Ανήμερα της εορτής τελέστηκε Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλλου και συλλειτουργούντων του Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακού, του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, όπως και του Αρχιμανδρίτου π. Παρθενίου, Αραβοφώνων Πρεσβυτέρων της Μητρόπολης Ναζαρέτ, ψάλλοντος του κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου και του ηγουμένου της Άκκρης Αρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου στα ελληνικά και στα αραβικά και με τη συμμετοχή αραβόφωνων και ρωσόφωνων πιστών.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων:
Τήν Τετάρτην, 30ήν Ἰουνίου / 13ην Ἰουλίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς «Συνάξεως» τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων τῶν δώδεκα εἰς τόν πρός τιμήν αὐτῶν ἱερόν ναόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά δυτικά παράλια τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως Τιβεριάδος.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία «συνάζεται», δηλαδή ἔχει «Σύναξιν» τῶν πιστῶν αὐτῆς, διά νά τιμήσῃ τούς Δώδεκα Ἀποστόλους, εἰς τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἀνέπεμψε τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον καί διά τῶν ὁποίων «ἐσαγήνευσεν πᾶσαν τήν οἰκουμένην».
Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἔλαβε χώραν Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Παρθενίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, ψάλλοντος τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί μετεχόντων Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων πιστῶν.
Πρός αὐτούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Ἥν διήλθετε κτίσιν φωτίσαντες, οἱ τοῦ Σωτῆρος Μαθηταί, τήν πλάνην τῶν εἰδώλων, ὡς ὕλην καταφλέξαντες τοῖς διδάγμασιν ὑμῶν, τά ἔθνη ἐξ ἀγνωσίας βυθοῦ, πρός τήν θείαν γνῶσιν, σαγηνεύσαντες ἐσώσατε, καί νῦν πρεσβεύσατε Χριστῷ, ὅπως ἵλεως γένηται ἡμῖν, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας Κοσμᾶς ὁ Μοναχός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ χάρις τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων ἀποστόλων τῶν δώδεκα συνήγαγε σήμερον πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτῶν Ἱερᾷ Μονῇ εἰς τόν αἰγειάλιον τόπον, δηλονότι τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος, ἔνθα ὁ Ἰησοῦς ἐφανέρωσεν Ἑαυτόν εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ μετά τήν Ἀνάστασίν Του, (Πρβλ. Ἰωάν. 21 1-3), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον μνήμην τῆς Συνάξεως αὐτῶν.
Ἡ πανσεβάσμιος αὕτη ἡμέρα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα ἀποτελεῖ προέκτασιν τῆς ἑορτίου μνήμης τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, τήν ὁποίαν πανηγυρικῶς ἐτιμήσαμεν ἐχθές εἰς τήν παραθαλασσίαν κώμην Καπερναούμ.
Ἀναφερόμενος ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τήν ἐκλογήν τῶν Δώδεκα μαθητῶν τοῦ Κυρίου καί τῆς ἀποστολῆς αὐτῶν λέγει: «᾿Εγένετο δέ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐξῆλθεν εἰς τό ὄρος προσεύξασθαι καί ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ. Καί ὅτε ἐγένετο ἡμέρα, προσεφώνησε τούς μαθητάς αὐτοῦ, καί ἐκλεξάμενος ἀπ’ αὐτῶν δώδεκα, οὓς καί ἀποστόλους ὠνόμασε», (Λουκ. 6, 12-13).
Ἑρμηνεύων τούς ὡς ἄνω εὐαγγελικούς λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Διανυκτερεύσας εἰς προσευχήν ὁ Κύριος ἡμῶν καί ἀρρήτως τε καί ἀπερινοήτως καί ὡς μόνος οἶδεν οὗτος, τάς πρός γε τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα καί Θεόν διαλέξεις ποιησάμενος καί τύπον ἡμῖν σωτηριώδους πράγματος ἑαυτόν παραθείς· ἐδίδαξε γάρ τίνα τρόπον ὀρθῶς τε καί ἀμωμήτως χρή ποιεῖσθαι τάς προσευχάς· κάτεισιν ἐκ τοῦ ὄρους καί τῆς οἰκουμένης μυσταγωγούς ἀναδείκνυσιν».
Ὄντως, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀνεδείχθησαν μυσταγωγοί, δηλονότι διδάσκαλοι καί κήρυκες τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας ὅλης τῆς Οἰκουμένης, ὡς μαρτυρεῖ ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «Καί προσελθών ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς [τοῖς μαθηταῖς] λέγων- ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆ· πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν», (Ματθ. 28, 18-20).
Οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ οὐδέν ἐποίησαν ἀφ’ ἑαυτῶν, τοὐτέστιν ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῶν ἐπινοήσεως, ἀλλά πάντα ὅσα ἔδωκεν εἰς αὐτούς ὡς ἐντολάς. Διό καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: «Οὐχ ἁπλῶς ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς βαπτίζειν, ἀλλά πρῶτον φησί μαθητεύσατε … ἵνα ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθή γένηται καί μετά πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ». Κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον «τό μέν μαθητεύειν περί δογμάτων, τό δέ διδάσκειν περί ἐντολῶν παραγγέλλων».
Ἀξιοσημείωτος ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης λέγοντος: «Διαιρῶν γάρ εἰς δύο τήν τῶν Χριστιανῶν πολιτείαν εἰς τε τό ἠθικόν μέρος καί εἰς τήν τῶν δογμάτων ἀκρίβειαν τό μέν σωτήριον δόγμα ἐν τῇ τοῦ βαπτίσματος παραδόσει κατησφαλίσατο, τόν δέ βίον ἡμῶν διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ κατορθοῦσθαι κελεύει».
Μέ ἄλλα λόγια, τό κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων διακρίνεται εἰς δύο τινά ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν τῶν Χριστιανῶν πολιτείαν, τοὐτέστιν τόν κατά Χριστόν τρόπον ζωῆς αὐτῶν: Ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τήν ἐπίγνωσιν τῆς ὀρθῆς πίστεως, δηλονότι τήν τῶν δογμάτων ἀκρίβειαν διά τοῦ βαπτίσματος· ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς ἐφαρμογῆς καί τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν», (Β’ Θεσ. 2,15). Πρός δέ τόν μαθητήν αὐτοῦ λέγει: «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως», (Α΄ Τιμ. 6,20).
Ἡ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων παράδοσις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ πηγήν τῆς δογματικῆς πίστεως καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κηρύγματος τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς διδασκαλίας, ἐπιπρόσθετον τῆς ἁγίας Γραφῆς, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πεφυλαγμένων δογμάτων καί κηρυγμάτων, τά μέν ἐκ τῆς ἐγγράφου διδασκαλίας ἔχομεν, τά δέ ἐκ τῆς τῶν Ἀποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ἡμῖν ἐν μυστηρίῳ [μυστικῶς ἀπορρήτως] παραδεξάμεθα, ἅπερ ἀμφότερα τήν αὐτήν ἰσχύν ἔχει πρός τήν εὐσέβειαν» [=τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας].
Ἡ συμβολή καί τό θεῖον ἔργον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὀφείλεται ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τήν ἐξουσίαν, ἥν ἔδωκεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς (Πρβλ Ματθ. 10 1-8), ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τήν ἕνωσιν ἐθνικῶν καί Ἰουδαίων εἰς μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ προφῆται ὄργανα ὄντες καί δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνεδείχθησαν τό θεμέλιον τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἀποκαλυφθείσης καί σῳζούσης ἱερᾶς ἱστορίας, ὡς ἐναργέστατα κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «νυνί δέ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτέ ὄντες μακράν ἐγγύς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ … ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Ἐφ. 2, 13-20).
Ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων ᾠκοδόμηται ὅλος ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τοῦτο διατυποῦται ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως ἡμῶν, κατά τό ὁποῖον ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὀνομάζεται «Ἀποστολική». Ἐπί δέ τῆς Ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἑδραιοῦται ἡ ἑνότης τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Καί τοῦτο διότι διά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός: «ἐγνώρισεν ὁ Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ», (Ψαλμ 97,2).
Ἡμεῖς, οἱ φιλέορτοι, τούς ἁγίους Ἀποστόλους σύν τῇ Μητρί τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἱκετεύσωμεν, ἵνα πρεσβεύωσιν τῷ Υἱῷ καί Θεῷ αὐτῆς ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου, τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».
Ἠκολούθησε κέρασμα καί τράπεζα παρά τοῦ καλῶς ἐπιμελουμένου Προϊσταμένου τῆς Μονῆς ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Παρθενίου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας