Ο άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης ο ράφτης
O μακάριος Ιωάννης ήταν από τη Θάσο, από ένα χωριό που ονομάζεται Μαριές. Όταν έγινε δεκατεσσάρων χρονών κάποιοι τον έφεραν στην Κωνσταντινούπολη και τον έδωσαν σ’ έναν Χριστιανό στον Γαλατά για να μαθαίνει ράφτης.
Μια ημέρα το αφεντικό του τον έστειλε να αγοράσει κλωστές από κάποιον Εβραίο, και επειδή δυσαρεστήθηκε, φιλονίκησε με τον Εβραίο που τις πουλούσε. Την ώρα εκείνη έτυχε να φωνάζει ο χότζας επάνω στον μιναρέ την προσευχή του μεσημεριού κατά τη συνήθεια των Τούρκων. Ο μιαρός Εβραίος βρήκε τότε ευκαιρία και έλεγε τόσο προς αυτόν που φώναζε, όσο και προς τους άλλους Αγαρηνούς: «Δεν ακούτε αυτό το παιδί πώς βρίζει την πίστη σας και το προσκύνημά σας;»
Εκείνοι όταν άκουσαν, πίστεψαν στα λόγια του Εβραίου και πήραν το παιδί και το έδειραν αλύπητα. Έπειτα το πήγαν στον βεζύρη και το κατηγορούσαν ότι έβρισε την πίστη τους. Το παιδί ορκιζόταν ότι ο Εβραίος το συκοφάντησε.
Ο βεζύρης όταν τον είδε νέο παιδί, τον λυπήθηκε και του είπε: «Έλα να γίνεις Τούρκος, να γλιτώσεις τη ζωή του και να σ’ έχω κοντά μου, να σε τιμήσω και να σε πλουτίσω», προσπαθώντας με τέτοιες κολακείες και υποσχέσεις να χωρίσει τον νέο από την πίστη του Χριστού. Το ευλογημένο όμως τέκνο του Κυρίου αποκρίθηκε και είπε: «Δεν θα αρνηθώ ποτέ τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό, ακόμα και αν μου κάνετε μύρια βασανιστήρια, ακόμα και αν μου χαρίσετε όλο το βασίλειό σας».
Τότε ο βεζύρης, αφού είδε το αμετάθετο της γνώμης του, πρόσταξε να το αποκεφαλίσουν. Το πήρε λοιπόν ο έπαρχος και το πήγε σ’ έναν τόπο που λεγόταν «τσαρσί (αγορά) των γουναράδων», μπροστά από το λουτρό, απέναντι από τη βρύση, κι εκεί το παρέδωσε στον δήμιο για να το θανατώσει.
Ο δήμιος το γονάτισε και, επειδή ήθελε να το φοβίσει, κατέβαζε το σπαθί και το χτυπούσε συχνά στον τράχηλο κόβοντάς τον λίγο λίγο. Βλέποντας όμως τον Μάρτυρα ότι δεχόταν τον θάνατο με μεγάλη χαρά χωρίς καθόλου να δειλιάσει, κατέβασε δυνατότερα το σπαθί και έκοψε την αγία του κεφαλή, και έτσι έλαβε ο μακάριος το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ήταν 20 Δεκεμβρίου 1652, ημέρα Δευτέρα.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας κάποιοι ευσεβείς πήραν το άγιό του λείψανο και το έθαψαν στο Μπέγιογλου. Με τις πρεσβείες του Αγίου είθε να αξιωθούμε κι εμείς της βασιλείας των ουρανών. Αμήν.
Από το βιβλίο «Νέον Μαρτυρολόγιον» του Αγίου Νικοδήμου (1856), σελ. 69. Διασκευή για την Κ.Ο.
