Η αφελής απιστία
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ
π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Στήν ταραχή τῶν ἡμερῶν, ἡ καρδία τῶν Μαθητῶν ταράσσεται «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Τότε ἔρχεται «ὁ Χριστός, ἡ εἰρήνη ἡμῶν» καί τούς χαιρετᾶ μέ τό «εἰρήνη ὑμῖν». Ἐκεῖ, ἐνώ, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», εἶναι στρυμωγμένοι στούς λογισμούς καί στίς ἀμφιβολίες τους, ἔρχεται ὁ Κύριος, «ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν» καί τά πάντα ἀλλάζουν: «ἐχάρησαν οὗν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον».
Ἡ παρουσία Του, ἀνεξάρτητα τοῦ τί συμβαίνει μέσα μας, μεταποιεῖ τήν ταραχή σέ γαλήνη, τόν φόβο σέ χαρά, τό σκοτάδι σέ φῶς. Γιατί εἶναι ὁ Νικητής τοῦ θανάτου! Βεβαιώνει τούς Μαθητές μέ τό νά τούς δείξει «τάς χεῖρας καί τήν πλευράν αὐτοῦ». Δέν ἔρχεται, ὅμως, μέ τρόπο ἐκδικητικό, ἀφοῦ ἤδη τόν ἐγκατάλειψαν στήν κρίσιμη ὥρα τῶν Παθῶν.
Συγχωρεῖ ὅλους καί προχωρᾶ στήν οὐσία: Γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος ἀπό τό θάνατο, ἱδρύοντας τήν Ἐκκλησία Του. «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ καγώ πέμπω ὑμᾶς».
Ἔπρεπε, ὅμως, ὅλοι νά δοῦν Αὐτόν πού «Ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν» καί θά Τόν κήρυσσαν «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Γι’ αὐτό, στίς ἴδιες συνθῆκες, στήν παρουσία καί τοῦ Θωμᾶ πού ἀπουσίαζε τήν πρώτη ἡμέρα, «μεθ ἡμέρας ὀκτώ», ἔρχεται! Γιά τόν Θωμᾶ! Ἤξερε τί εἶπε καί τί ἀπαιτοῦσε καί ἀνταποκρίθηκε!
Ὁ Θωμᾶς, στηριγμένος στή λογική του, ἤθελε νά βεβαιωθεῖ γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου του μέ τρόπο πού παρέπεμπε πρίν τήν Ἀνάσταση, ὅταν βρισκόταν στή φθορά. Ἡ «ἀπιστία» του δέν ἦταν ἐγωκεντρική, καρπός πώρωσης καί σκληρότητας. Ἦταν ἀφελής, ὅπως, βέβαια, καί ἡ δική μας.
Ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς εἰσχωρεῖ στό βάθος τῆς καρδιᾶς μας και, ἄν ἡ καρδιά ἔχει προϋποθέσεις, ἔρχεται καί ἀποκαλύπτεται καθώς καταλαβαίνουμε. Τότε εἶναι πού, ἐκστατικοί μπροστά στήν ἀγάπη καί στήν ταπείνωσή Του, ἀναφωνοῦμε ὁ «Κύριός μου καί ὁ Θεός μου, δόξα σοι!».
