Στη συνέχεια τελέστηκε Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο για την άδεια και την ευλογία του αλλά και προς την Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής του Οσίου Παταπίου Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη για την πρόθυμη ανταπόκρισή της στο αίτημα της Ιεράς μας Μητροπόλεως να μεταφερθεί η Τιμία Κάρα της Αγίας Υπομονής με την ευκαιρία της πανηγύρεως του Θαυματουργού Αγίου.
Στο τέλος πραγματοποιήθηκε βράβευση των επιτυχόντων μαθητών της ενορίας.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὑπομονῆς θεοστηρίκτου τήν ὁμώνυμον καί βασιλίδων θεοσόφων τήν ὑπέρτιμον … ἀνευφημήσωμεν».
Μέ πολλή κατάνυξη ὑποδεχθήκαμε πρό ὀλίγου τήν χαριτόβρυτο κάρα τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς ἐδῶ, στόν ἱερό προσκυνηματικό ναό τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐγγιζούσης ἑορτῆς τοῦ ἁγίου μας, γιά νά λαμπρύνει τήν πανήγυρη, ἀλλά καί γιά νά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά τήν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τήν εὐλογία καί τή χάρη της.
Γι᾽ αὐτό καί ὀφείλουμε ἄπειρες εὐχαριστίες καί εὐγνωμοσύνη στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο, μέ τήν ἄδεια καί τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου μεταφέρθηκε ἡ τιμία κάρα τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς ἀπό τήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Παταπίου Λουτρακίου, στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, καθώς καί στήν Καθηγουμένη τῆς Μονῆς Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη, ἡ ὁποία ἀνταποκρίθηκε μέ πολλή ἀγάπη στήν παράκλησή μας, νά δεχθοῦμε τήν εὐλογία τοῦ χαριτοβρύτου λειψάνου καί νά παραδειγματισθοῦμε ἀπό τή ζωή τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς.
Ἡ ἁγία Ὑπομονή γεννήθηκε τόν 14ο αἰώνα, καί ὡς θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Σέρβων, Κωνσταντίνου, ἔφερε τό ὄνομα τῆς ἁγίας Ἑλένης, τῆς μητέρας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Δέν ἔφερε ὅμως τό ὄνομα τῆς ἁγίας αὐτῆς βασιλίσσης. Μιμήθηκε καί τίς ἀρετές της, τήν εὐσέβειά της, τήν ταπεινοφροσύνη της, τήν ἀγάπη της πρός τόν Θεό καί τή φιλανθρωπία της, ἀρετές τίς ὁποῖες καλλιέργησε ἔμπρακτα, ὅταν ἔγινε καί ἡ ἴδια σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Μανουήλ Παλαιολόγου καί αὐτοκράτειρα. Μέ τόν λόγο της, γράφει ὁ ἐγκωμιαστής της, δίδασκε ἡ εὐσεβής βασίλισσα πάντοτε τήν ἀρετή καί μέ τά ἔργα της ἐπιβεβαίωνε τήν ἀλήθεια τῶν λόγων της, ὥστε κανείς νά μήν ἀμφιβάλλει γιά τό τί ἔπρεπε νά κάνει.
Οἱ ἀρετές της αὐτές τήν βοήθησαν νά κατακτήσει καί μία ἀκόμη ἀρετή, τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς, ἡ ὁποία εἶναι περιεκτική πολλῶν ἀρετῶν. Καί παρότι συνήθως εἶναι δύσκολο νά βρεῖ κανείς ἀνθρώπους σέ ὑψηλές θέσεις καί ἀξιώματα νά διαθέτουν αὐτή τήν ἀρετή, ἡ εὐσεβής αὐτοκράτειρα δέν ἄφηνε οὔτε τήν ἐξουσία πού διέθετε οὔτε τή δύναμη πού εἶχε νά τήν ἐπηρεάσουν. Ὁτιδήποτε καί ἄν συνέβαινε γύρω της, ἡ ἁγία τό ἀντιμετώπιζε μέ ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἀντίδραση γιά ὅσα δέν μᾶς ἱκανοποιοῦν ἤ γιά ὅσα μᾶς ἐνοχλοῦν ἤ μᾶς θλίβουν ἤ μᾶς πονοῦν δέν ὠφελεῖ, ἐνῶ ἡ ὑπομονή εἶναι αὐτή πού μᾶς βοηθᾶ νά ὑπερβοῦμε τή δυσκολία καί τή δοκιμασία, ἀλλά καί νά δώσουμε τήν εὐκαιρία σέ ὅσους μᾶς πείραξαν ἄδικα ἤ δοκίμασαν τίς ἀντοχές μας νά κατανοήσουν τό σφάλμα τους καί νά διορθωθοῦν.
Ἔτσι μέ τή ζωή της ἀπετέλεσε παράδειγμα ὑπομονῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους γύρω της καί μέ αὐτήν ἀνταπεξῆλθε καί στίς δυσκολίες πού ἀντιμετώπιζε τόσο ἡ ἴδια ὅσο καί τό Βυζάντιο, πού ἐκείνη τήν ἐποχή διήρχετο μία ἐξαιρετικά δύσκολη καί κρίσιμη περίοδο τῆς ἱστορίας του.
Ἴσως αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο, ὅταν μετά τήν κοίμηση τοῦ συζύγου της, αὐτοκράτορος Μανουήλ Παλαιολόγου καί τήν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπό τόν γιό της, τόν Ἰωάννη Παλαιολόγο, ἔγινε μοναχή στήν Κωνσταντινούπολη, στή Μονή τῆς κυρα-Μάρθας, ἔλαβε τό ὄνομα Ὑπομονή, μέ τό ὁποῖο ἀνεγράφη ἀργότερα καί στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί τιμᾶται, ἰδιαιτέρως στήν περιοχή τοῦ Λουτρακίου, ὅπου εὑρέθη καί φυλάσσεται ἡ τιμία Κάρα της.
Καθώς, λοιπόν, σήμερα ἔχουμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά τήν προσκυνοῦμε καί νά λαμβάνουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς, ἄς διδαχθοῦμε ἀπό αὐτή τή μεγάλη ἀρετή της, ἡ ὁποία ἀρκεῖ γιά νά μᾶς ἐξασφαλίσει τή σωτηρία, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας, «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται». Διότι, χωρίς ἀμφιβολία, ἔχουμε καί ἐμεῖς ἀνάγκη νά καλλιεργήσουμε τήν ὑπομονή. Ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ὅπου συχνά γινόμαστε μάρτυρες ἀντιπαραθέσεων καί συγκρούσεων, οἱ ὁποῖες ὀφείλονται τίς περισσότερες φορές σέ ἀσήμαντα θέματα, καταλήγουν ὅμως ἐντελῶς διαφορετικά, γιατί δέν τά ἀντιμετωπίζουμε μέ ὑπομονή. Καί δέν τά ἀντιμετωπίζουμε μέ ὑπομονή, γιατί δέν διαθέτουμε ταπείνωση. Ἔτσι δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε τίποτε, δέν μποροῦμε νά διαχειρισθοῦμε δοκιμασίες καί προβλήματα πού συναντοῦμε στήν καθημερινή μας ζωή, δέν μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δέν μπορεῖ νά συμβαίνουν τά πάντα ὅπως θά θέλαμε, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀδημονοῦμε, νά ἐκνευριζόμεθα, νά ἀπογοητευόμεθα, καί κάποιες φορές νά γογγύζουμε ἴσως καί ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, γεγονός πού φέρει ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπό αὐτά πού ἐπιδιώκουμε.
Γι᾽ αὐτό, ἄς προσπαθήσουμε νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς, ἀλλά καί τοῦ ἁγίου μας, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ ἐξοχήν ὁ ἅγιος τῆς ὑπομονῆς, ἔτσι ὥστε δι᾽ αὐτῆς καί διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου νά ζήσουμε ἐν εἰρήνῃ τή ζωή μας στή γῆ καί νά ἀξιωθοῦμε νά σώσουμε διά τῆς ὑπομονῆς καί τήν ψυχή μας.
Ἡ περίοδος τήν ὁποία διερχόμεθα εἶναι μία περίοδος δύσκολη. Ὅλοι γνωρίζουμε τόν πειρασμό ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖ ὄχι μόνο τήν πατρίδα μας ἀλλά καί ὅλο τόν κόσμο. Καί καταλαβαίνετε πόσο ἔχει δυσκολεύσει ἡ ζωή μας. Ζοῦμε καθημερινά ἀπώλειες ἀνθρώπων, γνωστῶν καί ἀγνώστων. Ὅλα αὐτά θέλουν ὑπομονή μεγάλη καί ὑπακοή σέ ὅ,τι λέγουν οἱ εἰδικοί γιά νά μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τήν περίοδο αὐτή καί νά μήν θρηνοῦμε καί ἄλλα θύματα. Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, «ὑπομονῆς χρείαν ἔχομεν».
Ἔχουμε ἐδῶ τήν ἁγία Ὑπομονή, τήν κάρα της· ἔχουμε τόν ἅγιο τῆς ὑπομονῆς, τόν ἅγιο Νεκτάριο. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας τόν καθιέρωσε ὡς ἅγιο, βρέθηκε κάποιος ὁ ὁποῖος διερωτᾶτο πῶς ὁ Νεκτάριος ἔγινε ἅγιος; Καί παρουσιάσθηκε στόν ὕπνο του ὁ ἅγιος καί τοῦ εἶπε: «ἄκουσε, ἀδελφέ, συκοφαντήθην, ὑπέμεινα καί ἐσώθην». Ἑπομένως χρειάζεται ὑπομονή ἀπό ὅλους μας. Ἄς ἔχουμε τή χάρη καί τή βοήθεια καί τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.