Όλη η κτίση του Θεού, όλος ο κόσμος μέσω της προσευχητικής άσκησης γίνεται μια μεγάλη «οἰκονομία τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ», με άλλα λόγια μια «κοινωνία παντός κτιστοῦ ὄντος μετά τοῦ Κτίστου αὐτοῦ»[1], γίνεται δηλαδή Εκκλησία, «τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί Οἴκος τοῦ Πατρός ἐν Πνεύματι»[2].
Παραπομπές:
[1] Γιέφτιτς Αθανασίου, Αρχιμανδρίτου, Χριστός η χώρα των ζώντων, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2007, σελ. 103-104.
[2] Αυτόθι, σελ. 104. Έξοχα ο π. Αθ. Γιέφτιτς ερμηνεύει την φύση της “δεύτερης κοινωνίας” Θεού και ανθρώπου: «Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν Θεό καί διέκοψε τήν μετ’ Αὐτοῦ κοινωνία καί ἑπομένως καί τήν σωστή λειτουργία, δέν ἐγκατέλειψε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, ἀλλ’ ἐν τῷ Υἱῶ Αὐτοῦ ἐθεμελίωσε καί ἐπραγματοποίησε τήν Δευτέρα κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Δευτέρα αὐτή κοινωνία διά τῆς τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας τῆς σωτηρίας, δηλαδή τῆς σαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως, τοῦ ἑκουσίου πάθους, τῆς ἐν τῷ Μυστικῶ Δείπνω παραδόσεως Ἑαυτοῦ στόν ἑκούσιο ἐπί τοῦ σταυροῦ θάνατο, καί τῆς ἐνδόξου ἀναστάσεως καί ἀναλήψεως Αὐτοῦ, καί τέλος, τῆς ἀποστολῆς στόν κόσμο καί ἐκχύσεως ἐπί πάσαν σάρκα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὄχι ἁπλῶς ἀποκατέστησε, ἀλλά καί ὑπερκπερισσού ὑπερέβη ὄχι μόνον τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί ἐκείνη τήν πρώτη λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου» (Αυτόθι, σελ. 106).