Τό Σάββατον, 3ην/16ην Νοεμβρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.
Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἦτο στρατιωτικός τό ἀξίωμα, Καππαδόκης ἐκ τοῦ Πατρός καί Παλαιστίνιος ἐκ τῆς μητρός καί ὅτι μετέβη εἰς τήν Ρώμην, διά νά ἀποκτήσῃ ἀνώτερα στρατιωτικά ἀξιώματα. Μεταβάς εἰς Ρώμην εἶδε τούς διωγμούς καί τά βασανιστήρια τῶν Χριστιανῶν καί ὡμολόγησε τήν πίστιν αὐτοῦ. Συνεπείᾳ τούτου ὑπέστη βασανιστήρια καί μαρτυρικόν θάνατον ἐπί Διοκλητιανοῦ τό ἔτος 305 μ.Χ.
Πρό τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ἔδωκεν ὑποθήκην εἰς τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ νά μεταφέρῃ τό λείψανον αὐτοῦ εἰς τήν γενέτειραν αὐτοῦ Λύδδαν. Ὑπακουός εἰς τήν ἐντολήν ταύτην ὁ ὑπηρέτης ἔφερε τό λείψανον αὐτοῦ εἰς Λύδδαν, τό ὁποῖον ἐφύλαξαν οἱ Χριστιανοί, ἄχρις ὅτου ἐπέλαμψεν ἡ εὐσέβεια ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ ἐνδόξου βασιλέως καί ἰσαποστόλου Ἁγίου Κωνσταντίνου. Ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ἁγία Ελένη ἐλθοῦσα εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἀνεγείρασα μεγάλους Ναούς, ὡς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Βασιλικήν τῆς Βηθλεέμ, ἀνήγειρε καί μεγαλοπρεπῆ Ναόν ἐπί τοῦ Τάφου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τήν Λύδδαν, ἀποτελοῦντα προσκύνημα τοῦ Πατριαρχείου ἄχρι τῆς σήμερον.
Πρός τιμήν τοῦ γεγονότος τούτου ἔλαβε χώραν μεγάλη ἑορταστική πανήγυρις, τῆς ὁποίας προεξήρξε ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατόπιν θερμῆς ὑποδοχῆς, ἡ ὁποία ἐπεφυλάχθη Αὐτῷ ὑπό τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων καί τοῦ ποιμνίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου ὄντος πρώτου ἐκ τῶν Ἱερέων, Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων Ἱερέων ἐκ διαφόρων περιοχῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, τῇ ἀθρόᾳ συμμετοχῇ πλήθους πιστῶν εὐλαβουμένων καί τιμώντων τόν Ἅγιον καί προσκυνούντων τό κενοτάφιον Αὐτοῦ, τῇ φιλοξενίᾳ τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Προσκυνήματος π. Μαρκέλλου.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:
«Τοῦ Χριστοῦ τό γεώργιον, τόν γενναῖον ἐν Μάρτυσι, τόν σοφόν Γεώργιον εὐφημήσωμεν, τῆς ἀληθείας τόν κήρυκα, κλῆμα τό ἀείζωον, τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς, τόν καρπόν ἐξανθήσαντα, καί πηγάσαντα, εὐσεβείας τό γλεῦκος καί τούς πίστει, ἐκτελοῦντας ἐτησίως, τούτου τήν μνήμην εὐφραίνοντα», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ τούτῳ μεγαλοπρεπεῖ ναῷ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν μνήμην τῶν ἐν τῇ ἱστορικῇ πόλει τῆς γενετείρας τῆς μητρός αὐτοῦ, Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ, ὡς καί τήν Κατάθεσιν τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ σώματος αὐτοῦ.
«Μέγα καί θαυμαστόν ἀληθῶς τῆς ἀρρήτου μαρτυρίας κηρύττεται τό κλέος Μάρτυς Γεώργιε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ. Καί τοῦτο, διότι ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Γεώργιος διακρίνεται μεταξύ «τοῦ περικειμένου ἡμῖν νέφους μαρτύρων» (Πρβλ. Ἑβρ. 12,1), τῶν ὁποίων τό δι’ αἵματος μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένον με τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ κατά τήν ὥραν τῆς καταδίκης Τοῦ ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου διακηρύττοντος: «…ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ· πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰωάν. 18,37).
Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Κυρίου, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Εἰς τοῦτον τόν κόσμον ἐλήλυθεν ὁ Θεός, ὅτε γέγονεν ἄνθρωπος, ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ, τοὐτέστιν ἵνα τοῦ κόσμου τό ψεῦδος ἐξελών, καί τόν ἐξ ἀπάτης τυραννήσαντα, καταστρέψας δαίμονα, βασιλεύουσαν τῶν ὅλων ἐπιδείξῃ τήν ἀλήθειαν… εὐπαράδεκτος γάρ τῆς ἀληθείας ὁ λόγος τοῖς ἤδη μαθοῦσι καί ἀγαπῶσιν αὐτήν, τοῖς δέ μή τοιούτοις, οὐκέτι. Καί γοῦν ὁ Προφήτης ἔλεγεν Ἡσαΐας: «Ἐάν μή πιστεύσητε, οὐδ’ οὐ μή συνῆτε», (Πρβλ. Ἡσ. 7,9)… Οὕτω τοῖς ἔχουσιν πεπηρωμένον τόν νοῦν ἀκαλλεστάτη τις εἶναι δοκεῖ καί δυσειδής ἡ ἀλήθεια, καίτοι νοητήν τε καί θείαν μαρμαρυγήν ταῖς τῶν ὁρώντων αὐτήν ἐνιεῖσα ψυχαῖς». [Καί ἁπλούστερον: διά τοῦτο, λέγει ὁ Κύριος ἐγεννήθη καί ἦλθεν εἰς τόν κόσμον, ὅταν δηλαδή ἐγένετο ἄνθρωπος, διά νά μαρτυρήσῃ – ἀποκαλύψῃ τήν ἀλήθειαν καί ἀποδιώξῃ τό ψεῦδος ἐκ τοῦ κόσμου καί καταστρέψῃ τόν δαίμονα, ὁ ὁποῖος ἐτυράννησε τόν κόσμον διά τῆς ἀπάτης καί νά ἐγκαταστήσῃ τήν ἀλήθειαν, παρουσιάσῃ τήν ἀλήθειαν (δηλαδή τήν φύσιν αὐτῆς), ἡ ὁποία ἀληθῶς καί φυσικῶς θά βασιλεύῃ τῶν πάντων …. «Πᾶς δέ ἐκ τῆς ἀληθείας ὤν ἀκούει μου τῆς φωνῆς» (Ἰωάν. 18,37), λέγει Κύριος. Ὁ λόγος τῆς ἀληθείας εἶναι εὐπρόσδεκτος ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἤδη μάθει αὐτήν καί τήν ἀγαποῦν, ἀλλ’ ὄχι ὅμως ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν τήν ἔχουν [γνωρίσει]. Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας εἶπεν εἰς κάποιους ἀνθρώπους: «Ἐάν δέν πιστέψητε, οὐδέποτε θά ἐννοήσητε», (Πρβλ. Ἡσ. 7,9). Ὁμοίως εἰς ἐκείνους, τῶν ὁποίων ὁ νοῦς εἶναι ἀνάπηρος, ἡ ἀλήθεια φαίνεται ἄσχημη καί ἀπεχθής, παρά τό γεγονός ὅτι αὐτή (ἡ ἀλήθεια) ἐμβάλλει τήν νοητήν καί θείαν λάμψιν εἰς τάς ψυχάς τῶν βλεπόντων αὐτήν.
Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἐνεφύτευσε τήν νοητήν, τοὐτέστιν τήν πνευματικήν καί θείαν λάμψιν αὐτῆς εἰς τήν καθαράν καρδίαν τοῦ Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἐθεώρει αὐτήν μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί ἤκουε τῆς φωνῆς αὐτῆς, τῆς φωνῆς δηλονότι τοῦ Χριστοῦ. Διό καί ὁ Γεώργιος Ἑαυτόν ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ καί πάσης τῆς Βουλῆς, «Χριστιανόν» ἐκήρυξε.
Βεβαίως, ἡ κινητήριος δύναμις τοῦ Γεωργίου τοῦ κηρύσσειν μετά παρρησίας καί θάρους τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ δέν ἦτο ἄλλη ἀπό τήν ἀκράδαντον πίστιν αὐτοῦ, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς, ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια τοῦ κόσμου. Διό καί ὁ πόθος, ἡ ἔντονος ἐπιθυμία τοῦ Γεωργίου νά γίνῃ κοινωνός τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος, δηλονότι τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί πολίτης τῆς οὐρανίου πολιτείας Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) ἐνίκησε τήν ἀδυναμίαν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὡς διατυπώνει τοῦτο ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγων: «Τόν νοερόν ἀδάμαντα τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τόν ἀοίδιμον Μάρτυρα, ὃν ὑπέρ Χριστοῦ πυρούμενον, ἐχάλκευσαν κίνδυνοι, καί ἐστόμωσαν βάσανοι, καί ποικίλαι κολάσεις ἀνήλωσαν, σῶμα τό φύσει φθειρόμενον· ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Γεώργιος ἀνεδείχθη διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος κατά τήν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, εἶναι ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι Αὐτοῦ», (Ἀποκ. 1,5). Καί ἀναλυτικώτερον: Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθής καί κατά πάντα ἀξιόπιστος μάρτυς, ὁ Ὁποῖος μέ τόν θάνατόν Του ἐπεσφράγισε τήν μαρτυρίαν Του περί τῆς θείας ἀληθείας καί ἀνεστήθη πρῶτος ἀπό ὅλους τούς νεκρούς καί εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεύς καί ἐξουσιάζει τούς βασιλεῖς τῆς γῆς. Εἰς Αὐτόν πού μᾶς ἀγαπᾷ καί ἕνεκα τῆς ἀγάπης Του αὐτῆς μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισεν ἀπό τάς ἁμαρτίας μας μέ τό αἷμα Του… ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας.
Ὁ δέ θεῖος Παῦλος παροτρύνει τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγων: «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός Πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ· μή οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν … ἀλλά συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ…», (Β΄ Τιμ. 1, 7-8). Καί Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἐδήλωσεν ὅτι μέ τό τίμιον Αὐτοῦ αἷμα ἐπεσφράγισε τήν Καινήν Διαθήκην λέγων: «Τοῦτο τό ποτήριον ἡ Καινή Διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τό ὑπέρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον…», (Λουκ. 22, 20). Ἡ δέ Καινή Διαθήκη εἶναι ἡ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπί γῆς στρατευομένη καί ἐν οὐρανῷ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).
Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι τό τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό μαρτύριον δηλονότι Αὐτοῦ, ἐθεμελίωσε τήν Ἐκκλησίαν τήν οὖσαν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὑψωθέντος διά τοῦ Σταυροῦ εἰς τούς οὐρανούς. «Κἀγώ ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρός ἐμαυτόν», (Ἰωάν. 12,32). Ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία καλεῖται καί αὐτή νά προσφέρῃ τήν μαρτυρίαν τοῦ αἵματος διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἐστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου Αὐτοῦ. Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν», (Ἰωάν. 15,20).
Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν κλῆσιν τῆς Ἐκκλησίας ἀντεπεκρίθησαν οἱ Ἅγιοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί δή ὁ σήμερον τιμώμενος, διά τῆς μνήμης τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων, ἔνδοξος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, εἰς τόν ὁποῖον σύν τῇ Θεοτόκῳ καί ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ πάντες καταφεύγομεν λέγοντες: «Πρέσβευε, δεόμεθα ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως τῆς δοκιμαζομένης ὑπό τοῦ πυρός τοῦ πολέμου περιοχῆς ἡμῶν καί δυσώπει Χριστόν δοθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!
Μετά τήν Ἀπόλυσιν ἠκολούθησε δεξίωσις, εἰς τήν ὁποίαν παρέστη ὁ ἐξοχώτατος Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰσραήλ κ. Κυριακός Λουκάκης καί διπλωματικοί ἀντιπρόσωποι ἄλλων κρατῶν ὡς τῆς Σερβίας καί τῆς Κύπρου. Ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Μαρκέλλου καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου παρετέθη ἑόρτιος τράπεζα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους ἑορταστάς.
Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νοσοκομείου εἰς Ἱεροσόλυμα δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, καί συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψάλλοντος τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη καί φιλοξενούσης τῆς ἡγουμένης μοναχῆς Πανσέμνης, συντηρησάσης τήν ἁγιογράφησιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
Ὡσαύτως ἑωρτάσθη καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἑβραϊκῆς ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τελέσαντος τήν θείαν Λειτουργίαν, ψαλλουσῶν μοναζουσῶν τοῦ Πατριαρχείου καί βοηθοῦντος αὐτάς καί φιλοξενοῦντος τό ἐκκλησίασμα τοῦ Ἡγουμένου Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου.
Ὡσαύτως καί εἰς Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, κειμένην εἰς τήν περιοχήν τῆς Βηθλεέμ διά τῆς συμμετοχῆς πιστῶν ἐκ τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, φιλοξενοῦντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου καί εἰς ἄλλους Ναούς πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.