Υποδοχή Τιμίας Κάρα Οσίου Δαβίδ στο Άνω Ζερβοχώρι Ημαθίας

Την Τιμία Κάρα κόμισε ο σεβαστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Αποστολική μας Μητρόπολη και την υποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, παρουσία πολιτικών αρχών και ευσεβών πιστών.

Στη συνέχεια τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Παντελεήμoνoς, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο και προς τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Γέροντα Γαβριήλ, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ἰδού τοῦτο ἔγνωκα ὅτι σύ ἄν­θρωπος εἶ τοῦ Θεοῦ».

Τήν ὁμολογία αὐτή τῆς χήρας γυναίκας, τόν υἱό τῆς ὁποίας ἀνέ­στησε ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀκού­σαμε πρό ὀλίγου στά ἱερά ἀναγνώ­σματα. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ μεγάλος αὐτός προφήτης, ὁ προ­φήτης Ἠλίας, τόν ὁποῖο τιμοῦμε ἰδιαιτέρως στήν ἐνορία σας.

Καί ἦταν ὄντως ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, γιατί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπομονώσεως ἀπό τόν Θεό πού ἐπικρατοῦσε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐξώ­σεως τῶν πρω­το­πλάστων ἀπό τόν παρά­δεισο, λίγοι ἦταν ἐκεῖνοι πού δέν παρα­σύρ­θηκαν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή διαφθορά πού ὑπῆρχε γύρω τους, ἀλλά ζοῦσαν τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Σέ αὐτούς τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώ­πους, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλί­ας, ἀνέθετε κατά καιρούς ὁ Θεός τήν ἀπο­στολή νά ἀφυπνίσουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἁμαρ­τίας καί τῆς ἀκολασίας. Προ­κειμένου ὅ­μως νά γίνει αἰσθη­τή ἡ παρουσία τους με­ταξύ τῶν ἀν­θρώ­πων καί νά ἑλκύ­σουν τήν προ­σοχή τους, ὥστε νά ἀκούσουν τόν λό­γο καί τίς προ­τροπές τους, ὁ Θεός ἔδι­δε στούς ἀν­θρώπους αὐ­τούς τή χάρη του, ἔτσι ὥστε ὄχι μόνο νά προλέγουν ὅσα ἐπρόκειτο νά συμ­βοῦν, ἀλλά καί νά ἐπι­τε­λοῦν μεγάλα καί θαυ­­μα­­στά, ἀπο­δει­κνύ­ον­τας ὅτι ὁ Θεός τόν ὁ­ποῖο ἐπικαλοῦνταν καί στό ὄνομα τοῦ ὁ­ποίου κήρυτταν ἦταν ὁ μόνος ἀληθινός Θε­ός, ὁ δη­μιουργός τοῦ κόσμου.

Τί ἦταν ὅμως αὐτό πού ἔκανε τόν προ­φή­τη Ἠλία ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Ἦταν ἡ ἀπό­λυτη ὑπα­κοή καί ἡ ἀπό­λυτη ἐμ­πι­στοσύνη του στίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ ἀπό­λυ­τη καθαρότητα καί ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, ὥστε νά ὀνομά­ζεται «ἔνσαρ­κος ἄγγε­λος» καί νά παρομοιά­ζε­ται ἀπό τούς ἱε­ρούς ὑμνογράφους μέ τόν «μείζονα ἐν γεν­νητοῖς γυ­ναι­κῶν», μέ τόν Πρό­δρομο καί βα­πτιστή τοῦ Κυρίου, τόν ἅγιο Ἰωάν­νη.

Ὁ Θεός ἦταν αὐτός πού καθοδη­γοῦσε τά βήματα τοῦ προ­φή­του Ἠλία. Ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος τόν διέ­τρεφε θαυ­­ματουργικά στέλ­νον­τάς του ψω­μί μέ ἕνα κοράκι. Ἦταν αὐ­τός πού ἔκα­νε τό ἀλεύ­ρι καί τό λάδι τῆς χήρας γυναικός πού φιλοξενοῦσε τόν προφήτη του νά μήν τε­λει­ώνει ποτέ. Ἦταν αὐτός πού ἔστειλε πῦρ ἀπό τόν οὐρανό, κατά τήν παρά­κλη­ση τοῦ ἐκλεκτοῦ του δούλου, τοῦ προ­φή­του Ἠ­λία, γιά νά κατα­καύσει τίς θυσίες στά εἴ­δωλα. Ἦταν αὐ­τός πού ἅρπαξε τόν προ­φή­τη του σέ πύρινο ἅρμα, ζωντανό καί συνο­μιλοῦντα μέ τόν μαθητή του Ἐλισ­σαῖο, στόν οὐρανό γιά νά μή γνωρίσει τόν θάνατο, πού εἶναι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, καθώς ὁ προ­φή­της Ἠλίας δέν εἶχε καμία σχέ­ση μέ τήν ἁμαρτία, ὥστε νά βρί­σκε­ται στόν οὐρανό αἰω­νίως καί νά ἀπολαμ­βάνει τή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν ὅμως καί ὁ ὅσιος Δαβίδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ, τοῦ ὁποίου τήν τιμία καί χαριτόβρυτο κάρα εἴχαμε τήν εὐλογία νά ὑπο­δεχθοῦμε πρό ὀλίγου μέ κατάνυξη στόν πανηγυρίζοντα ἱερό αὐτό ναό καί στήν Ἱερά μας Μητρόπολη.

Γι᾽ αὐτό καί εὐχαριστοῦμε ἀπό καρ­δίας καί ἐκφράζουμε τήν εὐ­γνωμοσύνη μας πρός τόν Καθη­γού­μενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Δαβίδ, πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη π. Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος γιά ἄλλη μία φορά ἀνταποκρίθηκε στήν παράκλησή μας καί μᾶς προσέ­φερε τήν εὐκαιρία νά ἔχουμε αὐτές τίς ἡμέρες κοντά μας τή θαυματουργό κάρα τοῦ ὁσίου Δα­βίδ, γιά νά τήν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τή χάρη της.

Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν, ὅπως εἶπα, καί ὁ ὅσιος Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε ἀπό μικρό παιδί τή ζωή του στόν Θεό, ἔζησε μέ ὑπακοή καί ταπείνωση καί ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τή χάρη τῶν θαυμάτων.

Ἡ παρουσία του σέ μία ἐποχή πολύ δύσκολη γιά τόν Ἑλληνισμό, ὁ ὁποῖος βρισκόταν ὑπόδουλος στούς Τούρκους καί προσπαθοῦσε νά διατηρήσει τήν πίστη του στόν Χριστό καί μαζί μέ αὐτή καί τήν ἐθνική του ταυτότητα, ἦταν δῶρο Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους πού ἔσπευδαν νά τόν ἀκούσουν, νά λά­βουν τή συμβουλή καί τήν εὐλογία του, ἀλλά καί νά τούς στηρίξει καί νά τούς παρηγορήσει, θεραπεύ­ο­ντας καί τίς σωματικές καί τίς ψυχικές τους ἀσθένειες.

Καί συνεχίζει νά τό κάνει αὐτό ὁ ὅσιος Δαβίδ καί στίς ἡμέρες μας, στίς ὁποῖες, παρότι πλεονάζει ἡ ἀδια­φορία καί ἡ ἁμαρτία, ὑπάρ­χουν πολλοί ἀδελφοί μας πού προσ­τρέχουν στή χάρη του, ὅπως εἶναι πολλοί καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τήν εὐλογία του, ζητοῦν τήν ἴαση τῶν ἀσθενειῶν τους καί τήν λαμβάνουν, καί θεραπεύονται καί ψυχικά καί σωματικά.

Ἔτσι συνεχίζει ὁ ὅσιος Δαβίδ μαζί μέ τόν προφήτη Ἠλία, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα, νά μᾶς ὑπενθυ­μίζει τήν ἀνάγκη νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Νά μά­θουμε νά κλείνουμε τά μάτια καί τά αὐτιά μας στούς πειρασμούς τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κόσμου, νά ἀγω­νιζόμαστε νά ζοῦμε μέ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά διατη­ροῦμε καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μας καθαρά ἀπό τήν ἁμαρτία, ὥστε νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν εἶχαν καί ἐκεῖνοι, καί νά δίδουμε καί ἐμεῖς, στό μέτρο τῶν δυνάμεών μας, τή μαρτυρία τοῦ Θεοῦ στό περιβάλλον μας καί στόν κόσμο μας.