Τήν Πέμπτην, 28ην Ἰουλίου/ 10ην Αὐγούστου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, τήν εὑρισκομένην εἰς τήν ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, πλησίον τῆς Ἱεριχοῦς.
Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάνης προσῆλθεν εἰς τους Ἁγίους Τόπους ἐκ Ρουμανίας μεσοῦντος τοῦ 20οῦ αἰῶνος καί ἔζησεν ἐν πλήρει ἀσκήσει καί ταπεινώσει εἰς ἱεράς Μονάς τῆς περιοχῆς Ἰορδάνου καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, ἐτελειώθη ὁσιακῶς καί ἠξιώθη νά ποιῇ θαυματουργικά σημεῖα καί διά τοῦτο κατετάχθη εἰς το Ἁγιολόγιον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2016.
Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἑωρτάσθη δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, καί ὑποδοχῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, Προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Καπιτωλιαδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιώτατου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ψαλλόντων τῶν Λεωνίδου Δούκα, Χρήστου Σταύρου, Γρηγορίου Ζάρκου, Νικολάου Παπαδημητρίου, Βασιλείου Παπαδημητρίου, Παύλου Παπαδημητρίου καί συμμετεχόντων τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς καί ἄλλων μοναχῶν ἐξ Ἱεριχοῦς καί Ἱεροσολύμων, τῇ φιλοξενία τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ καί προσφωνήσαντος τόν Μακαριώτατον ἐν τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:
«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ἀνέτειλε δι’ ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. «Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον» χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.
Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθῶμεν τό ἔργον ἑκάστου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθορύβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς «διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμωμένου Ἁγίου.
Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο, γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τους, γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει νά εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι, γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια, πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς, στό Θεό».
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ἀνήρ τηλικοῦτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῷ βίῳ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, μα καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν του βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μα ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου πολλάκις εὐεργετηθέντες.
Ὡς εὖ παρέστητε!
Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!»
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Ὅτι παρά Σοί πηγή ζωῆς [Κύριε], ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. 35,10). Διότι Σύ Κύριε εἶσαι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί μέ τό ἰδικόν Σου φῶς θά ἴδωμεν τό ἀληθινόν φῶς, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί Πατέρες,
Ἡ Χάρις τοῦ «Αγίου Πνεύματος, τοῦ φωτίσαντος καί ἁγιάσαντος καί κατευθύναντος τά διαβήματα τῶν ἁγίων Προφητῶν Ἡλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χοζεβᾶ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου.
Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας καταληφθείς ὑπό θείου ζήλου ἐγκατέλιπε τήν Πατρίδα αὐτοῦ Ρουμανίαν καί ἦλθεν εἰς τήν ἁγίαν Γῆν, ἔνθα κατέφυγε καί ἐκρύβη ὡς ἄλλος Ἠλίας ἐν τοῖς σπηλαίοις τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, τοῦ ἐπί προσώπου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, (Γ’ Βασιλ. 17, 2-3) καί ἔνθα ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Λευκάρων Κύπρου ἵδρυσε τήν ἐπώνυμον αὐτοῦ Μονήν καί Λαύραν, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη πηγή θείων ναμάτων διά τούς πιστεύοντας εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εἰπόντα «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7,38).
Τό ζῶν δέ τοῦτο ὕδωρ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 7,39). Τοῦτο ἀκριβῶς τό Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός, καθώς λέγει Κύριος «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12).
Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, τοὐτέστιν ὁ κατ’ ἴχνη βαίνων τῶν ἐμῶν διδαγμάτων, ἔσται μέν οὐδαμῶς ἐν σκότῳ, τό δέ φῶς τῆς ζωῆς ἀποκερδανεῖ, τοὐτέστι τῶν ἐπ’ ἐμοί μυστηρίων τήν ἀποκάλυψιν χειραγωγεῖν αὐτόν δυναμένην εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Καί ἁπλούστερον: [ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ, δηλαδή ὅποιος βαδίζει εἰς τά ἴχνη τῶν διδασκαλιῶν μου ἐπ’ οὐδενί θά εἶναι εἰς τό σκοτάδι, ἀλλά θά ἀποκτήσῃ «τό φῶς τῆς ζωῆς», δηλαδή θά ἐπιτύχῃ τήν ἀποκάλυψιν /φανέρωσιν τῶν μυστηρίων τῶν ἀφορώντων εἰς ἐμε καί τήν ἀποκάλυψιν, τήν δυναμένην νά ὁδηγήσῃ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν].
Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή; «Ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ ὑπέρβασις τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς, δηλαδή τῆς ἁμαρτίας διά τοῦ θανάτου τῆς ἀφθαρσίας, τοὐτέστι τοῦ θανάτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτοῦ τούτου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν ᾿Ιησοῦν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν· εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα», (Ρωμ. 6, 3-5).
Ὁ ἡγιασμένος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὄχι μόνον περιεπάτησεν ἐν καινότητι ζωῆς ἀλλά καί προεγεύσατο τῆς μελλούσης ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον λείψανον αὐτοῦ.
Τήν ἀφθαρσίαν τοῦ σώματος αὐτοῦ ἐπέτυχεν ὁ πνευματοφόρος Ἰωάννης ἀκούων καί ἐφαρμόζων ἐν τῇ θεωρίᾳ καί τῇ πράξει, τήν προτροπήν τοῦ θεηγόρου Παύλου: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν», (Ρωμ. 12,1). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Τί δέ ἐστιν ἡ λογική λατρεία; Τά διά ψυχῆς, τά διά Πνεύματος (Πνεῦμα, φησί ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν), (Ἰωάν. 4,24)· ὅσα μή δεῖται σώματος, ὅσα μή δεῖται ὀργάνων, μή τόπων, τά δέ ἐστιν, οἷον ἐπιείκεια, σωφροσύνη, ἐλεημοσύνη, ἀνεξικακία, μακροθυμία, ταπεινοφροσύνη…. «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ὠσηέ 6,6)… ἐστι δέ καί ἄλλα θαύματα τά ὄντως ὁλοκαυτώματα, τά τῶν ἁγίων μαρτύρων σώματα· ἐκεῖ ἅγια καί ψυχή καί σῶμα· ἐκεῖνα ὀσμήν εὐωδίας ἔχει μεγάλην». [Καί ἀναλυτικώτερον· τί ὅμως εἶναι ἡ λογική λατρεία; Αὐτά πού προσφέρονται μέ τήν ψυχήν, μέ τό πνεῦμα (γιατί ὁ Κύριος εἶπε «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»), ἐννοεῖ ὅσα δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τό σῶμα, ἀπό ὄργανα, ἀπό τόπους. Καί τέτοια εἶναι ἡ ἐπιείκεια, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀνεξικακία, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη, «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν»… Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες θυσίες, τά πραγματικά ὁλοκαυτώματα, τά σώματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἐκεῖ εἶναι ἅγια καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα, ἐκεῖνα ἔχουν μεγάλη εὐωδία.
Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἑορταζόμενος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἠγάπησεν τόν Θεόν ἐν ὄλῃ τῇ καρδίᾳ του καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ του καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ του, (Πρβλ. Ματθ. 22,37), γενόμενος οὕτω θυσία εὐάρεστος τῷ Θεῷ. Διό καί ὁ ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ, «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67,36).
Ὁ δέ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνων τήν ἀξίαν καί τήν δύναμιν τῆς λογικῆς λατρείας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν πιστόν Χριστιανόν εἰς τόν καθαρισμόν τῆς καρδίας (καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός -Ψαλμ. 50,12) καί συνεπῶς τῆς ἀφθαρσίας, λέγει: «Δύνασαι καί σύ, ἐάν θέλῃς τοιαύτην θυσίαν ἀναγαγεῖν… Νέκρωσόν σου τό σῶμα καί σταύρωσον καί λήψῃ καί αὐτός τοῦ μαρτυρίου τούτου τόν στέφανον», [καί ἁπλούστερον· μπορεῖς καί σύ, ἄν θέλῃς νά προσφέρῃς ὡς ὄργανο τό σῶμα σου καί τότε θά λάβῃς καί σύ ὁ ἴδιος τό στεφάνι αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου].
Ἡ ἁγίᾳ ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καυχᾶται τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν (Ρωμ. 15,17), διότι ταῖς Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον τιμωμένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νεοῦ ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καταγώγιον [= κατάλυμα] τῶν ἁγίων καί δικαίων τοῦ Θεοῦ, οἱ δέ ἐν τῇ Μονῇ καί Λαύρᾳ ταύτῃ ἀσκηθέντες καί ἀσκούμενοι «λύχνοι πανταχοῦ τῆς γῆς εἰσιν οὗτοι λάμποντες», κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον.
Ἡμεῖς, εὐχαριστήσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί μετά τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «ἡ χάρις μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν ἀφθαρσίᾳ· Ἀμήν» (Ἐφ. 6,24). Ἔτη πολλά.
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ἀνέτειλεν διά ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.
Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθ[ωμεν τό ἔργον ἑκάστου Μονάχου, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθόρυβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμώμενου Ἁγίου.
Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τούς γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει να εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς στό Θεό».
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ἀνήρ τηλικούτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῶ βίῳ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μά καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μά ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου πολλάκις εὐεργετηθέντες.
Ὡς εὖ παρέστητε!
Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!
Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς Ἀγρυπνίας παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.