Επί του Αποστολικού αναγνώσματος (Ρωμ. ι’ 1-10)
«Mαρτυρῶ γαρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν».
Αγαπητοί μου αδελφοί, πόση χαρά αισθάνεται ο γνήσιος στην πίστη Χριστιανός! του γεμίζει η ψυχή και η καρδιά από χαρά και αγαλλίαση, έχοντας εντός του τον Χριστό. Αυτή την χαρά έχει στην καρδιά του και ο Απ. Παύλος από την στιγμή που γνώρισε τον Χριστό, πηγαίνοντας προς Δαμασκό για να διώξει Χριστιανούς.
Αναγεννήθηκε, έγινε νέος άνθρωπος, κατάλαβε σε πόσο λάθος κατάσταση βρισκόταν με το να παραμένει τόσο φανατικά στην παλαιά πίστη των προγόνων του. Βλέπει τους συμπατριώτες του Ισραηλίτες να παραμένουν τόσο φανατικά σ’ αυτήν την πίστη χωρίς να μπορούν να δουν την αλήθεια ότι ο Μεσσίας είναι ο Χριστός και λυπάται.
Θέλει και διψά, αυτήν την αλήθεια που γνώρισε ο ίδιος, να την μάθουν όλοι! Αυτή η σωτηρία να γίνει «κοινή πάσι τοις ανθρώποις». Ο Χριστός δεν είναι μόνον προσωπική σωτηρία, αλλά δώρο παναθρώπινο. Ανήκει σ’ όλους, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού που ενανθρώπησε και θυσιάστηκε για όλο το ανθρώπινο γένος.
Αυτός όμως ο ζήλος που έχουν οι Ισραηλίτες πατριώτες του δεν είναι ζήλος φωτισμένης πίστεως αλλά ζήλος πλάνης. Η πλάνη ξεπερνά και την τύφλωση διότι, ενώ τα μάτια του σώματος είναι ανοικτά, τα μάτια της ψυχής είναι κλεισμένα έτσι ώστε να βλέπεις και όμως να είσαι τυφλός στην αλήθεια.
Αυτό άλλωστε συμβαίνει και με κάθε αιρετικό, πλανεμένο στην πίστη. Αν μπορούσαν να προσέξουν οι Ισραηλίτες καλύτερα, να εμβαθύνουν στον Νόμο του Μωυσή, θα έβλεπαν και θα κατανοούσαν ότι ο τελικός σκοπός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Αυτοί όμως αρνούνται πεισματικά να δεχτούν κάτι τέτοιο. Παραμένουν με φανατισμό στο γράμμα του Νόμου, αρνούνται την ουσία και το βαθύτερο νόημα. Και το νόημα είναι ότι ο Χριστός, είναι το τέλος του Νόμου, εφ’ όσον στο πρόσωπό Του εκπληρώνεται ο σκοπός της σωτηρίας των ανθρώπων: «ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν … τέλος γαρ νόμου Χριστός εἰς δικαιοσύνην παντί τῷ πιστεύοντι».
Πόσες και πόσες φορές και εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς μας κυριεύει η αγωνία και ο ζήλος «ου κατ’ επίγνωσιν», να επιβάλουμε την πίστη στους άλλους με ένα τρόπο αναγκαστικό ή και θαυματουργικό.
Όμως αδελφοί ας ακούσουμε τα λόγια του Απ. Παύλου: «ἐγγύς σου τὸ ρήμα ἐστίν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδία σου». Δεν χρειάζεται, μας λέγει, προκειμένου να πιστέψουν οι άνθρωποι στον Χριστό, ούτε ιδιαίτερα τα πομπώδη θαύματα ούτε επιβολή. Αλλά πίστη καρδιάς και ομολογία Χριστού. Πράξη ζωής και παράδειγμα. Μήπως τελικά αυτό είναι που λείπει από εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς; Μήπως οι άλλοι οι μακράν της Εκκλησίας ευρισκόμενοι αυτό από εμάς περιμένουν; Μήπως η καρδιά μας και ο τρόπος έκφρασης της πίστεώς μας λίγο πείθει τους άλλους συνανθρώπους μας;
Η πίστη μας είναι ενωμένη με το Βάπτισμά μας το οποίο μας εντάσσει στο σώμα της Εκκλησίας. Αυτή η είσοδος μας εκφράζει επίσημα και την πίστη μας ως απόφαση καρδιάς και ως ομολογία του στόματος. «Καρδία γαρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνη, στόματι δε ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν».
Η ομολογία που δίνουμε στο θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας με το στόμα μας είναι μια τυπική διακήρυξη των χειλέων μας. Όμως εκφράζει την καρδιά μας, ερμηνεύει την αγάπη και την αφοσίωσή μας στον Χριστό μας. Ως πράξη συνιστά στάση και τρόπο ζωής σ’ όλη την πορεία της ζωής μας. Αμήν!