Βεροίας Παντελεήμων: Ο Χριστός δε σώζει κανέναν άνθρωπο υποχρεωτικά

• Dogma
• 10 Σεπτεμβρίου 2022
• 18:45

Το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο Γηροκομείο Βεροίας.

Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του αειμνήστου Αντωνίου Κρετσοβάλη, μεγάλου ευεργέτου της Μητρόπολης Βεροίας και του Γηροκομείου Βεροίας, αλλά και των ψυχών των αειμνήστων τροφίμων, ευεργε­τών, δωρητών και φίλων του Γηροκομείου.

Ο Μητροπολίτης Βεροίας στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἀπό ἡμέρες ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προεορτάζει μέ τούς ὕμνους της τή μεγάλη ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τήν ὁποία ἑορτάζει στίς 14 Σεπτεμβρίου καί στήν ὁποία ἀφιερώνει καί δύο Κυριακές, τήν αὐριανή, δηλαδή τήν πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ, καί τήν ἑπομένη, τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση, μέ σκοπό νά ἀνα­δεί­ξει ἀφενός τή σημασία τοῦ τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας γιά τό ἀνθρώπινο γένος ἀλλά καί γιά τόν καθένα μας προσωπικά, καί ἀφετέ­ρου τή σημασία πού ἔχει γιά κάθε ἄνθρωπο ὁ σταυρός.

Προεορτάζοντας, λοιπόν, καί ἐμεῖς σήμερα τήν ἑορτή τῆς Ὑψώ­σεως τοῦ Σταυροῦ καί τῆς πανη­γύρεως τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἱδρύ­μα­τός σας, ἄς σταθοῦμε στά δύο αὐτά σημεῖα, τά ὁποῖα τονίζει μέ τή λειτουργική της πράξη καί τήν ὑμνογραφία της ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί μᾶς ὑπενθυμίζουν συγχρόνως καί τά ἱερά ἀναγνώσματα.

Εἶναι σημαντικό καί μεγαλειῶδες δεῖγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο τό γεγονός ὅτι, προ­κει­μένου νά τόν σώσει ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, προκειμένου νά τόν σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τόν ἑνώσει καί πάλι μαζί του, ἔστειλε τόν μονογενῆ καί ἀγαπητό του Υἱό στόν κόσμο.

Καί ἄν θαυμάζουμε ἕναν ἐγκό­σμιο βασιλέα ἤ ἄρχοντα ὁ ὁποῖος ἀφήνει τίς ἀνέσεις τῆς ζωῆς του γιά νά ἐπισκφθεῖ κάποιους ἀδτνάτους, κάποιυς φτω­χούς καί ἐξαθλιωμένους ἀν­θρώ­πους, ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι πόσο ἀσύγκριτα μεγαλύτερο ἦταν αὐτό πού ἔκανε γιά χάρη μας ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος «ἔκλινε οὐρα­νούς καί κατέβη» στή γῆ.

Καί θά ὑπεραρκοῦσε αὐτή ἡ θυσία τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Θά ἀρκοῦσε νά μᾶς συγχωρήσει καί νά μᾶς δείξει μέ τή ζωή του καί τό κήρυγμά του τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά πρέπει νά ζοῦμε, γιά νά μήν ἁμαρτάνουμε καί νά μήν ἀπο­μακρυνόμεθα ἀπό τόν Θεό. Ὅμως ὁ Χριστός δέν περιόρισε τήν ἀγάπη του μόνο σ᾽ αὐτά. Ἔφθασε μέχρι τά ἄκρα. Θυσιάσθηκε γιά χάρη μας, γιά νά μᾶς διδάξει μέ τή δική του θυσία, τά ὅρια τῆς πραγματικῆς ἀγά­πης, πού δέν ὑπολογίζει τίποτε, οὔτε καί τήν ἴδια τή ζωή, γιά τό καλό τοῦ ἄλλου.

Ἔτσι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο σύμβολο τῆς θυσίας γιά τή σωτηρία μας ἀλλά καί σύμβολο τῆς ἀπέραντης θείας ἀγάπης γιά τό πλάσμα του.

Ἄν κατανοήσουμε αὐτή τή σημα­σία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου γιά τή σωτηρία μας, τότε θά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε καί τή σημασία τοῦ σταυροῦ τόν ὁποῖο καλούμεθα ἐμεῖς νά σηκώσουμε, κατά τήν προτροπή τοῦ Κυρίου. Διότι δέν εἶναι ὄντως δυνατόν νά οἰκειο­ποι­η­θοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τή θυσία του γιά τή σωτηρία μας, ἐάν δέν εἴμεθα διατεθειμένοι νά συμπορευθοῦμε μαζί του, σηκώ­νο­ντας καί ἐμεῖς τόν σταυρό πού μᾶς ἀναλογεῖ καί τόν ὁποῖο ζητᾶ ἀπό μᾶς ὁ Χριστός ὡς ἀπόδειξη τῆς δικῆς μας ἀγά­πης πρός Ἐκεῖνον.

Ὁ Χριστός δέν σώζει κανέναν ἄν­θρωπο ὑποχρεωτικά. Σώζει μόνο ὅσους θέλουν νά τούς σώσει καί ὅσους δείχνουν μέ τή ζωή τους ὅτι τόν ἀγαποῦν.

Καί ἐπειδή ἡ ἀγάπη δέν νοεῖται μόνο μέ λόγια, ἀλλά οὔτε καί μπο­ρεῖ νά ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος κάποιον ἄλλον, ὅταν δέν βαδίζουν μέ ἀνάλογο τρόπο, γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό ὅσους θέλουν νά τόν ἀκολουθήσουν, ζητᾶ ἀπό ὅσους λένε ὅτι τόν ἀκολουθοῦν, ὅτι τόν πιστεύουν, ὅτι τηροῦν τίς ἐντολές καί τό θέλημά του, νά σηκώσουν τόν σταυρό τους καί νά τόν ἀκολουθήσουν.

Βέβαια, ἐμεῖς δέν καλούμεθα νά σηκώσουμε ἕναν τόσο βαρύ καί ἐπώδυνο σταυρό, ὅπως αὐτός τόν ὁποῖο σήκωσε ὁ Χριστός, θυσιάζο­ντας τή ζωή του μέ τόν πιό φρικτό τρόπο. Οὔτε ἀκόμη, πρός τό παρόν τουλάχιστον, καλούμεθα νά σηκώ­σουμε τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου, ὅπως συνέβη σέ ἄλλες ἐποχές μέ τούς μάρτυρες καί τούς νεομάρ­τυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Οὔτε ἀκόμη οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς τόν σταυρό τῆς αὐστηρῆς ἀσκή­σεως ἤ τῶν πολλῶν θλίψεων, πού προκαλοῦν διάφορα τραγικά γεγο­νότα, πολέμων, καταστροφῶν, προσ­φυ­γιᾶς κλπ., σάν αὐτά πού ἔζησαν οἱ πατέρες μας παλαιότερα καί ἴσως καί κάποιοι μεγαλύτεροι ἀπό ἐσᾶς.

Ἐμεῖς καλούμεθα νά σηκώσουμε μέ ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Χριστό τούς μικρούς σταυρούς πού προκύπτουν στή ζωή μας. Τόν σταυρό τοῦ πόνου καί τῆς ἀσθε­νείας, τόν σταυρό τοῦ πένθους ἤ τῆς μοναξιᾶς, τόν σταυρό τῶν θλί­ψεων, τῶν συκοφαντιῶν καί τῆς ἀδικίας, πού πολλοί ἀπό μᾶς δοκι­μάζουμε οὕτως ἤ ἄλλως στή ζωή μας.

Ὅλα αὐτά, ἄν τά ἀξιοποιήσουμε σωστά, ἄν δηλαδή τά ὑπομένουμε χωρίς δυσφορία, ἀλλά μέ καρτερία καί ὑπομονή καί ἀποδεχόμενοι ὅτι τά ἐπιτρέπει ὁ Χριστός, γιά νά βελ­τιωθοῦμε πνευματικά, τά ἐπιτρέ­πει γιά τήν ψυχική μας ὠφέλεια, τότε θά ἔχουμε κατανοήσει τή ση­μασία τοῦ σταυροῦ στή ζωή μας καί θά μπορέσουμε νά κερδίσουμε τή σωτηρία, τήν ὁποία διά τοῦ σταυ­ροῦ μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός.

Σήμερα ὅμως τελοῦμε καί τό μνημόσυνο τῶν ἀοιδίμων εὐεργε­τῶν, δωρητῶν, φίλων τοῦ Ἱδρύματος καί τῶν φιλοξενουμένων στό Ἵδρυμα αὐτό, τό ὁποῖο δημι­ούρ­γησε ἡ ἀγάπη αὐτῶν τῶν ἀν­θρώ­πων, πρός διευκόλυνση καί ἐξυπηρέτηση τῶν ἀδελφῶν μας. Ἐκφράζοντας τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά τήν προσφορά τους στό κοινωνικό σύνολο, στήν πόλη μας καί στούς ἀδελφούς μας πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό στέγη, ἀπό βοήθεια, ἀπό προστασία, ἀπό στοργή, εὐχό­μεθα στόν Θεό γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τους καί εὐχόμεθα ἀκόμη ἡ δική τους ἀγάπη καί ἡ δική τους προσφορά νά βρεῖ μιμη­τές, ὥστε νά ἀνακουφίζονται καί νά ἐξυπηρετοῦνται πάντοτε οἱ ἀδελφοί μας.

Σήμερα ἔχουμε τή χαρά νά εἴμεθα ὅλοι ἐπί τό αὐτό, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μάλιστα μετά ἀπό δύο χρόνια δοκιμασίας, ὅπως ἦταν καί εἶναι ἀκόμη ὁ κορωνοϊός. Καί θά πρέπει νά δοξάζουμε τόν Θεό ἀλλά καί νά προσευχόμεθα, γιατί πολλοί ἀδελφοί μας ἔφυγαν μέσα σ᾽ αὐτόν τόν πόνο, μέσα ἀπό αὐτή τή δυσκολία καί τήν ἀσθένεια.

Καί ἤθελα ἰδιαίτερα νά στραφῶ σέ σᾶς, πού ἔχετε τήν εὐλογία νά εἶστε ἐδῶ σ᾽ αὐτό τό ἱερό καθίδρυμα καί νά ἔχετε τόσους ἀνθρώπους δίπλα σας νά σᾶς διακονοῦν, ἀπό τούς Προέδρους, ἀπό τό Συμβούλιο, ἀπό τούς διακοῦντες ἐδῶ. Εἶναι μεγάλο πράγμα, ἀδελφοί μου! Ἔρχονται σάν Κυρηναῖοι καί σηκώνουν τόν δικό σας σταυρό, τόν σταυρό τῆς ἀσθενείας, τῆς ἀνημποριᾶς, τῆς δυσκολίας, τῆς μοναξιᾶς … Ὅλοι αὐτοί εἶναι σταυροί, τούς ὁποίους κάθε ἕνας τούς αἰσθάνεται μέ τόν δικό του τρόπο. Ὅλοι αὐτοί εἶναι γιά σᾶς ἐδῶ Κυρηναῖοι, σηκώνουν τόν σταυρό σας μέ πολλή ἀγάπη. Ἀλλά καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν δωρητές, εὐεργέτες, ὅπως εἶπα προηγουμένως, προσέφεραν μέ ἀγάπη, γιά νά γίνει ὁ δικός σας σταυρός πιό εὔκολος, γιά νά τόν σηκώνεται μέ περισσότερη εὐχαριστία πρός τόν Θεό, δοξάζοντας τόν Θεό γιατί οἰκονόμησε ἔτσι τά πράγματα, νά εἶστε μέσα σ᾽ αὐτό τό εὐλογημένο σπίτι, νά εἶστε μέσα σ᾽ αὐτό τό εὐλογημένο καθίδρυμα καί νά ζεῖτε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σας· ὅσα χρόνια μᾶς δώσει ὁ Θεός νά λέμε «δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι» καί νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας, δοξάζοντας τόν Θεό καί εὐχαριστώντας ὅλους αὐτούς οἱ ὁποῖοι μᾶς διακονοῦν.