Βεροίας Παντελεήμων: «Τι ποιήσω, ότι ουκ έχω που συνάξαι τους καρπούς μου;»

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τόνισε:

«Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξαι τούς καρπούς μου;»

Ἕνα ἀσυνήθιστο ἐρώτημα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἕνα ἐρώτημα πού ἐκφράζει τήν ἀπορία καί τήν ἀπόγνωση τοῦ ἐρωτῶντος, ἑνός ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τήν περιγραφή τοῦ ἱεροῦ εὐαγγε­λιστοῦ, κάθε ἄλλο παρά προβλήμα­τα θά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίζει, κάθε ἄλλο παρά σέ δύσκολη θέση θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λικῆς περικοπῆς δέν εἶναι μόνο πλούσιος, ἀλλά ἔχει καί τήν εὐλο­γία νά ἀποδώσουν τά κτήματά του πολλούς καρπούς.

Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής δέν ἀφήνει καμία ἀπορία ὡς πρός αὐτό. «Ἀν­θρώπου τινός πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα», μᾶς λέγει. Καί ἐκεῖ πού ὅλοι θά περιμέναμε ὁ πλούσιος ἄνθρωπος νά περνᾶ χαρούμενος καί εὐτυχισμένος τή ζωή του, χωρίς νά βασανίζεται ἀπό σκέψεις καί προβλήματα, φαίνεται ὅτι βρίσκεται σέ ἀπόγνωση.

Γιά ποιόν ἄραγε λόγο;

Γιατί δέν γνωρίζει ποῦ νά συγκε­ντρώ­σει καί ποῦ νά ἀποθηκεύσει τούς καρπούς ἀπό τά κτήματά του. «Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνά­ξαι τούς καρπούς μου;» Τί νά κάνω πού δέν ἔχω ποῦ νά συγκεντρώσω ὅλα ὅσα ἀποκόμισα ἀπό τά κτήμα­τά μου;

Καί μπορεῖ μέσα στήν ἀπορία του καί μέσα στήν ἀπόγνωσή του νά βρίσκει ὁ πλούσιος τή λύση, ἡ ὁποία θά τόν διευκολύνει καί θά τόν βγάλει ἀπό τή δύσκολη θέση, στήν ὁποία παρά τή θέλησή του βρέθηκε, ὅμως ἡ λύση αὐτή δέν θά εὐοδωθεῖ, γιατί ὁ ἴδιος μπορεῖ νά εἶναι κύριος τῶν κτημάτων καί τῶν καρπῶν του, κύριος τῶν ἀπο­θη­κῶν καί τῶν χρημάτων του, δέν εἶναι ὅμως καθόλου κύριος τῆς ζωῆς καί τῆς ὑπάρξεώς του.

Γι᾽ αὐτό καί παρότι ὁ πλούσιος μπορεῖ νά δώσει μία ἀπάντηση στό ἐρώτημα πού ἔθεσε ὁ ἴδιος στόν ἑαυτό του, ποῦ θά ἀποθηκεύσει, δηλαδή, τούς καρπούς του, ἀδυ­νατεῖ νά ἀπαντήσει στήν ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ, τοῦ κυρίου τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος τόν πληρο­φορεῖ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του καί τόν ρωτᾶ «ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ὅλα αὐτά πού συγκέντρωσες, ὅλα αὐτά πού μάζευες σέ ποιόν θά τά ἀφή­σεις;

Τό ἐρώτημα αὐτό τοῦ Θεοῦ δέν ἀπευθύνεται ὅμως μόνο πρός τόν ἄφρονα πλούσιο τῆς σημερινῆς εὐαγ­γελικῆς περικοπῆς. Ἀπευθύ­νεται πρός ὅλους μας, ἀνεξαρ­τή­τως τῆς οἰκονομικῆς μας καταστά­σεως, γιατί τίποτε ἀπό ὅσα συγκε­ντρώνουμε κατά τήν ἐπίγεια ζωή μας δέν θά μᾶς συνοδεύσει κατά τήν ἔξοδό μας ἀπό τόν κόσμο.

Ἀπευθύνεται τό ἐρώτημα αὐτό καί σέ μᾶς. Γι᾽ αὐτό καί ἀντί νά σπεύσουμε νά ἀπαντήσουμε ὅτι ἐμεῖς δέν εἴμαστε πλούσιοι, ἄρα δέν πρόκειται νά βρεθοῦμε στή θέση τοῦ πλουσίου τοῦ Εὐαγ­γε­λίου, ἄς δοῦμε πῶς μποροῦμε νά γίνουμε καί ἐμεῖς πλούσιοι. Νά γίνουμε πλούσιοι ὄχι σέ ὑλικά ἀγαθά, ὄχι σέ καρπούς τῆς γῆς καί σέ κάθε εἴδους ἐπενδύσεις καί ἀγο­ρές καί ἀποταμιεύσεις, ἀλλά νά γίνουμε πλούσιοι σέ πνευματικά ἀγαθά.

Τά ὑλικά ἀγαθά, τά ὁποῖα μπορεῖ νά μᾶς ἑλκύουν, ἐπειδή μᾶς προσ­φέρουν μία ἄνετη ζωή, ἐπειδή μᾶς προσφέρουν κύρος καί τιμή μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, δέν εἶναι εὔκολο νά τά ἀποκτή­σου­με ὅλοι. Ἡ ἀξία τους, ἄλλωστε, εἶναι ἀμφισβητού­μενη, ὄχι μόνο γιατί, ἐκτός ἀπό τήν εὐχαρίστηση πού προσφέρουν σέ ὅσους τά ἔχουν, δημιουργοῦν, ὅπως εἴδαμε, μέριμνες καί προβλή­ματα, ἀλλά καί γιατί δέν συνο­δεύ­ουν τόν ἄν­θρω­πο στήν πιό καθο­ριστική στιγ­μή τῆς ζωῆς του, αὐτή τῆς ἐξόδου του ἀπό τόν κόσμο.

Ἀντίθετα μέ τά ὑλικά ἀγαθά, τά πνευματικά ἀγαθά εἶναι προσιτά σέ ὅλους μας. Ὅλοι μποροῦμε νά γίνουμε πλούσιοι, ὅλοι μποροῦμε νά τά ἀποκτήσουμε, ἐάν τό ἐπιδιώ­ξουμε καί ἀγωνισθοῦμε γι᾽ αὐτά. Ὅλοι μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε πλοῦτο ἀρετῶν καί πλοῦτο καλῶν ἔργων, ἐάν θελήσουμε νά βαδίσου­με τόν δρόμο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τίς κάνουμε πράξη στή ζωή μας.

Καί ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά καλ­λι­ερ­γήσουμε τίς ἀρετές καί νά κά­νου­με τά καλά ἔργα τρόπο ζωῆς, τότε θά ἔχουμε ἐκτός ἀπό αὐτόν τόν πλοῦτο καί τόν πλοῦτο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἀντί, λοιπόν, νά ἐπιδιώκουμε τόν ὑλικό πλοῦτο, ἄς ἀγωνιζόμεθα γιά τόν πνευματικό, τόν ὁποῖον ὄχι μόνο μποροῦμε νά τόν ἀποκτή­σου­με ὅλοι καί μποροῦμε νά τόν δια­φυ­λάξουμε ἀνέπαφο στά ταμιεῖα τοῦ οὐρανοῦ, ἐκεῖ «ὅπου σῄς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει» ἀλλά «οὔτε κλέπται διορύσσουσιν οὐδέ κλέ­πτου­σιν», καί ὁ ὁποῖος δέν χάνεται ἀλλά μᾶς συνοδεύει στόν οὐρανό.

Αὐτόν τόν πνευματικό πλοῦτο, τόν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν, τῶν κα­λῶν ἔργων καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, διέθεταν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκ­κλησίας μας, διέθετε καί ὁ ἅγιος Μηνᾶς, ὁ προστάτης τῆς ἐνορίας σας, τόν ὁποῖο ἑορτάσαμε τήν προη­γού­μενη Κυριακή, καί γι᾽ αὐτό εὐφραίνονται στόν οὐρανό ἀπο­λαμβάνοντας ὄχι ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά τά οὐράνια ἀγαθά, «ἅ ἡτοί­μασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐ­τόν».