Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Αυστραλίας τέλεσε την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου κ. Τιμοθέου Κλιντσάρη και κατόπιν την εις Διάκονον χειροτονία του υποδιακόνου κ. Κυριάκου Θεολόγου. Συγκινημένοι παρακολουθούσαν τα τελούμενα πολλοί συγγενείς και φίλοι των χειροτονηθέντων κληρικών, οι οποίοι μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο, τους παριστάμενους ιερείς και όλο το εκκλησίασμα, αναφώνησαν «Άξιος» στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ευχόμενοι στον πατέρα Τιμόθεο και στον διάκονο Κυριάκο να έχουν μια ευλογημένη πορεία στην ιερωσύνη.
Νωρίτερα, απευθυνόμενος στον νέο Πρεσβύτερο, ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Μακάριος περιέγραψε αυτήν την πορεία του κάθε κληρικού ως ένα ταξίδι «μεταξύ του Σταυρού και της Τριημέρου Αναστάσεως του Χριστού» και ως ταξίδι «μεταξύ ουρανού και γης». «Η ζωή του κληρικού είναι δύσκολη και περιπετειώδης γιατί ευρίσκεται πάντοτε εν κινήσει και προσμονή», επισήμανε στον π. Τιμόθεο, προσθέτοντας ότι «πρόκειται για μια ζωή συνεχών προκλήσεων, δοκιμασιών και περιπετειών ή διαφορετικά συνεχών και αλλεπαλλήλων σταυρώσεων και αναστάσεων».
Στο ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού, ο νέος στην ηλικία κληρικός έλαβε τις πατρικές συμβουλές του Αρχιεπισκόπου του. «Καλείσαι, ως Πρεσβύτερος πλέον, να σώσεις ψυχές, να εκδαπανηθείς γι᾽ αυτές, να αφανιστείς, να ταπεινωθείς και όχι να τις εκμεταλλευτείς για να κερδίσεις ή να εντυπωσιάσεις», του τόνισε και συμπλήρωσε: «Καλείσαι να οδηγήσεις ψυχές στον Χριστό μέσα από μια ειρηνική διαδικασία, με πολλή σύνεση και σοφία, με ησυχία και γαλήνη, με ταπείνωση και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού».
Σε άλλο σημείο, ο Σεβασμιώτατος επικέντρωσε στον βασικό σκοπό της ιερατικής διακονίας, που δεν είναι τα εξωτερικά, κοσμικά ή κοινωφελή έργα, αλλά η σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων. «Να μην ξεχνούμε ότι το να δώσουμε ψωμί είναι το εύκολο. Το να ξεδιψάσουμε την ψυχή είναι το δύσκολο. Αλλά αυτό τελικά είναι η κλήση μας», υπογράμμισε. Επισήμανε δε στον π. Τιμόθεο πως «το έργο του ιερέως είναι σημαντικό, διότι είναι πρωτίστως πνευματικό», και τον προέτρεψε η παρουσία του στην Εκκλησία «να είναι πνευματική και να αποτελεί μαρτυρία του Χριστού». «Η ιερωσύνη σου να διακηρύττει την αγάπη και την ενότητα ανθρώπων με την Εκκλησία», συμπλήρωσε. Ολοκληρώνοντας τον λόγο του, εξέφρασε τη βεβαιότητα πως ο νέος Πρεσβύτερος θα ανταποκριθεί πλήρως στις ανάγκες των καιρών και στις απαιτήσεις της Εκκλησίας, καθώς διαθέτει όχι μόνο τις ακαδημαϊκές, αλλά και τις πνευματικές για τον σκοπό αυτό προϋποθέσεις.
Κατά τον νουθετήριο λόγο που απηύθυνε στον νέο Διάκονο π. Κυριάκο, ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε εισαγωγικά στη θεολογική έννοια της λέξης «καιρός», η μια διάσταση της οποίας περιγράφει τη μοναδική ή μια από τις σημαντικές στιγμές στη ζωή του ανθρώπου, η οποία σχετίζεται με το μυστήριο της σωτηρίας του. Ακολούθως, συνέδεσε την έννοια αυτή με το θαύμα που επιτέλεσε η Παναγία ενώπιον του στρατιώτη Λέοντος, μετέπειτα Αυτοκράτορος του Βυζαντίου, ο οποίος στα χρόνια της βασιλείας του έκτισε τον λαμπρό ναό της Ζωοδόχου Πηγής, στην Κωνσταντινούπολη, στον χώρο όπου σήμερα βρίσκεται η Ιερά Μονή Παναγίας Βαλουκλή.
Στρεφόμενος προς τον π. Κυριάκο, ο Σεβασμιώτατος σημείωσε πως «η προηγούμενη ευλογημένη ζωή σου θεωρώ πως ήταν ‘καιρός’, δηλαδή προετοιμασία, για αυτό το οποίο βιώνεις σήμερα». «Είσαι πλέον ώριμος και προκεχωρημένος στην ηλικία, αλλά αυτό δεν στερεί τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος», παρατήρησε ο Αρχιεπίσκοπος, «ούτε φυσικά σε αποκλείει από τη δυνατότητα να γίνεις ένας άξιος και καλός κληρικός που θα βοηθήσεις την Εκκλησία μας και θα οδηγήσεις ψυχές στη σωτηρία».
Σημειώνεται ότι ο π. Κυριάκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο, από όπου μετανάστευσε στην Αυστραλία, στην οποία εργάστηκε, δημιούργησε μια υποδειγματική οικογένεια και ταυτόχρονα παρέμεινε κοντά στην Εκκλησία, με αγάπη και αφοσίωση. Για πολλά χρόνια υπηρέτησε ως νεωκόρος, αφιλοκερδώς, στην ενορία των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Σύδνεϋ, ενώ ως κληρικός πρόκειται να διακονήσει, μετά από τη δεύτερη χειροτονία του, τους ελληνορθόδοξους πιστούς της Ενορίας του Αγίου Παντελεήμονος στην κωμόπολη Goulburn, κοντά στην Καμπέρα. Ο Σεβασμιώτατος επαίνεσε τα πολλά χαρίσματα του νέου Διακόνου και εξέφρασε την πεποίθηση ότι θα φανεί αντάξιος των προσδοκιών της Εκκλησίας, του ιδίου, καθώς και του φιλόχριστου λαού του Goulburn.