Την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Παντελέημων τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της μακαριστής Ελευθερίας Μπακλαγή, κατά σάρκα μητέρας του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Μητροπόλεως μας, Αρχιμ. Δημητρίου Μπακλαγή.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κατά την ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οἵους διωγμούς ὑπήνεγκα καί ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος».
Πρός τόν μαθητή του ἀπόστολο Τιμόθεο γράφει ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἀπόστολος Παῦλος. Πρός τόν μαθητή του, ὁ ὁποῖος τόν γνώρισε ἀπό τή νεαρή του ἡλικία καί τόν ἀκολούθησε μέ αὐταπάρνηση καί μέ ζῆλο, συμπαραστάτης στό ἀποστολικό του ἔργο καί συμμέτοχος τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν θλίψεων πού ἀντιμετώπισε ὁ μέγας ἀπόστολος. Γι᾽ αὐτό καί τοῦ γράφει ὡς πατέρας πρός τόν υἱό του, κάνοντας μία ἀναδρομή, θά λέγαμε, σέ ὅλη τή ζωή του, στίς δυσκολίες πού πέρασε, στίς διώξεις, στίς ταλαιπωρίες, σέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ὁ ἀπόστολος Τιμόθεος γνωρίζει, καί ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος τοῦ ὑπενθυμίζει.
Δέν τό κάνει οὔτε γιά νά καυχηθεῖ γιά ὅσα ὑπέμεινε χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου του, οὔτε γιά νά παραπονεθεῖ γιά τίς δυσκολίες πού ἀντιμετώπισε, οὔτε ἀκόμη γιά νά ἀπογοητεύσει καί νά ἀποθαρρύνει τόν μαθητή του. Ἀντίθετα, ἀναφέρεται σέ ὅλα αὐτά γιά νά τοῦ δώσει θάρρος καί νά τόν στηρίξει, ὅταν θά κληθεῖ καί ὁ ἴδιος νά ἀντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις.
Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ ἀπαριθμήσει τίς δυσκολίες πού πέρασε, καταλήγει λέγοντας: «οἵους διωγμούς ὑπήνεγκα καί ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος». Πόσους διωγμούς ἀντιμετώπισα, ἀναφωνεῖ, καί ἀπό ὅλους μέ ἔσωσε ὁ Κύριος.
Αὐτή ἡ τελευταία φράση ἐξηγεῖ ἀκριβῶς τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο κάνει αὐτή τήν ἀναφορά. Ναί, ἦταν πολλοί οἱ διωγμοί, ἦταν πολλές οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες τίς ὁποῖες ἀντιμετώπισε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καί εἶναι πιθανό νά μήν εἶχε σκεφθεῖ ποτέ ὅτι θά τοῦ συνέβαιναν. Καί ὅμως ὅλα αὐτά πού πόνεσαν τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο, ὅπως ἦταν φυσικό ἄλλωστε, γιατί ἦταν καί αὐτός ἄνθρωπος, δέν ἀνέκοψαν τήν πορεία του, δέν τόν ἀπέτρεψαν ἀπό τό νά συνεχίσει τό ἔργο του, δέν τόν ἀπομάκρυναν ἀπό τόν στόχο του, πού ἦταν τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου καί ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα, τόν ἐνίσχυσαν καί τόν ἐνδυνάμωσαν γιά νά συνεχίσει, γιατί εἶχε μαζί του τήν πανσθενουργό δύναμη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἦταν ἡ ὁποία τόν ἔσωζε ἀπό ὅλες τίς δύσκολες καταστάσεις πού ἀντιμετώπιζε.
Αὐτή ἔκανε τόν μεγάλο ἀπόστολο νά μήν δειλιάζει, νά μήν ὀπισθοχωρεῖ, νά μήν ὑπολογίζει πόσες θλίψεις καί δοκιμασίες καί διωγμούς ἐπρόκειτο νά ἀντιμετωπίζει, ἀλλά νά προχωρεῖ μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος γνώριζε ὅτι «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα». Δέν θά μᾶς ἀφήσει νά δοκιμασθοῦμε περισσότερο ἀπό ὅσο μποροῦμε, ἀλλά θά μᾶς δώσει «σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν αὐτοῦ». Θά μᾶς δώσει μαζί μέ τή δοκιμασία καί τή λύση καί τή σωτηρία.
Γνώριζε ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος ὅτι οἱ δυνάμεις του ἦταν πεπερασμένες καί δέν θά μποροῦσε νά γλιτώσει μέ αὐτές οὔτε ἀπό τούς διωγμούς, οὔτε ἀπό τίς φυλακίσεις, οὔτε ἀπό τά ναυάγια, οὔτε ἀπό τήν κακία καί τό μίσος τῶν ἀνθρώπων. Εἶχε ὅμως ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τή δύναμη τοῦ Κυρίου. Εἶχε τήν πίστη ὅτι ὁ Χριστός δέν θά τόν ἐγκαταλείψει, δέν θά τόν ἀφήσει νά χαθεῖ. Ἀπό αὐτή τήν πίστη ἀντλοῦσε δύναμη καί ἐλπίδα γιά τή ζωή καί γιά τό ἔργο του, καί μέ αὐτήν θέλει νά ἐνισχύσει καί τόν μαθητή του Τιμόθεο ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς, πού ἀντιμετωπίζουμε στή ζωή μας δυσκολίες καί ἀδικίες καί δοκιμασίες.
Δέν συναντοῦμε ἀσφαλῶς ὅσα ἀντιμετώπιζε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιατί ἐκεῖνος ὄχι μόνο ζοῦσε σέ μία πολύ δύσκολη ἐποχή, ἀλλά εἶχε ἀναλάβει καί ἕνα ἐξαιρετικά δύσκολο ἔργο, νά κηρύττει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σέ ἕναν κόσμο πού ἦταν ἐντελῶς ἀντίθετος στή διδασκαλία τοῦ εὐαγγελίου, σέ μία κοινωνία στήν ὁποία αὐτός πού πίστευε στόν Χριστό θεωρεῖτο ἐπικίνδυνος γιά τούς θεσμούς.
Ἀντιμετωπίζουμε ὅμως καί ἐμεῖς προβλήματα, πειρασμούς καί δοκιμασίες στά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἀνταπεξέλθουμε μέ τίς δικές μας δυνάμεις, καί νομίζουμε καί ἐμεῖς, ὅπως κάποτε οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, ὅτι καταποντιζόμεθα. Ὁ Χριστός ὅμως εἶναι ἕτοιμος νά σώσει καί ἐμᾶς, ὅπως ἔσωσε καί τόν ἀπόστολό του, ἐάν εἴμεθα κοντά του, ἐάν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη καί τή δύναμή του, ἐάν πιστεύουμε ὅτι μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό ὅ,τι ἀντιμετωπίζουμε καί ζητοῦμε καθημερινά τή βοήθειά του.
Μέ αὐτή τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό ἔζησε καί ἡ μακαριστή ἀδελφή μας Ἐλευθερία καί μέ τήν ἴδια πίστη ὑπέμεινε τίς δυσκολίες, τά προβλήματα, τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις πού ἀντιμετώπισε στή ζωή της. Καί ὁ Κύριος μας τῆς ἔδωσε τή δύναμη νά ἀνταπεξέλθει σέ ὅλα αὐτά καί νά ζήσει εἰρηνικά μέσα στήν ἀγάπη τοῦ υἱοῦ της καί τῶν οἰκείων, μέχρι τήν ὥρα πού τήν κάλεσε κοντά του, ἐκεῖ «ὅπου οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος» γιά νά τήν ἀναπαύσει. Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα σήμερα, τελώντας τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό της, ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της καί νά τῆς χαρίσει τή μακαριότητα τῆς οὐρανίου βασιλείας του.