν ἀγωνιζόμενο μοναχό ἀπό τήν κατά Θεό ζωή καί ἀλήθεια στήν πλάνη καί τήν καταστροφή.
«Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχή ἀπό τούς ἀγωνιζομένους», συμβουλεύει ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, «διότι ὁ διάβολος προκειμένου νά ἐπιτύχει τόν στόχον του, νά παρασύρει δηλαδή τόν μοναχό, ἐπιλέγει τό κατάλληλο γιά κάθε ψυχή πνεῦμα».
Καί ὁ ὅσιος ὁμιλεῖ ἐκ πείρας, καθώς καί ὁ ἴδιος στήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς του ζωῆς ἀπό ζῆλο καί ἀγάπη γιά τήν ἰσάγγελη πολιτεία, ἑλκύσθηκε ἀπό τούς ζηλωτές μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἄγνοια εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, καί ἐνῶ πίστευαν ὅτι ἔκαναν ὑπακοή, στήν πραγματικότητα δέν ὑπάκουαν σέ κανένα παρά μόνο στόν ἑαυτό τους, ἐφόσον δέν ἀνεγνώριζαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί εἶχαν ἀποκοπεῖ οὐσιαστικά ἀπό αὐτήν.
Ἀλλά ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ἐσώθη ἀπό αὐτόν τόν οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλον, διά τῆς προσευχῆς καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ἡ ἀλήθεια εὑρίσκεται στήν Ἐκκλησία, ἐκτός τῆς ὁποίας κανείς δέν μπορεῖ νά φθάσει στήν τελειοτάτη ζωή καί τή σωτηρία, καί δέν τόν ὠφελεῖ οὔτε αὐτή ἡ τελεία ἀποταγή.
Γι᾽ αὐτό καί ἔκανε ὁ ὅσιος Ἰωσήφ τήν προσευχή καθημερινό του ἐργόχειρο, ὅπως ἄλλωστε τήν εἶχε κάνει καί ὁ μέγας ἅγιος τῆς περιοχῆς μας καί τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Σκήτης μοναστής καί μέγας διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί ὁ συμμοναστής του καί κατά σάρκα ἀδελφός του, ὁ ὅσιος Θεοδόσιος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρεις.
Αὐτούς ἔχε καί σύ στό ἑξῆς ὡς πρότυπο ἱερό καί ἀγωνίζου, ὥστε διά τῆς κατά Θεόν ἀποταγῆς καί τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς νά ἐπιτύχεις τήν κατά Θεόν ἡσυχία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό πρόσφορο ἔδαφος γιά τήν καλλιέργεια τῶν καρπῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τόν ἁγιασμό τοῦ μοναχοῦ διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Αὐτούς ἔχε ὡς πρότυπο ὑπακοῆς, προσευχῆς ἀλλά καί εὐλαβείας πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατά τήν ἑορτή τῆς ὁποίας ἔλαβες τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα, καί μή παραλείπεις ποτέ νά παρακαλεῖς τήν Κυρία Θεοτόκο νά σέ ἐνισχύει μέ τή χάρη της, ἐπαναλαμβάνοντας τήν ἱκεσία πού τῆς ἀπευθύνει σήμερα, ἑορτή τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας της Ζώνης, ὁ ἱερός ὑμνογράφος λέγοντας: «Ἰσχύν με τήν σήν ζῶσον, ἁγνή Παρθένε».
Καί εὔχομαι πατρικά μέ τίς πρεσβεῖες καί τή χάρη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τοῦ προστάτου σου ὁσίου Θεοδοσίου καί τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀπό σήμερα προστάτου καί τῆς Ἱερᾶς σας Μονῆς, ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, ἀλλά καί μέ τήν ὑπακοή σου στόν Γέροντά σου καί Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς π. Παλαμᾶ καί μέ τήν εὐχή του νά ἀξιωθεῖς καί σύ τῆς τελειοτάτης ζωῆς καί τοῦ οὐρανίου νυμφῶνος τοῦ Κυρίου μας.