π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Δέν εἶναι παραβολή οὔτε ἱστορικό γεγονός. Ἀποκαλύπτεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἡ σκληρή πραγματικότητα, ὅταν θ’ ἀλλάξει τό σκηνικό τῆς παρούσας ζωῆς μέ τή μέλλουσα.
Δύο ἄνθρωποι πού ζοῦν κοντά κι ὁ καθένας στό δικό του κόσμο. Ὁ ἕνας χωρίς ὄνομα πού καθορίζει τό πρόσωπο, γιατί δέν εἶχε σχέση «μ’ αὐτόν πού βρισκόταν μπροστά ἀπό τά μάτια του» (ἀφοῦ πρόσωπο = μπροστά + ὄψη). Ὁ ἄλλος ὀνομαζόταν Λάζαρος πού σημαίνει πώς ἔχει βοηθό τόν Θεό. Ἔχει ὄνομα, εἶναι πρόσωπο.
Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος τοῦ «ἀνώνυμου» ἀνθρώπου πού τόν ὁδηγεῖ στόν Ἅδη οὔτε ἡ φτώχεια τοῦ Λάζαρου στόν «κόλπο τοῦ Ἀβραάμ», ἀλλά ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἑνός καί ἡ ὑπομονή τοῦ ἄλλου πού δέν σκλήρυνε ἡ καρδιά του, δέν ἀντιπάθησε τόν πλούσιον. Γι’ αὐτό κι ὁ ἕνας «ὀδυνάται» κι ὁ ἄλλος «παρακαλεῖται». Ἔτσι ὑπάρχει τό «χάσμα μέγα» τώρα μεταξύ τους.
Κι ὅμως, μέσα ἀπό «τόν τόπον τῆς βασάνου» του σκεφτόταν τά πέντε ἀδέρφια του πού ζοῦσαν, ὅπως κι ὁ ἴδιος, «στόν κόσμο τους». Καί ζητοῦσε ἀπό τόν Ἀβραάμ νά κάνει κάτι δυναμικό, νά τραντακτούν, γιά νά μήν πάθουν ὅ,τι κι ὁ ἴδιος.
Ἀλλά ἡ ἀλλαγή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔρχεται μέ θαύματα καί ἀπειλές ἀπό τούς νεκρούς. Δέν εἶναι θέμα λογικοῦ ἀλλά καρδιᾶς.
Πόσα μαθαίνουμε γιά τήν ἄλλη ζωή!
Πόσα περιστατικά γύρω μας μᾶς πληροφοροῦν γιά τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων!
Πόσα ξέρουμε μέ βάση τή λογική μας γιά τό τέλος τῆς ζωῆς μας!
Κι ὅμως, ἄν τό ἁγιο Πνεῦμα δέν μᾶς πληροφορήσει γιά τήν ὀμορφιά τῆς ἀγάπης, τῆς μετάνοιας, τῆς ταπείνωσης, δέν θά μαλακώσει ἡ καρδιά. Μά ἄν ἀδιαφοροῦμε γιά τίς ἀνάγκες του πλησίον μας πῶς θά μᾶς πληροφορήσει καί νά ἑτοιμαστοῦμε γιά τήν αἰωνιότητα;
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος