Βεροίας Παντελεήμων: Να μη χρησιμοποιούνται υποκριτικά τα «δικαιώματα του παιδιού» για να εξυπηρετηθούν διεκδικούμενα δικαιώματα ενηλίκων
Βεροίας Παντελεήμων: Ναί, τα παιδιά έχουν δικαιώματα, για τα οποία η πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει, αλλά δεν θα πρέπει, όπως ορθά γράφτηκε πρόσφατα, η προάσπιση «των δικαιωμάτων του παιδιού» να χρησιμοποιείται υποκριτικά, με σκοπό να εξυπηρετηθούν διεκδικούμενα δικαιώματα ενηλίκων που υλοποιούνται μέσω ενός παιδιού.
Διαβάστε αναλυτικά τη δήλωση του Μητροπολίτη Βεροίας Παντελεήμονος για τα σύγχρονα προβλήματα της οικογένειας:
Στίς ἡμέρες μας ἡ οἰκογένεια περνᾶ μία μεγάλη κρίση. Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει μπορεῖ νά μήν εἶναι καινούργια. Ὑπῆρχαν καί σέ ἄλλες ἐποχές. Ὑπῆρχαν ἀνέκαθεν, ἄν θέλετε. Ὑπάρχουν ὅμως δύο σημαντικές διαφορές ἀνάμεσα στό παρελθόν καί στό παρόν.
Ἡ πρώτη διαφορά εἶναι ὅτι ἡ κρίση στήν οἰκογένεια δέν ἦταν γενικευμένη καί δέν γινόταν τόσο γνωστή, ὥστε τά προβλήματα ἤ τά λάθη μιᾶς οἰκογενείας νά «διαφημίζονται» μέ κάποιον τρόπο καί νά γίνονται κακό παράδειγμα καί γιά ἄλλους. Θά μοῦ πεῖτε: εἶναι προτιμότερο νά μένουν τά προβλήματα κρυφά καί ἄγνωστα καί νά τά ὑφίστανται ὅσοι ἀνήκουν στό οἰκογενειακό αὐτό περιβάλλον; Ἀσφαλῶς ὄχι, ἀλλά δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι διεστραμμένοι, πού βλέποντας ὅσα συμβαίνουν σέ μία οἰκογένεια, τά μιμοῦνται καί τά ἐπαναλαμβάνουν, καί ἔτσι τό κακό ἐπεκτείνεται καί οἱ περιπτώσεις αὐξάνονται.
Ἡ δεύτερη διαφορά εἶναι ὅτι στίς ἡμέρες μας ἡ οἰκογένεια βάλλεται ἀπό παντοῦ. Κλονίζονται συστηματικά οἱ ἀξίες καί οἱ ἀρχές πού ὑπῆρχαν πάντοτε μέσα στήν οἰκογένεια, κλονίζεται καί καταρρακώνεται ὁ ἴδιος ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας. Κι ἔτσι προκύπτουν ὅλα αὐτά τά θλιβερά καί ἰδιαίτερα ἀνησυχητικά φαινόμενα πού παρακολουθοῦμε, ἔκπληκτοι πολλές φορές, καί τά ὁποῖα δυστυχῶς ἔχουν ἐξελιχθεῖ ἀπό μεμονωμένα δυσάρεστα περιστατικά πού συνέβαιναν σπάνια σέ καθημερινά καί πολύ ἀνησυχητικά.
Εἶναι ὅλα αὐτά πού παρακολουθοῦμε μέ πόνο ψυχῆς νά συμβαίνουν μέσα σέ οἰκογένειες: οἱ βίαιες καί κακοποιητικές συμπεριφορές συζύγων μεταξύ τους καί γονέων πρός τά παιδιά τους, πού φθάνουν μέχρι τοῦ σημείου νά σκοτώνει τό ἕνα μέλος τῆς οἰκογενείας τό ἄλλο.
Καί δέν εἶναι δυστυχῶς μόνο αὐτά. Βλέπουμε ἀνήλικα παιδιά νά γίνονται θύματα ἐπιτηδείων, ἄλλοτε μέ τήν παρότρυνση ἤ τή συμμετοχή κάποιου γονέα, ἄλλοτε ἐξαιτίας τῆς ἀδιαφορίας τῶν γονέων γιά τά παιδιά τους καί ἄλλοτε ἐπιδιώκοντας ἀκόμη καί οἰκονομικά ὀφέλη.
Βλέπουμε ἀνήλικα παιδιά εἴτε νά πέφτουν στήν παγίδα τῶν ναρκωτικῶν, εἴτε νά ἐμπλέκονται σέ κάθε εἴδους ἐγκληματικές ὁμάδες, εἴτε σέ κυκλώματα πού ἐκμεταλλεύονται μέ κάθε τρόπο τό σῶμα καί τήν ψυχή τους, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τίς ποικίλες διαστροφές τους καί νά ἀποκομίσουν τεράστια πολλές φορές οἰκονομικά ὀφέλη.
Παρακολουθοῦμε μέ ἀνησυχία καί θλίψη ὅσα συμβαίνουν στά γήπεδα καί ἔξω ἀπό αὐτά, πόσα νέα παιδιά τραυματίζονται ἤ καί χάνουν τή ζωή τους σέ ἐπιθέσεις καί διαπληκτισμούς πού ἔχουν ἀφετηρία τόν φανατισμό καί ἔκφραση τή βία, γιά ἀθλήματα πού θά ἔπρεπε νά εὐχαριστοῦν καί νά ἱκανοποιοῦν τά νέα παιδιά καί ὄχι νά τά ὁδηγοῦν εἴτε στόν θάνατο εἴτε στή φυλακή, καταστρέφοντας τή ζωή τους καί τή ζωή τῶν οἰκείων τους.
Καί ἀκόμη ἀκοῦμε μέ τρόμο γιά τά ἐπανειλημμένα περιστατικά ἀκραίας βίας μεταξύ παιδιῶν καί ἐφήβων μέσα μάλιστα στά σχολεῖα, ἐκβιασμούς καί ἀνάρμοστες ἐνέργειες μέ τή βοήθεια τῶν κινητῶν τηλεφώνων καί τῶν μέσων πού προσφέρουν οἱ σύγχρονες τεχνολογίες καί τά κοινωνικά δίκτυα, μέ σκοπό νά ἐκθέσουν προσωπικά στοιχεῖα, ὑπαρκτά ἤ καί κατασκευασμένα ἄλλων παιδιῶν, κάτι πού δημιουργεῖ φόβο, ἀνασφάλεια καί ποικίλα ἄλλα προβλήματα τόσο στήν ψυχή καί τήν καθημερινότητα τῶν παιδιῶν ὅσο καί τῶν οἰκογενειῶν τους ἀλλά καί ὅλων τῶν οἰκογενειῶν.
Δέν ὑπάρχει σχεδόν καμία ἡμέρα πού νά μήν ἀκοῦμε ἤ νά μήν διαβάζουμε γιά κάποιο τέτοιο περιστατικό. Καί ὅλοι διερωτώμεθα γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά στίς ἡμέρες μας, πῶς θά ἐξελιχθεῖ αὐτή ἡ κατάσταση καί πῶς θά προστατεύσουμε τά παιδιά μας καί τήν κοινωνία μας ἀπό αὐτές τίς πραγματικά ἀντικοινωνικές συμπεριφορές.
Ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι δύσκολη. Ἡ ἔξαρση ὅλων αὐτῶν τῶν φαινομένων βίας καί τῶν κάθε εἴδους κακοποιητικῶν συμπεριφορῶν πού ἀναφέραμε ὀφείλεται στήν οἰκογένεια καί στόν τρόπο πού λειτουργεῖ.
Ἡ οἰκογένεια εἶχε πάντα ἀρχές καί ἀξίες, χωρίς τίς ὁποῖες δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί νά ἐπιτελέσει τήν ἀποστολή της στήν κοινωνία.
Μιλᾶμε συχνά γιά τήν ἀγάπη πού χρειάζεται καί θά πρέπει νά προσφέρει ἡ οἰκογένεια στά μέλη της. Ναί, ἡ ἀγάπη εἶναι ἀπαραίτητη, ἀλλά πρέπει νά εἶναι σωστή ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη δέν ἐκφράζεται οὔτε μόνο μέ λόγια οὔτε μόνο ἱκανοποιώντας τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες τῶν παιδιῶν. Χρειάζεται πραγματικό ἐνδιαφέρον. Χρειάζεται χρόνος καί κόπος καί θυσία, γιά νά εἶσαι κοντά στό παιδί σου, γιά νά τό παρακολουθεῖς, γιά νά γνωρίζεις τί κάνει καί τί τό ἀπασχολεῖ, ὥστε νά μπορεῖς νά τό βοηθήσεις, νά ἐπέμβεις μέ ὅποιον τρόπο χρειάζεται γιά νά τό στηρίξεις καί νά τό ἐπαναφέρεις, ἄν εἶναι ἀνάγκη, στόν σωστό δρόμο. Ὄχι φυσικά μέ φωνές, μέ συγκρούσεις ἤ μέ βία, ἀλλά μέ ἀγάπη. Γιατί ἀγάπη δέν εἶναι νά προσφέρεις στά παιδιά ὅ,τι ζητοῦν, γιά νά τά ἱκανοποιήσεις καί νά ἔχεις ἐσύ τήν ἡσυχία σου, χωρίς νά ξέρεις ὅμως πῶς τό χρησιμοποιοῦν καί τί κάνουν. Ἀγάπη εἶναι νά δίνεις ἐσύ πρῶτος ἤ πρώτη τό παράδειγμα τῆς ἀγάπης μέσα στήν οἰκογένεια καί νά δείχνεις ποιός εἶναι ὁ σωστός τρόπος νά ἀγαπᾶς. Τό παιδί δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιο πρόσωπο μέσα στήν οἰκογένεια, εἶναι μία ὕπαρξη πού ἦλθε στόν κόσμο ἀπό τούς δύο γονεῖς, πού ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού, δυστυχῶς ὑπάρχει συχνά στήν ἐποχή μας, δέν ζοῦν πλέον μαζί, ἔχουν τήν ὑποχρέωση νά εἶναι παρόντες καί συνεργαζόμενοι στήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ τους, γιατί ἡ οἰκογένεια εἶναι τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο μεγαλώνουν τά παιδιά καί τήν ἔχουν ἀνάγκη.
Οἰκογένεια βεβαίως δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ αὐτό τό ὁποῖο τελευταῖα προβάλλεται ὡς ἐναλλακτικό μοντέλο της. Δέν μπορεῖ νά ὑφίσταται οἰκογένεια, ἐφόσον δέν συνίσταται ἀπό πατέρα καί μητέρα. Δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται οἰκογένεια ἡ ὁποιαδήποτε συνένωση δύο ἀνθρώπων τοῦ ἴδιου φύλου, ὅπως ἐπιδιώκεται νά θεσμοθετηθεῖ στίς ἡμέρες μας καί στήν πατρίδα μας, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι ἔχει συμβεῖ καί σέ ἄλλες χῶρες καί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τό κάνουμε καί ἐμεῖς, καθιερώνοντας πολιτικό γάμο γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους καί ἐξασφαλίζοντάς τους ἔτσι ἔμμεσα καί δικαιώματα τεκνοθεσίας.
Ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἀγνοεῖ τί συμβαίνει στήν κοινωνία καί φυσικά ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐλευθερία νά πορευθεῖ στή ζωή του καί ἀντίθετα ἀκόμη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀντίθετα πρός τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ὁποία δημιούργησε ὁ Θεός, κατασκευάζοντας «ἄρσεν καί θῆλυ» καί καθιστώντας τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό του στή γέννηση νέων ἀνθρώπων.
Δέν μπορεῖ ὅμως ἡ Ἐκκλησία νά ἀναγνωρίσει ἐπ᾽ οὐδενί ὁμόφυλες σχέσεις ὡς ἀποδεκτές, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ξεκάθαρα πρός τούς Κορινθίους: «οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι Θεοῦ βασιλείαν οὐ κληρονομήσουσιν; μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται … βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσιν (1 Κορ. 6.9-10). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής ὅ,τι καί ἄν ἰσχυρίζονται σήμερα ὁρισμένοι, λέγοντας ὅτι δῆθεν δέν εἶναι ἁμαρτία. Ἡ ἐπιλογή κάποιων νά ἀκολουθήσουν ἕναν ἀντίθετο ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση δρόμο, δέν καθιστᾶ αὐτόν τόν δρόμο ὀρθό οὔτε καθιστᾶ τήν ἀποδοχή του δικαίωμα, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἀναγνωρίσουμε καί μάλιστα ἐν ὀνόματι ἑνός δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς κοινωνίας μας.
Δέν εἶναι ὅμως ἐκσυγχρονισμός τῆς κοινωνίας ἡ παραποίηση τῆς σημασίας λέξεων, οἱ ὁποῖες γιά αἰῶνες ἔχουν μία καί μόνο σημασία, ὅπως ἡ λέξη γάμος, πού χρησιμοποιεῖται γιά τήν ἕνωση, ἔστω καί τήν πολιτική, μεταξύ δύο ἑτερόφυλων ἀνθρώπων.
Δέν παραβλέπουμε ὅτι ὑπάρχουν «ἑνώσεις» καί ὁμόφυλων ἀνθρώπων, ἀλλά γι᾽ αὐτές ὑπάρχει τό σύμφωνο συμβιώσεως. Τί χρειάζεται, λοιπόν, μία ἄλλη πρόβλεψη, ἀντίστοιχη τοῦ γάμου;
Καί ἐδῶ μπαίνει τό ἐπιχείρημα ὅτι τά παιδιά πού ὑπάρχουν στό πλαίσιο τέτοιων σχέσεων ἔχουν δικαιώματα τά ὁποῖα πρέπει νά ἀναγνωρισθοῦν.
Ναί, τά παιδιά ἔχουν δικαιώματα, γιά τά ὁποῖα ἡ πολιτεία ὀφείλει νά μεριμνήσει, ἀλλά δέν θά πρέπει, ὅπως ὀρθά γράφτηκε πρόσφατα, ἡ προάσπιση «τῶν δικαιωμάτων τοῦ παιδιοῦ» νά χρησιμοποιεῖται ὑποκριτικά, μέ σκοπό νά ἐξυπηρετηθοῦν διεκδικούμενα δικαιώματα ἐνηλίκων πού ὑλοποιοῦνται μέσω ἑνός παιδιοῦ. Νά χρησιμοποιοῦνται δηλαδή τά παιδιά γιά νά νομιμοποιηθεῖ ὁ λεγόμενος γάμος δύο ὁμοφύλων ἀνθρώπων, δύο ἀνδρῶν ἤ δύο γυναικῶν. Διότι, ἐάν θέλουμε νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς καί νά λέμε τήν ἀλήθεια, τό ζήτημα τῆς ἀποκτήσεως παιδιοῦ ἀπό δύο ὁμόφυλους ἀνθρώπους εἴτε μέσω παρένθετης μητέρας, κάτι τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἀποκλείει ὁ σχεδιαζόμενος νόμος, ἀλλά ὑπάρχουν δυνατότητες νά παρακαμφθεῖ, εἴτε μέσω τῆς υἱοθεσίας, δέν ἀφορᾶ δικαίωμα τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ, ἐφόσον δέν σχετίζεται μέ τήν προστασία του, ἀλλά ἀποκλειστικά καί μόνο διεκδίκηση τῶν ἐνηλίκων γιά νά ἀναβαθμίσουν τό δικό τους status. Πόσο ὅμως ἠθικά ἀποδεκτό εἶναι νά καθίσταται ἕνα παιδί ἀντικείμενο δικαιώματος ἐνηλίκων;
Καί, ἀκόμη, ὅσοι ὑποστηρίζουν τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν καί τῶν παιδιῶν γενικά ἀλλά καί τῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα ζοῦν μέσα σέ ἕνα ὁμόφυλο σχῆμα, ξεχνοῦν ὅτι τά παιδιά, ὅση ἀγάπη καί ἄν ἀπολαμβάνουν, ὅσα καί ἄν τούς προσφέρουν μέσα στό περιβάλλον πού ζοῦν, ἔχουν ἐπίσης τό δικαίωμα νά γνωρίζουν τή φυσική τους μητέρα καί τόν φυσικό τους πατέρα, ἔχουν τό δικαίωμα νά μήν βιώνουν μία διαφορετική σχέση ἀπό τά ἄλλα παιδιά, τούς συμμαθητές τους στό σχολεῖο ἤ στόν κοινωνικό τους περίγυρο, ἔχουν τό δικαίωμα νά συνειδητοποιήσουν καί νά μάθουν νά σέβονται τή διαφορετικότητα τῶν φύλων καί τῶν ἀνθρώπων, πού δέν μπορεῖ νά ἰσοπεδώνεται σέ κάποιες περιπτώσεις πού ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντα ὁρισμένων, ἔχουν ἀκόμη καί αὐτά τά παιδιά τό δικαίωμα, ὅπως καί τά συνομίληκά τους παιδιά, νά βαπτισθοῦν στή νηπιακή τους ἡλικία καί νά ἔχουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά τά συνοδεύει στή ζωή τους.
Καί ὅλα αὐτά ὄχι ἁπλῶς δέν τούς ἀναγνωρίζονται μέσα στό νομοθετικό πλαίσιο πού συζητεῖται, ἀλλά καί ἀγνοοῦνται προκλητικά.
Ἀλλά, π.χ. πῶς νά βαπτίσει ἡ Ἐκκλησία αὐτά τά παιδιά, ὅσο καί ἄν δέν εὐθύνονται αὐτά, ὅταν ὁ νηπιοβαπτισμός προϋποθέτει ὅτι τό νήπιο μεγαλώνει μέσα σέ ἕνα περιβάλλον πού θά τό κατηχήσει στή χριστιανική πίστη καί ὄχι σέ ἕνα περιβάλλον πού τήν ἀπορρίπτει μέ τή στάση ζωῆς του;
Ἡ Ἐκκλησία ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ ἀγάπη, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀγάπη πού νά εἶναι ἀντίθετη πρός τόν λόγο καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Ἀγάπη. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι δυνατόν νά συναινέσει σέ καμία ἐνέργεια καί μεθόδευση πού πλήττει τόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογένειας. Ἀκόμη καί ἄν ἡ ἴδια δέν ἀποφασίζει οὔτε μπορεῖ νά ἐμποδίσει τήν ἀπόφαση ὅσων ἔχουν τήν εὐθύνη γιά ὅσα νομοθετοῦνται στήν πατρίδα μας, ἔχει εὐθύνη νά διατυπώσει τή γνώμη καί τήν πίστη της πού δέν εἶναι οὔτε συντηρητική οὔτε ὀπισθοδρομική ἀλλά εἶναι ἡ αἰώνια ἀλήθεια τῆς πίστεώς της. Ἔχει εὐθύνη νά ἐνημερώσει τούς ἀνθρώπους γιά ἕνα θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ ὅλους καί πού τίς συνέπειές του θά τίς ἀντιμετωπίσουμε ὅλοι πολύ σύντομα.
Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νά σᾶς ἀπασχολήσω καί μέ ἕνα μικρό κείμενο πού ἦρθε πρόσφατα στά χέρια μου καί θά ἤθελα νά σᾶς τό διαβάσω:
«Εἶμαι ἕνα ἀπό τά ἕξι ἀνήλικα παιδιά ὁμόφιλων γονέων πού πρόσφατα κατέθεσαν στό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς, ζητώντας ἀπό τό δικαστήριο νά σεβαστεῖ τήν ἀρχή τῶν πολιτῶν νά διατηρήσουν τόν ἀρχικό ὁρισμό τοῦ γάμου: τήν ἕνωση μεταξύ ἑνός ἄνδρα καί μίας γυναίκας, πού ἀποκλείει ὅλους τούς ἄλλους, ἔτσι ὥστε τά παιδιά νά γνωρίζουν καί νά μποροῦν νά ἀνατραφοῦν ἀπό τούς κανονικούς γονεῖς τους.
Ἐπίσης, ζῶ στόν Καναδᾶ, ὅπου ὁ γάμος μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἴδιου φύλου κατοχυρώθηκε μέ Ὁμοσπονδιακή ἐντολή τό 2005.
Εἶναι ἡ κόρη ἑνός γκέι πατέρα πού πέθανε ἀπό AIDS. Περιέγραψα τήν ἐμπειρία μου στό βιβλίο μου: «Ἡ ἐπίδραση τῶν ὁμοφυλόφιλων γονέων». Πάνω ἀπό πενήντα ἐνήλικα παιδιά πού μεγάλωσαν μέ ὁμοφυλόφιλους γονεῖς ἔχουν ἐπικοινωνήσει μαζί μου γιά νά μοιραστοῦν τίς ἀνησυχίες μου γιά τόν γάμο ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καί τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν.
Πολλοί ἀπό ἐμᾶς παλεύουμε μέ τή δική μας σεξουαλικότητα καί τήν αἴσθηση τοῦ φύλου, λόγω τῶν ἐπιδράσεων στά οἰκιακά περιβάλλοντα πού μεγαλώνουμε.
Θέλω νά προειδοποιήσω τήν Ἀμερική γιά τίς συνέπειες πού διαδραματίζονται στόν Καναδᾶ γιά δέκα χρόνια τώρα, καί εἶναι πραγματικά ὀργουελιανές στή φύση καί στήν ἔκταση.
Δέν χρειάζεται νά εἶσαι ἐπιστήμονας πυραύλων γιά νά γνωρίζεις ὅτι οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναῖκες εἶναι ἀνατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά, ψυχολογικά, ὁρμονικά καί νευρολογικά διαφορετικοί μεταξύ τους.
Αὐτές οἱ μοναδικές διαφορές παρέχουν διά βίου ὀφέλη γιά τά παιδιά πού δέν μποροῦν νά ἀναπαραχθοῦν ἀπό τούς «νομικούς» γονεῖς ἰδίου φύλου, παίζοντας διαφορετικούς ρόλους τῶν δύο φύλων ἤ ἐπιχειρώντας νά ὑποκαταστήσουν τό χαμένο ἀρσενικό ἤ θηλυκό πρότυπο στό σπίτι.
Στήν πραγματικότητα ὁ γάμος μέ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου ὄχι μόνο στερεῖ τά παιδιά τῶν δικῶν τους δικαιωμάτων στή φυσική συγγένεια, ἀλλά δίνει στό κράτος τήν ἐξουσία νά παρακάμψει τήν αὐτονομία τῶν βιολογικῶν γονέων, πράγμα πού σημαίνει ὅτι τά δικαιώματα τῶν γονέων σφετερίζονται ἀπό τήν κυβέρνηση.
Ἡ Ἑλλάδα δέν εἶναι μία ὁποιαδήποτε χώρα. Εἶναι ἡ χώρα πού ἔδωσε ὡς κληρονομιά στήν ἀνθρωπότητα τόν οἰκουμενικό ἀνθρωπιστικό πολιτισμό. Τίς διαχρονικές καί ἀκατάλυτες ἀξίες αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς παιδείας οἱ Ἕλληνες ἔχουν διπλό χρέος ὄχι μόνο νά μελετοῦν, νά διδάσκονται καί νά ἐμπνέονται, ἀλλά καί νά τίς προβάλλουν στίς χῶρες-μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
Ὁ Χριστός, πού ἦρθε στόν κόσμο καί στερέωσε τήν Ἐκκλησία διά τοῦ ἰδίου αἵματος, βδελύσσεται τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς τή βαρύτατη ἁμαρτία, βλέπει ὅμως μέ πνεῦμα ἀγάπης καί πολλή συμπάθεια τόν ὁμοφυλόφιλο, τόν ἀγκαλιάζει καί τόν καλεῖ σέ μετάνοια, πνευματική ἀνάνηψη, ἀναδίπλωση καί σέ μία προσπάθεια κουραστική, δύσκολη καί κοπιώδη, γιά νά ἀποτινάξει τό πάθος, ὥστε νά ὁδηγηθεῖ στήν ἠθική του ἐλευθερία καί τή σωτηρία, ὅπως τό ἔπραξαν χιλιάδες ἁμαρτωλοί στούς αἰῶνες.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο: «Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι· ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ».
Σ᾽ αὐτά τά λόγια πρέπει νά στηριχθοῦμε καί νά τά δεχθοῦμε ὅλοι μας, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς, πού πρῶτος ἀνάμεσά τους εἴμαστε ἐσύ καί ἐγώ.
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων