Βεροίας Παντελεήμων: Ας κάνουμε το αίτημα της βασιλείας του Θεού σταθερό και πρώτιστο

Στην ομιλία του ο Σεβαμιώτατος  Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τόνισε:«Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐ­­τοῖς· οὐκ οἴδατε τί αἰ­τεῖσθε».

Σέ μία σκηνή λίγο πρίν ἀπό τό πάθος μᾶς μετέφερε σήμερα τό εὐ­αγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Ἰη­σοῦς προ­­λέγει στούς μα­­θητές του ὅσα ἐπρό­κειτο νά συμβοῦν τίς ἑπόμε­νες ἡμέρες γιά νά μήν σκανδα­λι­σθοῦν καί νά μήν ἀπογοητευ­θοῦν.

Προλέγει τό πάθος του γιά νά τούς προετοιμά­σει, ὄχι μόνο γιά τό δι­κό του ἀλλά καί γιά τό δικό τους. Γιατί τούς τό ἔχει διδάξει πολλές φο­ρές, ἀλλά γνωρίζει κα­λά ὅτι ἀκόμη δέν ἔχουν κατανοήσει ἐ­παρ­κῶς ὅτι ἡ ζωή τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωή ὅσων πιστεύουν καί θά πιστεύσουν σ᾽ Αὐ­τόν δέν εἶναι μία ζωή χωρίς δυ­σκολίες καί προ­βλήμα­τα, δέν εἶναι μία πορεία σέ πλατεία καί εὐρύ­χω­ρη ὁδό, δέν εἶναι μία ζωή χωρίς βά­ρη καί θλί­ψεις καί στε­νοχω­ρίες.

Ὁ Χριστός δέν ὑπο­σχέ­θη­κε ποτέ μία τέτοια ζωή. Ζήτησε ἀπό τούς μαθητές του νά τόν ἀκολουθήσουν σέ μία ζωή ὅπως ἡ δική του· καί αὐτή ἡ ζωή διέρ­χε­ται μέσα ἀπό τή στε­νή καί τεθλιμμένη ὁδό τοῦ ἀγῶνος καί τῆς ἀγω­νί­ας τοῦ πά­θους καί τοῦ Σταυροῦ. Εἶναι μία ζωή στήν ὁποία ὁ ἄν­θρω­πος καλεῖ­ται νά ση­κώσει τόν ζυγό καί τό φορτίο τοῦ Ἰησοῦ. Κα­λεῖται νά διέλ­θει μέ­σω θλίψεων καί δοκι­μα­σι­ῶν, ὅπως διῆλθε καί ἡ δική του.

Οἱ μαθητές του ὅμως δέν τό ἔχουν κατανοή­σει. Καί γι᾽ αὐτό, ἐνῶ Ἐκεῖ­­νος τούς μιλᾶ γιά τό Πάθος του, αὐτοί τοῦ ζητοῦν τή δόξα. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός τούς ἐπα­να­φέρει στήν πραγματικότητα μέ ἕνα αὐστηρό σχό­­λιο: «οὐκ οἴδατε τί αἰ­τεῖ­σθε». Δέν γνωρίζε­τε τί ζητᾶτε. «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖ­σθε».

Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπευ­θύ­νονται ὅμως μόνο στούς μαθητές του, ἀ­πευ­θύνονται καί σέ ὅ­λους ἐμᾶς πού πιστεύ­ουμε στόν Χριστό καί θέλουμε νά εἴμαστε μα­θητές του.

Οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυ­μοῦ­­με πολλά καί ζη­τοῦ­με ἀπό τόν Θεό πολ­λά. Ζητοῦμε ὅμως σάν τά μικρά παιδιά, πού βλέπουν μόνο τό σή­με­­ρα. Ζη­τοῦμε, ὅπως ζητᾶ σήμερα ὁ Ἰά­κω­βος καί ὁ Ἰωάννης πού αἰτοῦ­νται τήν πρω­τοκαθε­δρία καί τή δόξα, ἀλλά δέν ἔχουν συνειδητο­ποιή­σει τήν ἀνάγκη τοῦ πά­θους, δέν ἔχουν συ­νει­δη­τοποιή­σει ὅτι ὁ ἄν­­θρω­­­πος φθά­νει στήν ἀνά­σταση μέσα ἀπό τόν Γολγοθᾶ καί τόν σταυ­ρό.

Τό ἴδιο κάνουμε πολ­λές φορές καί ἐμεῖς. Ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλ­λάξει ἀπό τίς θλί­ψεις καί τίς ταλαιπωρί­ες τῆς παρούσης ζωῆς. Νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τούς πειρα­σμούς καί τίς δοκιμασίες. Καί συ­χνά ζηλεύουμε τούς ἀν­θρώ­πους πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό καί φαίνονται νά εὐημε­ροῦν καί νά ἀπολαμβά­νουν τή ζωή καί τήν εὐτυχία της.

Ὅμως ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶ­ναι πάντοτε ἀνάμικτη μέ θλίψεις καί δυσκο­λίες. Κανείς δέν μπορεῖ νά τίς ἀποφύγει, εἴτε βρίσκεται μα­κριά εἴτε βρίσκεται κοντά στόν Χρι­­­στό. Ὅσοι ζοῦν κο­ντά στόν Χρι­στό, ὅσοι θέλουν νά εἶναι πι­στοί μαθητές καί ἀ­κό­λουθοί του ἔχουν ὅμως ἕνα δι­πλό πλεονέκτη­μα. Μπο­­­ροῦν ἀφενός νά ἀν­­­τιμετω­πί­σουν αὐ­τές τίς δοκιμα­σίες καί τίς θλίψεις ὡς τόν σταυ­ρό πού καλοῦ­ν­ται νά ση­κώ­σουν γιά νά ἀκολου­θήσουν τόν Χρι­στό, καί ἀφετέρου νά ἀξιοποι­οῦν τή βοή­­θειά του ὥστε νά γί­νει τό φορτίο τους ἐλα­φρύ καί ὁ ζυ­γός τους χρη­στός. Καί ἀκόμη μποροῦν νά ὑπο­μένουν τίς θλίψεις καί τίς τα­λαιπωρίες τοῦ πα­ρό­ντος βίου ὄχι χω­ρίς ἐλπίδα, ἀλλά μέ τήν ἐλ­πίδα καί τή βεβαιότητα τῆς ἀνα­στάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Αὐτό βεβαίως δέν ση­μαίνει ὅτι ὁ Χριστός μᾶς ἀπαγορεύει νά τοῦ ὑπο­βάλλουμε τά αἰτή­μα­τά μας. Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀντίθετα μάλιστα μᾶς προτρέπει καί μᾶς παρακινεῖ νά τοῦ ζη­τοῦμε ὅ,τι θέ­λου­με «ἐν τῇ προσευ­χῇ» καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά μᾶς τό δώσει.

Βεβαίως ὁ Θεός ἱκανο­ποιεῖ παρά­λο­γα αἰτήμα­τα ἤ αἰτή­ματα πού δέν εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Γνω­ρί­ζει, ἄλλωστε, καί ὁ ἴδι­ος τίς ἀνάγκες μας καί φροντίζει νά τίς ἱκα­νοποιεῖ. Συγχρόνως ὅμως μᾶς προτρέπει: «ζη­τεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προσ­τε­θήσεται ὑμῖν».

Νά, λοιπόν, ποιό αἴτημα θά πρέ­­πει νά ἔχει προτε­ραι­ό­τητα. Νά τί θέλει ὁ Χριστός νά τοῦ ζητοῦ­με. Θέ­λει νά τοῦ ζη­τοῦ­με νά μᾶς χαρίσει τή βα­σι­λεία του, γιατί σέ κα­νέναν δέν τήν χαρί­ζει, ἄν δέν τοῦ τή ζη­τήσει. Κανέναν δέν ἀναγκάζει νά εἰσέλ­θει σ᾽ αὐτήν, ἄν δέν τό ἐπι­θυμεῖ. Γι᾽ αὐτό ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς τό αἴτημα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ σταθερό καί πρώτιστο αἴτημά μας, ὄχι μόνο γιά νά μήν πεῖ καί σέ μᾶς ὁ Χριστός τό «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖ­σθε», ἀλλά καί γιά νά μᾶς ἀξιώσει νά τήν ἀπολαύσουμε καί ἐδῶ στή γῆ ἀλλά κυρίως στόν οὐρανό αἰωνίως.