Η αποστειρωμένη Εκκλησία και τα σύγχρονα προβλήματα
Χαρακτηριστικό της παθητικής στάσης πολλών εκκλησιαστικών παραγόντων, και κυρίως της ηγεσίας, είναι και το γεγονός ότι ουδείς ασχολείται με όλους εκείνους οι οποίοι εμφανίζονται ως «δωρητές» ή ως εθελοντές, με αποτέλεσμα δίπλα στους πολλούς που προσφέρουν ανιδιοτελώς να παρεισφρέουν άτομα που χρειάζονται μια φωτογραφία ως διαβατήριο για τον κόσμο της καλής κοινωνίας.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας» που κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη πανελλαδικά.
Τις μέρες αυτές έχουμε γίνει κοινωνοί ενός δράματος με θύμα ένα 12χρονο κορίτσι. Ειδικοί και μη, εκφέρουν από μία γνώμη και κάνουν προτάσεις, δημιουργώντας συνθήκες παραπληροφόρησης και χάους. Και η επίσημη Εκκλησία; Αυτή, στις δικές της συνθήκες αποστείρωσης, παραμένει θεατής σε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα για το οποίο πρέπει να έχει λόγο και άμεση αντίδραση.
Δεν είναι οι φωτογραφίες του παιδεραστή με κληρικούς. Ούτε η παρουσία του σε ναούς και εκδηλώσεις. Είναι που για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ότι η Εκκλησία στέκεται έξω από τις κλειστές πόρτες. Οι ενορίες, την ανάγκη αναβίωσής των οποίων ανέδειξε στην τελευταία συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου ο μητροπολίτης Σάμου κ.Ευσέβιος, έχουν περιορίσει την προσφορά τους σε λίγα τρόφιμα. Δεν έχουν αναπτύξει ένα πλέγμα δραστηριοτήτων το οποίο να απαντά στα σύγχρονα προβλήματα, όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, η παιδεραστία, οι γυναικοκτονίες.
«Η αποφυγή του πειρασμού της ποσότητας με την ενίσχυση της ποιότητας της ποιμαντικής εργασίας, η επιμόρφωση των κληρικών, η καλλιέργεια της συνεργασίας μεταξύ της ενορίας και των διαφόρων φορέων της περιοχής, όπως σχολεία, πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, ενώσεις και ανθρωπιστικοί φορείς», είναι μερικά απ᾿ όσα προτείνει ο μητροπολίτης Σάμου. Ο κ.Ευσέβιος, επί της ουσίας κάνει λόγο για τα αυτονόητα, τα οποία χρόνο με το χρόνο πέρασαν στο περιθώριο, καθώς η Εκκλησία ήταν ανέτοιμη να παρακολουθήσει τα όσα συμβαίνουν στο σύγχρονο κόσμο.
Χαρακτηριστικό της παθητικής στάσης πολλών εκκλησιαστικών παραγόντων, και κυρίως της ηγεσίας, είναι και το γεγονός ότι ουδείς ασχολείται με όλους εκείνους οι οποίοι εμφανίζονται ως «δωρητές» ή ως εθελοντές, με αποτέλεσμα δίπλα στους πολλούς που προσφέρουν ανιδιοτελώς να παρεισφρέουν άτομα που χρειάζονται μια φωτογραφία ως διαβατήριο για τον κόσμο της καλής κοινωνίας.
“Το να βγάζει κάποιος φωτογραφίες με Μητροπολίτες, Αρχιεπισκόπους, να πηγαίνει στην Εκκλησία, να προσφέρει, να κουβαλάει τον Επιτάφιο και τις λαμπάδες, δεν τον κάνει ούτε καλό, ούτε άγιο. Κι εγώ μπορεί να βγάλω αύριο φωτογραφία με τον Μπάιντεν, τι σημαίνει αυτό;”, είπε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών για τον 53χρονο παιδοβιαστή που βίαζε και εξέδιδε το 12χρονο κοριτσάκι στα Σεπόλια και παράλληλα παρουσίαζε την εικόνα ενός ενάρετου, θεοσεβούμενου ανθρώπου που έκανε αγαθοεργίες.
Ο κ.Συμεών, αφού τόνισε πως η φιλανθρωπία του δεν αποτελεί άλλοθι για τίποτα, έστειλε το δικό του μήνυμα: “Ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να μιλάει ξανά. Αποξενώθηκαν όλοι και δόθηκε η ευκαιρία σε εγκληματίες να δρουν ανενόχλητοι και να εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι δεν μιλούν ούτε οι άνθρωποι μέσα στις οικογένειες.
Πρέπει να μιλούν οι γονείς με τα παιδιά, να μοιράζονται τους προβληματισμούς και να γνωρίζουν τι τα απασχολεί. Μόνο έτσι θα μπορέσει η κοινωνία να βρει ξανά την ανθρωπιά που έχει χάσει”.
Παρά τις μεμονωμένες φωνές, όμως, η Εκκλησία πρέπει να περάσει «στην αντεπίθεση», να μετατρέψει την ενορία σε χώρο όπου κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί θα μπορεί να βρει αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Να γίνει ο χώρος των ναών η γέφυρα που θα σώσει όλους όσοι έχουν ανάγκη.
Να αξιοποιηθούν οι άμβωνες για την ενημέρωση των πιστών για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία με στόχο την πρόληψη. Η καταστολή και η εκ των υστέρων διαπίστωση καταστάσεων δεν είναι παρά μια πορεία που οδηγεί στο κοινότυπο «εκφράζουμε τη λύπη μας».
Παράλληλα, θα πρέπει να επιστρατευθούν κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι και κάθε είδους ειδικοί, οι οποίοι μέσα από ένα δίκτυο ανθρωπιάς να μπορούν παρεμβαίνουν όπου και όποτε χρειάζεται. Και το πλέον αναγκαίο: Θα πρέπει η Εκκλησία να δημιουργήσει ή να επαναδραστηριοποιήσει δομές φιλοξενίας και στήριξης παιδιών, γυναικών αλλά και ενηλίκων που αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Η επιρροή της Εκκλησίας τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί δραματικά. Και έχει μειωθεί γιατί ο λαός δεν βλέπει αυτά, τα οποία κατά το παρελθόν την είχαν αναδείξει ως ένα βασικό πυλώνα της κοινωνίας. Τα φαινόμενα εκκοσμίκευσης, η απουσία, η έλλειψη ουσιαστικής προσφοράς και η αδιαφορία για τα προβλήματα και τις αγωνίες των πολλών, έχουν αφήσει χώρο σε κάθε είδους τυχάρπαστους.
