Σε πανηγυρική και χαρμόσυνη ατμόσφαιρα εορτάσθηκε στο Σεπτό Κέντρο της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας η μεγάλη Εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατά την οποία, εφέτος, η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος συμπλήρωσε 50 έτη από την εις Επίσκοπον χειροτονία του (1973).
Στη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων προεξήρχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και συλλειτούργησαν οι Σεβ. Αρχιερείς Γέρων Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ. Ειρηναίος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Ικονίου κ. Θεόληπτος, Γουϊνέας κ. Γεώργιος, εκ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, Ανθηδώνος κ. Νεκτάριος, Επίτροπος του Πανάγιου Τάφου στην Πόλη, Πισιδίας κ. Ιώβ, Σαράντα Εκκλησιών κ. Ανδρέας και Προύσης κ. Ιωακείμ.
Κατά τη διάρκειά της, τελέστηκαν η εις Επίσκοπον χειροτονία του Θεοφιλεστάτου εψηφισμένου Μητροπολίτου Σελευκείας κ. Θεοδώρου, και η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του νέου Αρχιγραμματέως Πανοσιολ. Διακόνου κ. Βοσπορίου, στον οποίο ο Πατριάρχης απένειμε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.
Πριν από την χειροτονία του εψηφισμένου Μητροπολίτου Σελευκείας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στην λιπαρά μόρφωσή του και στην περίπου εικοσαετή παραγωγική διακονία του στην Πατριαρχική Αυλή.
«Σε συγχαίρομεν και σε επαινούμεν δι’ όλα αυτά. Σε προτρέπομεν να είσαι έτοιμος να βιώσης θετικάς εκπλήξεις εις την Επαρχίαν σου, ως συνέβη εις άλλας Επαρχίας του Θρόνου εν Μικρά Ασία και εν Ανατολική Θράκη. Επαναλαμβάνομεν και κατά την ιεράν ταύτην στιγμήν, ότι θεωρούμεν κεντρικής σημασίας διά το έργον του διακόνου της Εκκλησίας την καλήν θεολογικήν κατάρτισιν. Τονίζομεν μάλιστα, ότι εκτός από αυτήν απαραίτητος είναι και η γενική μόρφωσις και το ενδιαφέρον διά τα γράμματα και ευρύτερον διά τον πολιτισμόν. Άνευ παιδείας και πολιτισμικής ανοικτοσύνης δεν είναι δυνατόν να δοθή επικαίρως η χριστιανική μαρτυρία. Ο μακαριστός βαθυστόχαστος θεολόγος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης ετόνιζεν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει «να αρθρώση λόγο σωτήριο για τον σύγχρονο άνθρωπο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα αδιέξοδα, που ο άνθρωπος αυτός αντιμετωπίζει. Τα αδιέξοδα αυτά, αποτελούν την πρόκληση και το πλαίσιο που προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος στην Ορθοδοξία, για να κάνη ζωντανή την παράδοση, που παρέλαβεν η γενεά μας από τους πατέρες της» (Η Ορθοδοξία και ο σύγχρονος κόσμος, Κοζάνη 1991, σ. 18-19). Διά να δώσωμεν τεκμηριωμένας απαντήσεις πρέπει να γνωρίζωμεν την παράδοσίν μας και την θεολογίαν, αλλά και τα αδιέξοδα και τας αναζητήσεις του ανθρώπου της εποχής μας».
Στη συνέχεια της ομιλίας του ο Παναγιώτατος επεσήμανε:
«Εγράφη ότι «τον άνθρωπο τον τρομάζει η ιδέα, ότι είναι μόνον “εκ του κόσμου τούτου”». Δεν είμεθα απλώς μία βιολογική μονάς, δεν εξαντλείται η ζωή μας εις τον αγώνα δι’ επιβίωσιν, διά την κάλυψιν των υλικών αναγκών και την ικανοποίησιν των αισθήσεων. Υπάρχει και η ηθική και πνευματική διάστασις και στοχοθεσία, η οποία αποτελεί πηγήν νοήματος και εμπνεύσεως και οξύνει το αισθητήριόν μας διά το πρακτέον. Δι’ ημάς, η διάστασις αυτή ταυτίζεται με την πίστιν εις τον Χριστόν, η οποία ανοίγει εις τον άνθρωπον της οδόν της κατά χάριν θεώσεως. Ως έχει λεχθή, ο Χριστιανισμός είναι, «η πιο επαναστατική πνευματική δύναμη στην ιστορία. Καινοποιεί τα πάντα, όπου δρα και εφαρμόζεται σύμφωνα προς την ουσία του. Η βασική χριστιανική έννοια σε όλες τις διαστάσεις είναι η “αναγέννηση”». Ο Χριστός είναι η Αλήθεια, η οποία ελευθερώνει τον άνθρωπον, μεταμορφώνει την ζωήν και τον κόσμον. Μόνον ο Χριστιανισμός «είναι ικανός να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα και να ικανοποιήσει πλήρως την αναζήτηση του νού και τη δίψα της καρδιάς», σημειώνει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν (Εορτολόγιο, Αθήνα 1997, σ. 58).
Αυτήν την Αλήθειαν ζη και κηρύττει η Εκκλησία. Αυτή φυλάσσεται ανυστάκτως εδώ εις το Κέντρον της Ορθοδοξίας. Αυτή εκφράζεται εις την πολυδιάστατον μαρτυρίαν του Οικουμενικού Πατριαρχείου έως περάτων της οικουμένης. Αυτή είναι το περιεχόμενον, η πηγή και ο ορίζων της διακονίας μας. Δεν ανήκομεν εις τον εαυτόν μας, αλλά εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν Του. Ο,τι πράττομεν είναι έργον του Κυρίου, το οποίον επιτελείται δι’ ημών εν τη Εκκλησία.Αυτήν την αλήθειαν υπενθυμίζει και αναδεικνύει κάθε εκλογή επισκόπου, κάθε προαγωγή εις την Πατριαρχικήν Αυλήν, η αλλαγή φρουράς εις τας επιτελικάς θέσεις του Θρόνου και αι λοιπαί αλλαγαί προσώπων. Όλα αυτά σημαίνουν και σηματοδοτούν ότι υπάρχει συνέχεια και συνοχή εις την ζωήν της Εκκλησίας. Παραδίδεται η σκυτάλη από γενεάς εις γενεάν, νέοι εργάται του αμπελώνος του Κυρίου αναλαμβάνουν δράσιν, νέα πρόσωπα επωμίζονται τας ευθύνας, επιτελούν το χρέος και δίδουν την καλήν μαρτυρίαν. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά δεν αλλάζει η παράδοσις, δεν παρέρχεται «ιώτα εν ή μία κεραία» (Ματθ. ε΄, 18). Η παρακαταθήκη κληροδοτείται, μεταλαμπαδεύεται, το βάρος εναποτίθεται εις νέους στιβαρούς ώμους και συνεχίζεται διά μέσου των αιώνων η ιστορία του Θρόνου και η εξαγγελία του Ευαγγελίου, περί του οποίου ηχεί και ισχύει το λεχθέν υπό του Κυρίου: “Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι” (Ματθ. κδ’, 35)».
Ακολούθως ο Πατριάρχης αναφέρθηκε στον Πανοσιολ. κ. Βοσπόριο, λέγοντας:
«Όντως αναλαμβάνει τεραστίαν ευθύνην. Τον προτρέπομεν να εργάζεται μεθ’ υπομονής, δέους και μετά πολλής προσευχής, βέβαιοι πάντοτε ότι “τω θέλοντι κάμνειν συγκάμνει Θεός”.
Φωτογραφίες: Νίκος Παπαχρήστου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ