Στην αρχή του 10ου κεφαλαίου του κατά Λουκάν ευαγγελίου διαβάζουμε ότι ο Κύριος ανέδειξε και άλλους εβδομήκοντα μαθητάς, που τους έστειλε πριν από αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί, δίνοντάς τους και τη δύναμη να θαυματουργούν. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ακούσαμε ότι από την αποστολή αυτή επέστρεψαν οι εβδομήκοντα μαθηταί με χαρά, λέγοντας στον Κύριο ότι «και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν». Και τονίζεται αυτό κατά έναν τέτοιο τρόπο, που δείχνει ότι οι εβδομήκοντα πριν πάνε σ’ αυτή την αποστολή, κατά την οποία είχαν αυτές τις θαυμαστές ενέργειες, σαν να μην είχαν τη χαρά που έχουν τώρα. Διότι ο Κύριος κάπως τους ελέγχει: «Μη χαίρετε που τα πνεύματα υποτάσσονται σ’ αυτό που λέτε». Έδιναν εντολή να βγουν τα πνεύματα τα πονηρά από τους δαιμονισμένους, και έφευγαν τα πνεύματα. «Να μη χαίρετε γι’ αυτό, είπε ο Κύριος, αλλά να χαίρετε, διότι τα ονόματά σας γράφτηκαν στον ουρανό». Θα λέγαμε λοιπόν ότι οι εβδομήκοντα αυτοί Απόστολοι ακόμη δεν αισθάνονται και δεν ενεργούν όπως θα ήθελε ο Κύριος, και γι’ αυτό χαίρουν για τα θαύματα που αξιώθηκαν να κάνουν.
Θα ήθελα να πω εξ αφορμής αυτής εδώ της πραγματικότητος ότι μπορεί να συμβεί να έχει κανείς Χάρι από τον Θεό και ειδικότερα να έχει κάποιο χάρισμα από τον Θεό, ενώ ακόμη δεν έχει φθάσει εκεί που θα έπρεπε να είχε φθάσει πνευματικά. Αυτό συνήθως συμβαίνει στην αρχή. Οι εβδομήκοντα θα λέγαμε ότι ήταν ακόμη στην αρχή, ότι ήταν στις πρώτες επαφές που έχουν με τον Κύριο. Τον καθένα που θα πλησιάσει τον Χριστό με πίστη, με αφοσίωση, με μετάνοια, με ταπείνωση, ο Κύριος τον δέχεται και τον χαριτώνει. Και έτσι όλοι λίγο-πολύ, άλλος περισσότερο, άλλος ολιγότερο, στην πρώτη τους επικοινωνία με τον Θεό, στην πρώτη τους επαφή, τον πρώτο αυτό καιρό της επιστροφής τους, ανάλογα βέβαια με τη δεκτικότητά τους, έχουν Χάρι και καμιά φορά μπορεί να έχουν κάποιο χάρισμα, όπως εδώ ειδικά οι Απόστολοι, οι οποίοι είχαν το χάρισμα να θεραπεύουν και δαιμονιζομένους.
Αυτό συμβαίνει στην αρχή. Μετά πρέπει να κοπιάσει κανείς, πολύ να κοπιάσει, και να μείνει σταθερός στην υπακοή του στον Χριστό, για να φθάσει σε μια κατάσταση τέτοια, που, καθώς θα έχει το χάρισμα, θα είναι και – πώς να πούμε; – κάπως τέλειος, και δεν θα συμβαίνει από το ένα μέρος να έχει το χάρισμα και από το άλλο να μην είναι όπως τον θέλει ο Κύριος. Έχουμε αναφέρει και άλλη φορά τα λόγια του Κυρίου: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11:28). Ελάτε και θα σας αναπαύσω, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι. Και το κάνει αυτό ο Κύριος. Έπειτα όμως λέει: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών». Θα πρέπει να κοπιάσει κανείς, να κουρασθεί, να σηκώσει επί πολύ καιρό τον ζυγό του Χριστού, για να βρει την ανάπαυση.
Αυτό είναι το ένα που θα παρακαλούσα να προσέξουμε. Ένα δεύτερο, είναι τα λόγια του Κυρίου: «Μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς». «Μη χαίρετε που τα δαιμόνια, τα πνεύματα, υποτάσσονται σ’ εσάς, αλλά να χαίρετε που τα ονόματά σας γράφτηκαν στον ουρανό». Βλέπουμε εδώ, όπως είπαμε, ακόμη και τους εβδομήκοντα να έχουν μια χαρά που ο Κύριος δεν την πολυεγκρίνει. Θα ήθελε ο Κύριος να χαίρουν για κάτι άλλο, που αυτοί δεν το είχαν καταλάβει.
Αυτό το βλέπουμε σ’ εμάς πολύ περισσότερο. Όλοι, θα λέγαμε, κάπως έτσι θα κάναμε. Εάν δηλαδή μας έδινε τη δύναμη ο Κύριος να κάνουμε κάποια θαύματα ή μας έδινε ο Κύριος κάποια άλλα πράγματα που μας ευχαριστούσαν, πολύ θα το χαιρόμασταν, πολύ θα το πανηγυρίζαμε και θα το διαλαλούσαμε κιόλας. Και δεν πάει καθόλου το μυαλό μας ότι εκείνο που θέλει ο Θεός από μας είναι να χαιρόμαστε που τα ονόματά μας γράφτηκαν στον ουρανό. Και θα έλεγα, μακάριος εκείνος ο οποίος θα ανακαλύψει αυτό το μυστικό.
Όλοι εμείς είμαστε γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής, γραμμένοι στο βιβλίο του ουρανού. Εφόσον βαπτισθήκαμε και είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, είμαστε εκεί γραμμένοι. Και αυτό είναι το παν για κάθε άνθρωπο: να γραφτεί το όνομά του εκεί. Δηλαδή να γίνει κανείς του Χριστού, να βρει τον Χριστό, να πιστεύσει στον Χριστό, να τον δεχθεί ο Χριστός και να τον γράψει στον ουρανό, και όλη η χαρά του ανθρώπου, όλη η ευτυχία του ανθρώπου, όλος ο θησαυρός του ανθρώπου, να είναι αυτό.
Αυτό, αδελφοί μου, είναι το μεγάλο μυστικό της χαράς της ζωής και το μεγάλο μυστικό της σωτηρίας του ανθρώπου. Διότι όσο κι αν είσαι γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, αν αυτό δεν το συναισθάνεσαι, αν αυτό δεν το πιστεύεις, αν δεν πανηγυρίζεις και δεν χαίρεις γι’ αυτό τον λόγο και κάποια άλλα πράγματα ζητάς, για να χαρείς και να ευχαριστηθείς, τελικά μπορεί να ξεγραφτείς από το βιβλίο αυτό, όπως αφήνεται μέσα στην Αγία Γραφή να εννοηθεί, ότι μπορεί να διαγραφεί κανείς από το βιβλίο της ζωής και αλίμονο τότε.
Όλοι εμείς που είμαστε εδώ, εάν προσέξουμε αυτά τα λόγια του Κυρίου, εάν προσέξουμε αυτά που λέμε τώρα, μπορούμε απ’ αυτή τη στιγμή, αδελφοί μου, να είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Έγινα χριστιανός; Βρήκα τον Χριστό; Γράφτηκε το όνομά μου στο βιβλίο της ζωής; Βαπτίσθηκα; Φέρω το όνομα του Κυρίου; Είναι μέσα μου, κατοικεί μέσα μου, το Πνεύμα το Άγιο, η χάρις του Αγίου Πνεύματος; Είμαι μέλος της Εκκλησίας και μπορώ να συμμετέχω στα μυστήρια; Έχω την ελπίδα της αναστάσεώς μου; Τι άλλο θέλω; Και να γεμίσει η ψυχή απ’ αυτή την ουράνια παρηγοριά, να γεμίσει η ψυχή απ’ αυτή την ουράνια χαρά. Και όλα τα άλλα, λείπουν δεν λείπουν, δεν έχουν ούτε να μας προσθέσουν ούτε να μας αφαιρέσουν τίποτε, δεδομένου ότι ο Θεός θα μας δώσει ό,τι μας χρειάζεται.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 152.