Μητροπολίτης Κένυας Μακάριος στην «Κ.τ.Ο.»: Ένας απολογισμός χωρίς τέλος …
Ο Κένυας Μακάριος στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Ένας Ιεράρχης Ιεραπόστολος της αφρικανικής γης! Ο μητροπολίτης Ναϊρόμπι και Κεντρικής Κένυας κ. Μακάριος, με άρθρο του στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας», αναφέρεται στα πρώτα χρόνια των σπουδών του στο Εξωτερικό, στη γνωριμία του με τους Οσίους Γέροντες Σωφρόνιο Σαχάρωφ και Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη, καθώς και με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Μακάριο Γ΄, αλλά και για τις δυσκολίες που συνάντησε και συναντά, συνυφασμένες με τις χαρές των κατοίκων, στο έργο της Ιεραποστολής.
Του Μητροπολίτου Ναϊρόμπι και Κ. Κένυας Μακαρίου
Τον Ιανουάριο συμπίπτουν πολλά γεγονότα μαζί με την πορεία μου στην αγαπημένη μου γη της Αφρικής και τους ανθρώπους της. Κι όλα αυτά έγιναν σε διαφορετικές ημερομηνίες αλλά τον μήνα Ιανουάριο, γι’ αυτό και φέτος, όπως και άλλες χρονιές, γιορτάσαμε τόσο ευφρόσυνα και πήραμε δυνάμεις πνευματικές και ανανεώσαμε την υπόσχεσή μας ότι θ’ αγωνισθούμε, όσο αναπνέουμε, να αναπληρώσουμε στο ακέραιο τον προορισμό μας. Μέσα απ’ όλες αυτές τις Θεϊκές εμπειρίες, ζωντανεύουμε πάντοτε, μάς δίνεται η ευκαιρία να πλησιάζουμε τον Θεό και να αισθανόμαστε ότι πράγματι Αυτός μάς μεταμορφώνει, μας προσφέρει την ειρήνη και την Αγάπη Του, μα προπαντός ενισχύεται η πίστη και μάς εμψυχώνει και μας εμπλουτίζει εσωτερικά. Αυτή η εσωτερική και βαθιά γαλήνη της καρδιάς και του νου μας αποσκοπεί στην απόκτηση του φόβου του Θεού, που μας οδηγεί στη σοφία Του και επιτρέπεται, έτσι, στον εαυτό μας να κολυμπά κυριολεκτικά, η Χάρις Του και να μας δίνει πνεύμα αγάπης, ταπείνωσης, χαράς και έτσι γινόμαστε φίλοι και συγγενείς με τον ίδιο τον Θεό.
Ναι, βρισκόμαστε σ’ αυτό τον δρόμο, καθ’ οδόν βαδίζουμε και φυσικά πάντα εμπνεόμαστε από τον ίδιο ταυ Χριστό, τους Αποστόλους Του, τους μεγάλους πατέρες και ασκητές, ομολογητές και μάρτυρες, για να πορευόμαστε σ’ αυτό το μακρινό και ατελείωτο ταξίδι. Είναι μια πορεία σταυροαναστάσιμη. Την ακολουθούμε και μαζί μας, φυσικά, συνοδοιπορεί βήμα προς βήμα, το ταπεινό πνεύμα του Θεού, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε, φυσικά, να επιβιώσουμε. Οι πειρασμοί και οι σατανικές δυνάμεις εξαγριώνονται όσο βλέπουν ότι ο σπόρος του Ευαγγελίου ξαπλώνεται και εμφυτεύεται στις καρδιές των ανθρώπων της Αφρικής. Επεμβαίνουν με διάφορους τρόπους μέσα για να διαλύσουν ό,τι, όλ’ αυτά τα χρόνια κάτω από υπεράνθρωπες δυνάμεις και με την έμπνευση και θεϊκή επέμβαση, μπορέσαμε να κτίσουμε και ουκ ολίγες φορές να αντικρίσουμε ακόμα και τον θάνατο, να επιζήσουμε προς Δόξαν μόνον Εκείνου, του Δημιουργού και Αρχιτέκτονα του σύμπαντος κόσμου. Τα αισθήματα αυτά κυριολεκτικά μας δίδαξαν και μας νουθέτησαν ότι μόνο με την αρετή της ταπείνωσης, της θυσίας, της καταλλαγής και της σωφροσύνης. ο ταλαιπωρημένος, ο πεινασμένος, ο περιφρονημένος, ο καταδικασμένος, ο μη αποδεκτός από κανένα απελπισμένος ψάχνει να βρει στήριγμα, μια σανίδα σωτηρίας, μια ελπίδα απλώνει τα χέρια του, διάπλατα στις ώρες εκείνες τις φοβερές που ταλαντεύεται και ζητά να απαλλαγεί από τα πάθη του, τις αδυναμίες, τις ατέλειές του, τις μικροαμφιβολίες του και τα ερωτήματα του και συνεχίζει ακόμα να ψάχνει, δεν υποκύπτει γιατί έχει ήδη δημιουργηθεί μέσα του η αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο αόρατο μεγαλείο που θα τον σώσει και Θα ταν ελευθερώσει σε κάποια στιγμή.
‘Υστερα απ’ όλ’ αυτά, φθάνει η ώρα της γνωριμίας με τον Θεό. Εκείνος γίνεται ο φίλος του, ο συγγενής του, το σύμβολο και η ασπίδα του, σ’ Αυτόν εναποθέτει τα πάντα και ξαφνικά ειρηνεύει, δημιουργείται μια απέραντη γαλήνη και ηρεμία μέσα του, που τον ανυψώνει εμυχικά και πνευματικά, συνειδητά, τώρα, βλέπει μια τεράστια αλλαγή, μια επανάσταση, η διάκριση αυτή τον σώζει και τον δυναμώνει οριστικά και αποφασιστικά. Αυτή η βαθιά συνεργασία και συναναστροφή είναι καταλυτική. Μας ανοίγει νέους ορίζοντες και μας πιστοποιεί την ύπαρξη και παρουσία του Θεού μέσα μας.
Με τα δώρα αυτά, της ταπείνωσης και της διάκρισης, ταυτόχρονα συνεχίζουμε, όσο κι αν ως άνθρωποι κάποτε κουραζόμαστε, αλλά δεν λυγίζουμε, αφού αποκαλύπτεται μπροστά μας ένα θεϊκό και ανεπανάληπτο θαύμα. Δεν αποκρύπτουμε το γεγονός της συνεχούς παρουσίας και δράσης του Αγίου Πνεύματος που πραγματικά κρατά την ψυχή μας, αφού ακολουθούμε πιστά τον δρόμο του Ευαγγελίου. «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. 7,17). Η επικοινωνία αυτή με τον Θεό και η συνεργασία μαζί Του μάς υποχρεώνει να Τον αισθανόμαστε και να Τον νιώθουμε ότι είναι δίπλα μας, μέσα μας και γύρω μας. Η απασχόλησή μας αυτή είναι η σωτηρία μας και η ελπίδα μας και φυσικά η όλη αυτή διαδικασία χρειάζεται συνεχή προσευχή. Όλα αυτά τα οποία επιτυγχάνονται και μας έχουν σφιχτά δεμένους με το Άγιο Πνεύμα και τις ενέργειές Του. Η ψυχή μας νιώθει την άπειρη αγάπη του Θεού μέσα από τη βαθιά και ειλικρινή προσευχή. Η προσευχή αυτή γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε στην ψυχή μας να κυριαρχεί και να δημιουργείται η αρετή της ταπείνωσης και τότε ακριβώς γίνεται πιο ζωντανή κι αποτελεσματική η προσευχή. Η προσευχή αυτή, όταν γίνεται με ειλικρίνεια και καθαρή καρδιά, τότε το Άγιο Πνεύμα ενεργεί αποτελεσματικά, είναι διαχρονική, δεν εξαφανίζεται ποτέ.
Από μικρό παιδί αγαπούσα τη μουσική γι’ αυτό και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ήμουν μέλος της χορωδίας. Μου άρεσε ο ρυθμός και το τραγούδι. Γι’ αυτό στα εφηβικά μου χρόνια γράφτηκα στο παράρτημα του Εθνικού Ωδείου Λεμεσού. Εκεί είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με το πιάνο. Έμαθα να είμαι υπάκουος και να αφιερώνω τον ελεύθερό μου χρόνο στην άσκηση της μουσικής, αφού έβλεπα ότι πραγματικά με σφράγισε από τη στιγμή που άρχισα να μελετώ και να εμβαθύνω στις νότες. Ήταν αδύνατο να ζήσω χωρίς να δημιουργήσω κάτι δικό μου, μέσα από τα πλήκτρα του πιάνου. Έπλαθα και σιγά σιγά συνέθετα και τα δικά μου αισθήματα στους ήχους της μουσικής τόσο, που, άθελά μου, έγραφα και συνέθετα τα μουσικά μου κομμάτια, τα οποία εκτελώ μέχρι σήμερα.
Συνέχεια στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
