Οι άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη
Η Εκκλησία μας σήμερα τιμά τη μνήμη δύο μεγάλων αγίων, που όχι μόνο είναι βασιλείς αλλά και ισαπόστολοι, όπως τους αποκαλεί. Τιμά τη μνήμη του αγίου Κωνσταντίνου και της αγίας Ελένης, της μητέρας του. Θα παρακαλούσα την αγάπη σας να προσέξουμε δύο σημεία.
Το ένα: όπως λένε και τα τροπάρια, ο Μέγας Κωνσταντίνος έλαβε την κλήση, όπως και ο απόστολος Παύλος, κατευθείαν από τον ουρανό, με το να δει το σημείο του Τιμίου Σταυρού στον ουρανό, στο οποίο ήταν γραμμένη η φράση «Εν τούτω νίκα». Θα μπορούσαμε να πούμε γενικά ότι, ενώ όλους τους καλεί ο Θεός, όμως όπου ο Θεός ως Θεός γνωρίζει ότι θα υπάρξει ανταπόκριση, καλεί κατά έναν ειδικό τρόπο, κατά έναν εμφανή τρόπο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία.
Θα παρακαλούσα να το προσέξουμε αυτό και στη δική μας ζωή. Εάν στη ζωή μας ο Θεός, πέρα από τη γενική κλήση που κάνει σ’ όλους και έκανε και σ’ εμάς, δεν μας μίλησε ακόμη κατά έναν χαρακτηριστικό και ειδικό τρόπο, μήπως αυτό οφείλεται στο ότι δεν είχαμε και δεν έχουμε διάθεση ν’ ανταποκριθούμε στην κλήση του Θεού; Μήπως απλώς βρεθήκαμε να είμαστε χριστιανοί και μαζί με τους άλλους κάτι κάνουμε κι εμείς; Όπως, όταν εμείς ανταποκρινόμαστε στην αγάπη του Θεού, ο Θεός ανταποκρίνεται κατά χαρακτηριστικό τρόπο και επισκέπτεται τον καθένα κατά έναν ξεχωριστό τρόπο, έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι, όταν προβλέπει ο Θεός ότι δεν θα υπάρχει αυτή η ανταπόκριση, δεν μας καλεί και δεν μας επισκέπτεται, ας πούμε, κατά ειδικό τρόπο.
Παρακαλώ, αυτό να μας ανησυχήσει λίγο με την καλή έννοια. Αν θέλετε, να μας προβληματίσει με την καλή έννοια μήπως βοηθήσει αυτό να ξυπνήσουμε, να γίνουμε πιο ειλικρινείς με τον Θεό, πιο γνήσιοι, πιο αληθινοί, πιο ευθείς, πιο συνεπείς, πιο τίμιοι.
Το άλλο σημείο που παρακαλώ την αγάπη σας να προσέξουμε είναι ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν αυτοκράτορας και η μητέρα του, ας πούμε, βασιλομήτωρ. Όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να γίνουν άγιοι. Δεν θα πάρει ο Θεός τον καθένα να τον βάλει σ’ ένα συγκεκριμένο καλούπι ή σε μια συγκεκριμένη δουλειά ή σε μια συγκεκριμένη θέση, σ’ ένα συγκεκριμένο αξίωμα ή καλύτερα σε ειδικό αξίωμα και σε ειδική θέση, για να τον αγιάσει. Ο Θεός περίμενε από τον Μέγα Κωνσταντίνο να ανταποκριθεί, ως αυτοκράτορας που ήταν, κάνοντας τα αυτοκρατορικά του καθήκοντα. Και το έκανε τόσο, που η Εκκλησία τελικά τον κατέταξε μεταξύ των αγίων. Έτσι, από τον καθένα μας, όπου κι αν είμαστε, όπως κι αν είμαστε – να το προσέξουμε αυτό, γιατί συνήθως όλο και δικαιολογούμαστε – ο Θεός περιμένει ν’ ανταποκριθούμε στην κλήση του, στην αγάπη του, και όπου κι αν είμαστε και όπως κι αν είμαστε, ο Θεός μπορεί να μας αγιάσει, θέλει να μας αγιάσει, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει.
Όπως για τον άγιο Κωνσταντίνο αλλά και για τον κάθε άγιο λέει η Εκκλησία ότι ήταν έτσι, έζησε έτσι, προχώρησε έτσι και έφθασε σε κατάσταση αγιότητος, έτσι το Πνεύμα του Θεού, αν θέλετε, μέσα από την Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία, θα ήθελε να πει στον καθένα μας και για τον καθένα μας: αυτός ήταν αυτός που είχε αυτά τα ελαττώματα, αυτές τις αδυναμίες, αυτές τις αρρώστιες, που είχε όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία, όλα αυτά τα άρρωστα πράγματα, που είχε αυτά τα εμπόδια, αυτές τις αντιξοότητες και αυτές τις δυσκολίες, που ήταν έτσι κι έτσι, όμως ανταποκρίθηκε στην κλήση του Θεού, και ο Θεός τον αγίασε, και έγινε αυτό που έγινε. Θέλει η Εκκλησία να το πει αυτό για τον καθένα μας.
Δεν θα ήθελε η Εκκλησία να πάρει τον καθένα μας, όπως είπαμε, να τον βάλει σε μια ειδική θέση, σ’ ένα ειδικό αξίωμα, σε μια ειδική κατάσταση, κι εκεί να τον αγιάσει. Η δύναμη του Θεού φανερώνεται, η Χάρις του Θεού φανερώνεται, όλη αυτή η αγάπη του Θεού και η συγκατάβαση του Θεού στον άνθρωπο φανερώνεται, στο ότι βρίσκει τον καθένα, όπου είναι, όπως είναι. Και η Χάρις του Θεού μπορεί να αγιάσει τον καθένα, σ’ όποια κατάσταση κι αν τον βρει, σ’ όποια θέση και σ’ όποιον τόπο κι αν τον βρει.
Παρακαλώ, να προσευχηθούμε στους αγίους και να παρακαλέσουμε τους σημερινούς και όλους τους αγίους, δεδομένου ότι αυτοί ξέρουν καλά και γνωρίζουν πως έχουν τα πράγματα, να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας βοηθήσει κι εμάς ο Θεός, να μας φωτίσει κι εμάς ο Θεός, να ξυπνήσουμε· να γίνουμε, όπως είπαμε, πιο τίμιοι ενώπιόν του, να παύσουμε να παραπονούμαστε, να παύσουμε να δικαιολογούμαστε και να βρίσκουμε χίλιες δυό προφάσεις, και να ανταποκριθούμε στην αγάπη του. Η οποία αγάπη του έρχεται και βρίσκει τον καθένα μας και θέλει η αγάπη αυτή του Θεού να δουλέψει μέσα στην ψυχή του καθενός μας και μπορεί αυτή η αγάπη να σώσει τον καθένα μας, να αγιάσει τον καθένα μας.
Να παρακαλέσουμε τους αγίους να πρεσβεύσουν να κάνει ο Κύριος αυτό το έργο, που τόσο πολύ θέλει να το κάνει, να πρεσβεύσουν να βρει τρόπο ο Κύριος να μας βάλει σ’ αυτόν τον δρόμο, να βρει τρόπο να μας κάνει να ανταποκριθούμε, για να αγιάσει τις ψυχές μας.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 329.
