Βεροίας Παντελεήμων: Πίστη είναι ο προσωπικός συνδεσμος του ανθρώπου με τον Θεό

Στο κήρυγμά του Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας Παντελεήμων τόνισε μεταξύ άλλων: «Η πίστη δεν είναι μια λογική προσέγγιση του Θεού, δεν είναι μια ταύτιση με μια θρησκεία ή με μια διδασκαλία που διδαχθήκαμε κάποτε στην οικογένεια ή στο σχολείο μας. Δεν είναι πίστη γενική και αφηρημένη σε μια υπέρττη δύναμη ούτε ακόμη και στον Θεό, έτσι όπως ορίζεται και περιγράφεται από τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Πίστη είναι ο πορσωπικπός σύνδεσμος του ανθρώπου με τον Θεό».

Διβάστε ακολούθως το πλήρες κείμενο του κηρύγματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήωνος.

«Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ἕναν ἀπό τούς πιό συγκλονιστι­κούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους μᾶς παραδίδουν οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές, ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνωσμα. Τόν διάλογο μέ τήν Χα­­ναναία, μία γυναίκα πού δέν ἦταν Ἰσραηλίτισσα, κι ὅμως ζη­τοῦ­­­σε ἀπό τόν Χριστό ἕνα θαῦμα. Ζητοῦσε τή θεραπεία τῆς θυγατέ­ρας της πού βρισκόταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου. Ζητοῦσε τό ἔλεός του μέ τρόπο πιε­­στικό, τρέ­χοντας πίσω ἀπό τόν Χριστό καί φω­νάζοντας σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱ μαθητές του ἐνοχλήθηκαν καί τοῦ ζήτησαν νά τῆς κάνει τή χάρη γιά νά ἀπαλ­λαγοῦν ἀπό τήν παρουσία της.

Ὁ Χριστός ὅμως πού τήν ἄκουε καί πού ἤξερε, ὡς παντογνώστης, τό πρόβλημά της, ἀνθίσταται. Ὄχι γιατί δέν τήν συμπονᾶ, ὄχι γιατί δέν θέλει νά τή βοηθήσει, ἀλλά για­τί θέλει νά ἀναδείξει περισσό­τε­ρο τή δύναμη τῆς πίστεώς της. Γι᾽ αὐτό καί προβάλλει ὡς ἐπιχεί­ρη­μα ὅτι ἦρθε στόν κόσμο μόνο γιά «τά ἀπο­λωλότα πρόβατα οἴ­κου Ἰσρα­ήλ».

Καί ὅμως ἡ Χαναναία ἐπιμέ­νει, ἀκόμη καί ὅταν ὁ Χριστός ἀρ­νεῖ­ται νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά της καί τῆς λέγει ὅτι δέν εἶναι κα­λό νά πάρει κανείς τόν ἄρτο ἀπό τά παι­διά του καί νά τόν ρίξει στά κυνάρια. Ἐπιμένει καί στό τέλος κερδίζει. Κάμπτει τή φαινομενική σκληρότητα τοῦ Χρι­στοῦ, πού σκο­πό ἔχει νά διδάξει πώς ὁ Θεός εὐ­χαρίστως ὑπακούει τά τέκνα του, ὅταν ἐμπιστεύονται τήν ἀγά­πη του, ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἔλε­ός του. Ἐπιμένει καί στό τέλος λαμ­βάνει ἡ Χαναναία ὄχι μόνο τή θε­ρα­πεία τῆς θυγατέρας της ἀλλά καί τόν ἔπαινο τῆς δικῆς της πί­στε­­ως. Ἀκούει τόν Χριστό νά τήν ἐγκωμιάζει λέγοντας: «ὦ γύ­ναι, με­γάλη σου ἡ πίστις· γενη­θήτω σοι ὡς θέλεις».

Ποιός μεγαλύτερος ἔπαινος ἀπό αὐτόν γιά τήν Χαναναία, ἀλλά καί ποιό μεγαλύτερο μάθημα γιά ὅ­λους μας, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μά­θημα τῆς πίστεως. Καί ὁ Χριστός τό ἐπαναλαμβάνει συ­χνά στούς μα­θητές του, γιατί θέ­λει νά τό ἀφο­­μοιώσουν. Θέλει νά κατανοή­σουν τό νόημα τῆς πί­στεως, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπόλυτη καί ἀδιάκριτη ἐμπιστο­σύ­νη στόν Θεό.

Καί δέν ἔχει ἄδικο πού τό ἐπα­ναλαμβάνει, γιατί ἀκό­μη καί ἐμεῖς πού λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμε στόν Θεό, δέν ἔχουμε αὐτό τό μέγεθος καί αὐ­τή τήν ποιότητα τῆς πίστεως πού θέλει ὁ Θεός νά ἔχουμε. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι μία λογική προ­σέγγιση τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι μία ταύτιση μέ μία θρησκεία ἤ μέ μία δι­δασκαλία πού διδα­χθή­καμε κά­πο­τε στήν οἰκογένεια ἤ σχολεῖο μας. Δέν εἶναι πίστη, γε­νι­κή καί ἀφη­ρημένη, σέ μία ὑπέρ­τα­τη δύ­ναμη οὔτε ἀκόμη καί στόν Θεό, ἔτσι ὅπως ὁρίζεται καί περι­γράφεται ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Πίστη εἶναι ὁ προ­σω­πικός σύνδεσμος τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Θεό. Πίστη εἶναι ἡ ἐναρ­μό­νιση τῆς ζωῆς μας μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη εἶ­ναι ἡ ἀπό­λυτη παράδοσή μας στό θέλη­μά του.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­­­ουμε στόν Θεό, ἀλλά στή συ­νέχεια νά ζοῦμε ὅπως νομίζουμε· νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί στή συνέχεια νά ἐφαρ­μόζουμε τίς ἐν­τολές του ἐπιλεκτικά. Δέν μπο­ροῦ­με νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό ἀλλά στή συνέχεια νά ὑπα­κούουμε σέ ἄλλα κελεύσματα, ἀντίθετα πρός τό θέλημά του.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμε στόν Θεό καί στή συνέ­χεια νά ἀναζητοῦμε βοήθεια ἀλ­λοῦ, νά καταφεύγουμε σέ πρό­σω­πα πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό καί νά περιμένουμε τή βοή­θειά τους.

Καί ἀκόμη δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά τόν παρακαλοῦμε μέ μισή καρδιά γιά ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν. Νά τόν πα­ρα­καλοῦμε μία φορά καί νά περιμέ­νουμε νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας. Νά τόν παρακαλοῦμε μία φορά καί στή συνέχεια νά ἀπο­γοητευόμα­στε, ὅταν βλέπουμε ὅτι δέν μᾶς τό ἐκπληρώνει καί νά ἀρ­χί­ζουμε νά κλο­­νιζόμαστε καί νά ἀμφιβάλλου­με.

Ἄς διδαχθοῦμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό παράδειγμα τῆς Χα­να­ναίας. Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή της. Ἄς διδα­χθοῦμε ἀπό τήν ἐμπι­στοσύνη της στόν Θεό, καί ἄς μά­θουμε καί ἐ­μεῖς νά τόν ἐμπιστευό­μαστε ἀπό­λυ­τα ὡς τόν μόνο δυνατό νά μᾶς δώσει τή λύση στά προβλήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Ἄς μάθουμε νά ἀναθέτουμε στήν ἀγάπη του τή ζωή μας, ἀποδει­κνύ­οντας τήν πί­στη μας μέ τήν ὑπακοή μας στίς ἐν­τολές του. Ἄς μάθουμε νά στρε­φό­μαστε στόν Θεό καί νά διεκδι­κοῦμε μέ τήν πίστη μας τή βοή­θειά του γιά ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ εἴτε προσωπικά εἴ­τε συλλογικά στήν κρίσιμη αὐτή ἐποχή καί γιά τήν πατρίδα μας καί γιά τόν κό­σμο.

Καί νά εἴμαστε βέ­βαιοι ὅτι ὁ Θεός δέν θά παρα­βλέ­ψει τά αἰτήματά μας, ἀλλά θά ἀνταμείψει τήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή μας μέ τό θαῦμα του, καί θά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς, ὅπως καί ἡ Χαναναία, τό «γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις».