Στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Πορφυρίου από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων χοροστάτησε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.
Ακολουθεί η αναλυτική σχετική ανακοίνωση της Αρχιγραμματείας.
Τήν Κυριακήν, 29ην Φεβρουαρίου/ 13ην Μαρτίου 2016, Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, ἐωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου Ἐπισκόπου Γάζης εἰς τόν ἐν Γάζῃ ἱερόν Ναόν αὐτοῦ.
Συμφώνως πρός τόν βιογράφον αὐτοῦ διάκονον Μᾶρκον, ὁ ἅγιος Πορφύριος προσῆλθεν ἐκ Θεσσαλονίκης, πόλεως τῆς καταγωγῆς αὐτοῦ, περί τό ἔτος 380 μ.Χ. εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἐμόνασεν εἰς τινα Ἱεράν Μονήν αὐτῆς παρά τόν Ἰορδάνην ποταμόν διακριθείς εἰς τήν ἄσκησιν καί πᾶσαν ἀρετήν.
Ἀσθενήσας, ἀνῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἐθεραπεύθη διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τό 392 μ.Χ. ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος καί Σταυροφόρος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Τό 395 μ.Χ. ἐχειροτονήθη ἐπισκόπος Γάζης. Προσελθών εἰς Γάζαν συνήντησεν ὀξεῖαν ἀντίδρασιν παρά τῶν Ἑλλήνων εἰδωλολατρῶν, καθ᾽ ὅτι ἡ Γάζα παρέμενεν εἰσέτι ἱσχυρόν προπύργιον τοῦ εἰδωλολατρικοῦ Ἐλληνισμοῦ. Ἡ ἀντίδρασις τῶν εἰδωλολατρῶν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν τῆς Γάζης ἦτο ἰσχυρά, εἰς σημείον ἐκκινήσεως διωγμῶν καί ἀπαγορεύσεως ἀνεγέρσεως Ἐκκλησιῶν. Μεταβάς εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἔλαβε διάταγμα παρά τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου, τῇ εἰσηγήσει καί βοηθείᾳ τῆς αὐτοκρατείρας Εὐδοξίας, δυνάμει τοῦ ὁποίου ἐκήρυξε τόν Χριστιανισμόν εἰς Γάζαν, κατέστρεψεν εἰδωλολατρικούς ναούς, καί κυρίως τόν Ναόν τοῦ Μάρνα ἵδρυσε χριστιανικούς Ναούς καί ἐργασθείς ἱεραποστολικῶς, ἐγκατέστησεν τόν Χριστιανισμόν, προσελκύσας χιλιάδας ψυχῶν εἰς αὐτόν.
Ἔκτοτε ἡ Γάζα παρέμεινε μία τῶν Ἐπισκοπῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων μέ λατρευτικόν κέντρον αὐτῆς Ἱερόν Ναόν ἀφιερωμένον εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί οἰκοδομηθέντα πέριξ καί ἄνω τοῦ τάφου αὐτοῦ.
Ὁ τάφος οὗτος τοῦ Ἁγίου καί ὁ Ἱερός Ναός αὐτοῦ ἀποτελοῦν τό λατρευτικόν κέντρον τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμούσης περί τάς τρεῖς χιλιάδας μέλη καί ἐπιβιούσης τῶν δεινῶν συνθηκῶν, συνεπείᾳ τῆς διαμάχης καί τῶν συρράξεων μεταξύ Παλαιστινίων καί Ἰσραηλινῶν ὑπό τόν πνευματικόν ποιμένα αὐτῆς Πατριαρχικόν Ἐπίτροπον Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Τιβεριάδος κ. Ἀλέξιον.
Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ ἐν Γάζῃ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἐν Γάζῃ ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μάρκου, ψάλλοντος βυζαντινῷ καί κατανυκτικῷ τῷ τρόπῳ ὅλου τοῦ εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος, προσευχομένου καί ἐν κατανύξει μετέχοντος τῆς θείας Λειτουργίας.
Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
«Ἐν πέτρᾳ τῆς πίστεως ἐρησμένος σοφέ, τήν πέτραν ἐπόθησας, ἥν εἶδε Δανιήλ, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, ὕψωσας τήν φωνήν σου, καί τόν νοῦν πρός τόν Κτίστην. Ἔβαλες τούς ὀχλοῦντας, τῇ σαρκί πολεμίους, τῇ σῇ σφενδόνῃ Γάζης ὁ σεπτός, πρόβολος Πάτερ Πορφύριε»
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Χάρις ὑμῖν καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, (Α´ Κορ.1,3). Εὐχαριστοῦμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς τῆς μεθ᾽ ὑμῶν κοινωνίας ἐν τῷ τιμίῳ σώματι καί ζωηρῷ αἵματι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, κατά τήν σημερινήν εὐχαριστιακήν σύναξιν, ἥν ἐτελέσαμεν ἐπί τῇ πανιέρῳ μνήμῃ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Προσφυρίου ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ ἱερᾷ Μονῇ καί δή ἐν τῷ τόπῳ τῆς Ἐπισκοπῆς αὐτοῦ, δηλονότι τῆς ἱστορικῆς ὑμῶν πόλεως Γάζης, τῆς ἀνέκαθεν τελούσης ὑπό τήν πνευματικήν μέριμναν καί Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης.
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Πορφύριος ὄχι μόνον ὁσίως καί θαυματουργικῶς διέπρεψεν ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοῦ ἐπισκοπῇ, δηλονότι ἐν Γάζῃ, ἀλλά καί κατώρθωσε νά ἀπαλλάξῃ αὐτήν ἐκ τῆς εἰδωλολατρίας, καταστρέφων πάντας τούς ναούς αὐτῆς. Ἐπί πλέον δέ ἀντεμετώπισε μέ τρόπον ἀποτελεσματικόν τούς αἱρετικούς, τούς ὁποίους καί ἀπήλασν ἐκ τῆς Γάζης. Τοῦτο ἐπέτυχε, διότι, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «ἦτο ἐρησμένος ἐν τῇ πέτρᾳ τῆς πίστεως», δηλαδή τῷ Χριστῷ. «Ἡ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός», (Α’ Κορ. 10,4), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ἐπιμένετε τῇ πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου», (Κολ. 1,23).
Ἡ εἰς Χριστόν βεβαίως πίστις, ἡ ὁποία εἶναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων, (Ἑβρ. 11,1), θεωρεῖται νεκρά καί ἀργή, ἐάν δέν ἐκφράζηται εἰς ἀγαθά ἔργα, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: «Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ; μὴ δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» (Ἰακ. 2,14). «Ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ᾽ ἑαυτήν» (Ἰακ. 2,17) … ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι», (Ἰακ. 2,26).
Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ἡ πίστις τήν ὁποίαν δεχόμεθα ἐξ ἀκοῆς ἀπό τάς Ἁγίας Γραφάς, δηλονότι ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τελειοποιεῖται διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἐστι γάρ πίστις ἐξ ἀκοῆς». Ἀκούοντες γάρ τῶν θείων Γραφῶν πιστεύομεν τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὕτη δέ τελειοῦται πᾶσιν τοῖς νομοθετεῖσιν ὑπό Χριστοῦ ἔργῳ πιστεύουσα, εὐσεβοῦσα καί τάς ἐντολάς πράττουσα τοῦ ἀνακαινίσαντος ἡμᾶς. Ὁ γάρ μή κατά τήν παράδοσιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων ἤ κοινωνῶν διά τῶν ἀτόπων ἔργων, τῷ διαβόλῳ, ἄπιστός ἐστιν».
Αὕτη ἀκριβῶς ἡ πίστις, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μέ ἔργα φανεροῦντα εὐσέβειαν καί τήν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ ἀνακαινίσαντος ἡμᾶς Χριστοῦ, ἀποτελεῖ θησαυρόν, τόν ὁποῖον καλούμεθα νά θησαυρίσωμεν ἐν Οὐρανῷ. «Θησαυρίζετε δέ ὑμῖν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν», Ματθ. (6, 20), λέγει ὁ Κύριος.
Τόν θησαυρόν τοῦτον ἐφύλαξεν ὁ Πατήρ ἡμῶν ἅγιος Πορφύριος ὑψώνοντας, δηλονότι ἔχοντας σταθερόν καί ἀμετάπτωτον κοινωνίαν πρός τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν μετά τῆς φωνῆς καί τοῦ νοός αὐτοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐφύλαξε τήν πρώτην καί μεγάλην ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου», (Ματθ. 22,37). Καί βεβαίως τήν δευτέραν καί ὁμοίαν τῇ πρώτῃ ἐντολῇ: «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», (Ματθ. 22,39).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Πατήρ ἡμῶν Πορφύριος ὄντως ἀνεδείχθη λειτουργός καί ἱερεύς τοῦ ζωῆς καί θανάτου δεσπόζοντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ἐπέτυχε διά θανατώσεως τῶν παθῶν πάντων, ἔχων ὡς τρόπον καί μέσον τήν ἄσκησιν καί τήν νηστείαν, μιμούμενος τό παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ νηστεύσαντος εἰς τήν ἔρημον ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα, (Ματθ. 4, 1-2).
Νῦν ὁ καιρός τῶν ἀρετῶν, δηλονότι τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας, τῆς κατανύξεως καί τῆς ἐλεημοσύνης, ἀνακράζει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα. Οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες δικαίως στεφανοῦνται. Καί ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τήν πίστιν καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην. Ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ», τοῦ εἰπόντος «τό ἐμόν πλάσμα οὐ θέλω ἀπολέσθαι, ἀλλά βούλομαι τοῦτο σῴζεσθαι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Ὅτι τόν ἐρχόμενον πρός με, οὐ μή ἐκβάλλω ἔξω».
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἀποβλέπει ὁ σκοπός τῆς νηστείας καί μάλιστα τῆς Ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τοῦ Πάσχα. Εἰς τήν συνανάστασιν ἡμῶν μετά τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος Θεοῦ ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλει λέγων: «Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός», (Ρωμ. 13. 11-12).
Αὐτά ταῦτα τά ὅπλα τοῦ φωτός τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης, εἰρήνης, δικαιοσύνης καί συνδιαλλαγῆς εὐαγγελίζεται ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός καί Προστάτου τῆς παραλίου πόλεως ἡμῶν Γάζης.
Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετά παντων ἡμῶν».
καί ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/ 2016/03/13/19572
Πολλοί τῶν πιστῶν μετέλαβον τῆς θείας Κοινωνίας ἀπό τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κοινωνικόν, ἔλαβον δέ καί Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας μετά τήν διανομήν τοῦ Ἀντιδώρου.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν παρακειμένην τῷ ἱστορικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί προσφάτως ἀνεγερθέντι ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου αἴθουσαν.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε καί πάλιν τό ἐκκλησίασμα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε», (Φιλιπ. 4,4).
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τιβεριάδος καί Πατριαρχικέ ἡμῶν Ἐπίτροπε ἐν Γάζῃ κ. Ἀλέξιε,
Ἀξιότιμε Πρόεδρε τῆς Κοινότητος,
Ἡ μεθ᾽ ἡμῶν συναναστροφή σήμερον μᾶς προκαλεῖ χαράν μεγάλην. Καί τοῦτο διότι ποιμήν καί ποιμαινόμενοι ὁμοῦ μαρτυροῦμεν τήν καλήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν μαρτυρίαν. Ἡ μαρτυρία δέ αὕτη ἐστίν ἵνα ποιῶμεν τά κατά Θεόν καλά ἔργα, «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).
Ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, δηλονότι τό ἡμέτερον Παλαίφατον Rum Orthodox Πατριαρχεῖον χαίρεται καί ἐν ταὐτῷ καυχᾶται ἐν Κυρίῳ ὅτι διά μέσου τῶν αἰώνων διεφύλαξεν ἀνόθευτον τήν θρησκευτικήν, πολιτισμικήν καί ἐθνικήν ταυτότητα τῶν ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ καί δή ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Ἁγίας Γῆς διαβιούντων Χριστιανῶν. Ἡ κοινοτική Χριστιανική παρουσία ἐν αὐτῇ ταύτῃ τῇ πόλει ὑμῶν Γάζῃ ἀποτελεῖ ἁπτήν καί ἀναντίρρητον ἀπόδειξιν τοῦ γεγονότος τούτου.
Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τήν πνευματικήν ἀποστολήν τοῦ Πατριαρχείου τῆς διαφυλάξεως ἀφ᾽ ἑνός, τῶν μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, δηλονότι τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀποδεδειγμένως ἀποτελούντων τήν ἐγγύησιν τῆς ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις παρουσίας τῶν Χριστιανῶν. Καί ἀφ᾽ ἑτέρου εἰς τήν ποιμαντικήν αὐτοῦ (τοῦ Πατριαρχείου) μέριμναν τῆς ἀκαταπαύστου λειτουργίας τῶν ἐνοριακῶν καί κοινοτικῶν ναῶν, τῶν τελούντων ὑπό τήν Ἐκκλησιαστικήν αὐτοῦ δικαιοδοσίαν. Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι πρωτογενής πηγή τῆς ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου εἶναι αἱ ἐντολαί τοῦ Κυρίου: «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», (Ματθ. 19,19) καί «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς», (Ματθ. 5,43).
Ἡ κατ᾽ ἀνατολάς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡμῶν ἐμφορουμένη καί ἐμπνευσμένη ἐκ τοῦ καθαροῦ Πνεύματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, ἀλλά τό κοινόν ἀγαθόν ὅλων τῶν συνανθρώπων καί συγκατοίκων καί συμπολιτῶν αὐτῆς. Τό κοινόν δέ τοῦτο ἀγαθόν διατρανοῦται κατά τόν πλέον δυνατόν καί ὁρατόν τρόπον ἐν τῇ ἁρμονικῇ καί ἀδελφικῇ συνυπάρξει καί συμβιώσει μεταξύ Μουσουλμάνων καί Χριστιανῶν. Τοῦτο ἀπεδείχθη οὐχί θεωρητικῶς ἀλλά ἐν τῇ πράξει κατά τάς ἡμέρας τῆς δοκιμασίας τῶν κατοίκων τῆς πόλεως ὑμῶν, ὅπου ῾Ἱερά Μνοή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου ἐγένετο τό καταφύγιον προστασίας καί περιθάλψεως πολλῶν παιδίων καί γυναικῶν.
Εἰς τήν σημερινήν τελεσθεῖσαν θείαν λειτουργίαν θερμῶς ἐδεήθημεν τοῦ Θεοῦ τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης ὑπέρ ἐπικρατήσεως καί τῆς μεταξύ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων εἰρήνης καί δικαιοσύνης ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν.
Τέλος, θέλομεν θερμῶς νά εὐχαριστήσωμεν τόσον τόν ἀγαπητόν ἡμῶν ἀδελφόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀλέξιον , ὅσον καί τούς συνεργάτας Ἐπιτρόπους καί τό εὐσεβές ἡμῶν ποίμνιον διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί φιλοξενίαν, τῆς ὁποίας ἐτύχομεν Ἡμεῖς προσωπικῶς καί ἡ τιμία συνοδεία Ἡμῶν.
Ἔτη πολλά καί καλή καί εὐλογημένη Τεσσαρακοστή. Ἀμήν.
Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου καί τό πολιτιστικόν κέντρον τῆς Κοινότητος.
Τήν μεσημβρίαν ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος κ. Ἀλέξιος, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε λίαν σημαντικόν ἔργον προστασίας τῶν ἐνδεῶν κατά τήν διάρκειαν τῆς τελευταίας συρράξεως μεταξύ Παλαιστινίων καί Ἰσραηλινῶν, παρέθεσε γεῦμα εἰς παραθαλάσσιον ἑστιατόριον τῆς πόλεως.
Μετά ταῦτα ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, διελθοῦσα τά σύνορα τῆς Γάζης καί τοῦ Ἰσραήλ, ἔφθασε τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου εἰς Ἱεροσόλυμα, δοξάζουσα τόν Θεόν ἐπί τά θαυμάσια Αὐτοῦ.