Αντί για το ρόπαλο, τη γροθιά και τον ξυλοδαρμό
Αντί για την τρομοκρατία θα μπορούσε να είναι δημιουργική συμπαράσταση και αλληλεγγύη ουσιαστική. Ο λόγος για τα πρόσφατα επεισόδια στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Οι απολυμένοι υπάλληλοι της καθαριότητας, διαψευσμένοι από επίσημες υποσχέσεις, με ορμητήριο την Πρυτανεία που έχουν καταλάβει, εκφράζουν την οργή τους επιβάλλοντας όγκους σκουπιδιών, σχισμένες σακούλες με απόβλητα των ιατρικών και χημικών εργαστηρίων, και φραγμένες αποχετεύσεις.
Οι ολιγάριθμοι πειθαρχημένοι νεαροί στέκουν νυχθημερόν στο πλευρό τους, για να περιφρουρήσουν από κοινού την «απεργία» πρώην εργαζομένων, με τη γροθιά, την κλωτσιά, την απειλή και τον εκφοβισμό. Δηλαδή με τη βία και την τρομοκρατία εις βάρος οποιουδήποτε διανοηθεί να έχει διαφορετική άποψη και επιχειρεί να εξαλείψει τις αυξανόμενες εστίες μόλυνσης. Γύρω τους φοιτητικός κύκλος υπερασπιστών.
Ο διάλογος με τους εκπροσώπους των τριών ομάδων των εισβολέων στη Σχολή μας έγινε πάνω σε έναν παχύ τάπητα απορριμμάτων, πάνω σε αναρίθμητα υγρά και στερεά σκουπίδια και σακούλες ξεσχισμένες από την οργή των εισβολέων. Μετά τον ξυλοδαρμό δύο φοιτητών, μιας φοιτήτριας και ενός καθηγητή, που υπερασπίστηκε μια συνάδελφό του, ακολούθησε η έντονη μετ’ απειλητικών χειρονομιών λεκτική επικοινωνία.
Για τους βίαιους επισκέπτες μας το δίκαιο υπάρχει μόνο στους απολυμένους. Η απειλή της υγείας των υπολοίπων ογδόντα χιλιάδων της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν συζητείται. Η λύση αδιαπραγμάτευτη: «Αν σας ενοχλούν τα σκουπίδια, να κλείσετε τη Σχολή, αλλιώς ως τα Χριστούγεννα θα κλείσουμε εμείς όλο το Πανεπιστήμιο».
Αυτό ήταν το πλέον οδυνηρό συμπέρασμα από το θλιβερό επεισόδιο, που ο Θεός φύλαξε και δεν έπαθαν κάτι ανεπανόρθωτο όσοι γρονθοκοπήθηκαν.
Τα σκουπίδια απομακρύνθηκαν και πάλι με προσωπική εργασία, όπως νωρίτερα είχαν περισυλλεχθεί. Ωστόσο, πιο ανησυχητικά παραμένουν τα σκουπίδια που φωλιάζουν στο μυαλό μερίδας της νεολαίας, ώστε να καταφεύγουν στη γροθιά για να υπερασπίζονται απολυμένους και κουνώντας το δάχτυλο να επιλέγουν επικίνδυνους παραλογισμούς για την υπερασπιστική τους γραμμή.
Φοιτητές των Επιστημών Υγείας να καταδικάζουν την αδικία εις βάρος των απολυμένων ενθαρρύνοντας τις επικίνδυνες εστίες μόλυνσης. Λέτε και είναι ποτέ δυνατόν «εν τω άρχοντι των δαιμονίων να εκβάλλονται τα δαιμόνια». Ή ακόμη φοιτητές της Νομικής να υπεραμύνονται για το δίκαιο του απολυμένου ποδοπατώντας το δίκαιο του εργαζομένου, δηλαδή των φοιτητών, που με μύριες θυσίες φοιτούν στο ΑΠΘ, αναζητώντας νέους ορίζοντες για την απογοητευμένη κοινωνία μας στην αυγή της τρίτης χιλιετίας.
Αλλά και οι απολυμένοι βρίσκουν άραγε με όλον αυτόν τον ορυμαγδό ουσιαστική συμπαράσταση; Οι άμεσες και επιτακτικές τους ανάγκες, μέχρι να ανασυνταχθούν από την απόλυση, θα καλυφθούν με τη βία και τον εκφοβισμό; Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό, με όλον το σεβασμό προς την αξιοπρέπειά τους, για παράδειγμα, μια φοιτητική πρωτοβουλία αλληλεγγύης, αντί για το ρόπαλο, τη γροθιά και τον ξυλοδαρμό;
*Η κυρία Δήμητρα Κούκουρα είναι καθηγήτρια του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
