Ο Χριστός και ο θάνατος νέων ανθρώπων
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Γ΄ Λουκᾶ
π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Ποιά συμβουλή ἤ προτροπή χειρότερη ἀπό τό «μή κλαῖε», θά μποροῦσε νά δοθεῖ σέ χήρα γυναῖκα πού πηγαίνει νά θάψει τό μονογενῆ της;
Ἀλλά αὐτός πού τή δίνει εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου! Φαίνεται πώς δέν ἦταν μόνο γιά παρηγοριά ἀλλά καί ὡς προάγγελμα σ’ αὐτό τό «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι».
Δέν μπορεῖς νά τό πεῖς σέ παρόμοια περίπτωση, γιατί τέτοια ἐντολή δέν μπορεῖς νά δώσεις. Κι ὡς ἐκ τούτου τό «μήν κλαῖς», πού λές σέ μάνα πού θάβει τό παιδί της ἤ ἄλλη περίπτωση μεγάλου πόνου, εἶναι δεῖγμα καταπίεσης συναισθημάτων.
Θά μποροῦσε νά εἶναι καί προσπάθεια νά μήν μπεῖς στή διαδικασία νά πονέσεις. «Ἄβυσσος ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου». Ποιός μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει τίς ἐνέργειές του καί τά βαθύτερα κίνητρά του;
Ἡ ἀνάσταση ἀπό τό Χριστό ἑνός νεαροῦ πού τόν παίρνουν στόν τάφο, δημιουργεῖ τό ἐρώτημα: πῶς ἀφήνει τόσους νέους καί τόσα παιδιά νά καταλήγουν στόν τάφο;
Ὁ θάνατος ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου δέν εἶναι ἔργον τοῦ Θεοῦ. Δέν μᾶς δημιούργησε γιά νά πεθάνουμε. Γι’ αὐτό καί δέν τόν θέλουμε, ἀγωνιοῦμε ὅταν πλησιάζει καί τρέχουμε στούς γιατρούς γιά νά τόν προλάβουμε. Ὁ διάβολος, ὅμως, κατάφερε νά μᾶς πείσει ὅτι ὁ Θεός τόν ἔδωσε ὡς τιμωρία.
Ὁ δικός μας Θεός «πεθαίνει γιά νά ζήσει ὁ κόσμος». Ἀπό τήν Ἀνάστασή Του καί μετά ὁ θάνατός μας ἔγινε μετάβαση στή Ζωή. Ὁ πόνος γιά τό χωρισμό ὑπάρχει, ὅπως ὑπάρχει καί ἡ αἰωνιότητα, ἡ ἄλλη διάσταση Ζωῆς, πού ἡ νεκρανάσταση τοῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν προαναγγέλλει, ὅπως συμβαίνει μέ κάθε θαῦμα – σημεῖο τῆς ἐρχόμενης ἀσάλευτης Βασιλείας Του.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
