Γενικά η προσέγγιση των γεγονότων της Γένεσης, για τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας, πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς είναι πολύ εύκολο να εξαχθούν λάθος συμπεράσματα.
Η θέση των πατέρων της ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ότι πρόκειται αφενός για πραγματικά γεγονότα που είναι δοσμένα με απλουστευμένη γλώσσα και ανθρωπομορφικές εικόνες, ώστε το μήνυμά τους να είναι κατανοητό στους ανθρώπους κάθε εποχής και κάθε αντιληπτικής ικανότητας.
Για να δούμε το θέμα μέσα από ένα σημερινό παράδειγμα, όταν ένα παιδί 4 -5 χρόνων μας ρωτά πως γεννιούνται τα παιδιά θα του πούμε ότι η μητέρα έχει στην κοιλιά της μια φωλίτσα που εκεί μεγαλώνει το μωράκι κλπ. Χρησιμοποιούμε όρους κατανοητούς για το παιδί όπως «φωλίτσα», ή «μωράκι» και φυσικά δεν του μιλάμε για μήτρες και έμβρυα ούτε του λέμε ιατρικές αλήθειες που αδυνατεί να τις παρακολουθήσει. Του λέμε την αλήθεια; Ασφαλώς ναι. Χρησιμοποιούμε ακριβείς όρους; Ασφαλώς όχι, γιατί σεβόμαστε την αντιληπτική του ικανότητα. Έτσι και η Γενεση είναι γραμμένη με ανθρωπομορφική γλώσσα, που αναγκαστικά είναι συμβολική, αλλά ταυτόχρονα εντελώς πραγματική. Π.χ. για την εικόνα που ο Θεός «παίρνει χώμα και φτιάχνει πηλό» προϋποθέτουμε χέρια στο Θεό. Όμως στό ίδιο βιβλίο της Π. Διαθήκης ο Θεός εξηγεί ότι δε μοιάζει με μας, δεν έχει πόδια ή χέρια. Άρα απλώς χρησιμοποιείται μια ανθρώπινη γλώσσα για να καταλάβουμε το εξής απλό: ο Θεός νοιάζεται ιδιαιτέρως για τον άνθρωπο, τον «αγγίζει», εμπλέκεται ο ίδιος στην κατασκευή του, σε αντίθεση με τα άλλα ζώα που δημιουργήθηκαν προηγουμένως δια του λόγου.
Επομένως, είναι μεν πραγματικές οι διηγήσεις, όχι όμως κυριολεκτικές.
Ο Μ. Βασίλειος έχει γράψει ολόκληρο έργο, την «Εξαήμερο», στο οποίο ασχολείται με την ερμηνεία της Γενεσης σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου και εκεί καταγράφει πολύ σπουδαίες τοποθετήσεις.
Πηγή: Ορθόδοξες Απαντήσεις