Την Παρασκευή 15 Απριλίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον κοιμητηριακό πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας.
Στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Λαζάρου θησαυρίζονται πολύτιμοι λίθοι, από το σπήλαιο – τάφο του Αγίου, την οικία του και το Λαζαρείο, από την Βηθανία, που εδόθησαν στον Καθηγούμενο από την Μονή του Οσίου Γέροντα Θεοδοσίου της Βηθανίας, καθώς και τεμάχια μαρμάρου από τις αρχαίες Αγίες Τράπεζες του αρχαίου ναού του Αγίου Αποστόλου Λαζάρου στην Λάρνακα της Κύπρου.
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Σάββατο τοῦ Λαζάρου αὔριο, καί ἡ Ἀγία μας Ἐκκλησία ἀναμιμνήσκεται καί μνημονεύει τό σημαντικότερο θαῦμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου μας, τήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου φίλου του Λαζάρου, λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τή δική του λαμπροφόρο Ἀνάσταση.
Τό μεγάλο αὐτό θαῦμα ἀποτελεῖ, ὅπως διδάσκουν οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι Πατέρες, σύμβολο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί ἐχέγγυο τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Καί ὁ συμβολισμός αὐτός ἐπεκτείνεται, καθώς ἡ αὐριανή ἡμέρα μᾶς εἰσάγει σέ μία ἑβδομάδα, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προεικονίζοντας κατά κάποιον τρόπο τό σύνολο τῆς δικῆς μας ζωῆς καί πορείας. Γιατί καί ἡ δική μας ζωή κινεῖται μεταξύ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ δύο αὐτές ἀναστάσεις εἶναι δύο ἱστορικά γεγονότα, πού συνέβησαν ἐν χρόνῳ. Τό πρῶτο γεγονός, ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἀποτελεῖ οὕτως ἤ ἄλλως ἕνα δεδομένο στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καθώς πιστοποιεῖ ποιός εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, καί πῶς ὁ θάνατος, πού εἰσῆλθε μεταπτωτικά στόν κόσμο γιά νά μήν παραμείνει αἰώνιο τό κακό, δέν εἶναι ἀνίκητος, δέν εἶναι ἀκαταμάχητος. Πιστοποιεῖ ὅτι ὑπάρχει διέξοδος γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν θάνατο.
Τό δεύτερο γεγονός, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δείχνει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ σ᾽ αὐτή τή διέξοδο ἀπό τόν θάνατο· δείχνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά νικήσουμε τόν προσωπικό μας θάνατο, νά ξεπεράσουμε τούς φραγμούς πού θέτει καί νά ἐγερθοῦμε στήν αἰώνια ζωή, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς καί δέν θά ὑπῆρχε χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Τό δεύτερο γεγονός, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δεδομένο ὡς ἱστορικό γεγονός, εἶναι ὅμως συγχρόνως καί ζητούμενο γιά τόν κάθε ἄνθρωπο. Διότι, ὅπως κάθε χρόνο δέν ἀρκούμεθα νά διέλθουμε τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά θέλουμε νά ζήσουμε καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί στή ζωή μας συνολικά ἔχοντας οἱ ἄνθρωποι ὡς κεκτημένο τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, τή δυνατότητα, δηλαδή, τῆς ἀναστάσεως τοῦ σώματος, ὀφείλουμε νά ἐπιδιώκουμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ νά φθάσουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Καί ὅταν λέμε νά φθάσουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐννοοῦμε νά φθάσουμε ἁπλῶς μέχρι τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, ἀλλά νά φθάσουμε μέχρι τό προσωπικό βίωμά της, μέχρι νά συναναστηθοῦμε μαζί τόν Χριστό, ἀφοῦ ἔχουμε προηγουμένως θά ἔχουμε συσταυρωθεῖ μαζί του, ἀφοῦ θά ἔχουμε ζητήσει, σάν τόν ληστή τή συγχώρηση, καταθέτοντας τή μετάνοιά μας ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ του, ἀφοῦ θά ἔχουμε συνταφεῖ καί συνεκρωθεῖ, θά ἔχουμε δηλαδή νεκρώσει τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες πού ὑπάρχουν μέσα στήν ψυχή καί στήν ὕπαρξή μας γιά τή δική του ἀγάπη.
Καί σέ αὐτόν τόν ἀγώνα καί τήν προσπάθεια τῆς ἑκουσίου νεκρώσεως τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἔχουμε τή δύναμη καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Διότι ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ὅπως εἴπαμε, φαινόταν ἀνίκητος γιά τούς ἀνθρώπους, τώρα χάνει τή δύναμή του καί παύει νά προκαλεῖ φόβο καί ἀπέχθεια στούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μέ τή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν καί τόν θάνατο καί τήν αἰτία τοῦ θανάτου, δηλαδή τήν ἁμαρτία.
Ὑπό αὐτή, ἄλλωστε, τήν προοπτική, ἡ προσδοκία τήν ὁποία ὁμολογοῦμε καθημερινά στό Σύμβολο τῆς πίστεως λέγοντας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» δέν ἀφορᾶ μόνο τή μελλοντική ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου κατά τή μέλλουσα κρίση, ἀλλά καί τήν καθημερινή ἀνάσταση μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τή νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τή νέκρωση τῶν παθῶν, διά τῆς ὁποίας ἀντιμετωπίζουμε καί προλαμβάνουμε τήν ὁριστική νέκρωση καί τόν αἰώνιο θάνατο πού μᾶς προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία.
Αὐτή τήν προοπτική ἀλλά καί τήν ἀνάγκη νά ἀγωνισθοῦμε γιά τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας, προκειμένου νά ζήσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ αὐριανή ἑορτή τῆς ἀναστάσεως τοῦ τετραημέρου φίλου τοῦ Κυρίου μας. Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία τῶν ἑπομένων ἡμερῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος γιά νά μετανοήσουμε καί νά ζητήσουμε τό ἔλεος καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κυρίως γιά νά τόν παρακαλέσουμε νά νεκρώσει μέσα μας τά ψυχοφθόρα πάθη καί νά μᾶς ἀναστήσει μαζί του.