To ματωμένο Πάσχα της Ορθοδοξίας
«Ρωσικού κόσμου», το οποίο δεν αντιστοιχεί στις Ορθόδοξες διδασκαλίες και πρέπει να καταδικαστεί ως αίρεση.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίσδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας», που κυκλοφορεί πανελλαδικά κάθε Πέμπτη
Αυτό το Πάσχα θα καταγραφεί ως το πλέον «πικρό» για την ορθόδοξη κοινότητα, καθώς η Ρωσία έχει επιβάλει έναν βάρβαρο πόλεμο κατά των Ουκρανών, με το πατριαρχείο Μόσχας να βρίσκεται στο πλευρό του Πούτιν, καταπατώντας κάθε αρχή του χριστιανισμού.
Παράλληλα, ο πόλεμος έχει μεταφερθεί και στο εσωτερικώ των Εκκλησιών, καθώς ο Κύριλλος έχει βρεθεί το στόχαστρο των περισσότερων πλέον θρησκευτικών ηγετών για τη στάση του, αλλά, κυρίως, για τις προσπάθειες που κάνει για αύξηση της επιρροής του. Με εξαίρεση την Εκκλησία της Σερβίας, η οποία, προς το παρόν, ταυτίζεται με τη Μόσχα (αν και τελευταία υπάρχουν σύννεφα στις σχέσεις Ρωσίας -Γιουγκοσλαβίας), όλες οι άλλες Εκκλησίες έχουν συγκροτήσει ένα άτυπο μέτωπο κατά του Κύριλλου, ο οποίος μετά το τέλος του πολέμου θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο απομόνωσης.
Ακόμη και στην Ουκρανία, όπου λειτουργούν τρεις ορθόδοξες Εκκλησίες, η μία φιλορωσική και η άλλη κατά της αναγνωρισμένης αυτοκεφάλου, έχει φουντώσει η συζήτηση για ένωση. Εκατοντάδες φιλορώσοι ιερείς, αλλά και δεκάδες μητροπολίτες, έχουν εγκαταλείψει τη Μόσχα, κατηγορώντας τον Κύριλλο ότι έχει διαπράξει ηθικά εγκλήματα, ευλογώντας τον πόλεμο και τις επιθετικές ενέργειες των ρωσικών στρατευμάτων στο έδαφος της Ουκρανίας. Μάλιστα, ζητούν να περάσει ο Κύριλλος από δικαστήριο για τη στάση του.
Οι φιλορώσοι κληρικοί κατηγορούν τον Κύριλλο ότι κηρύττει το δόγμα του «Ρωσικού κόσμου», το οποίο δεν αντιστοιχεί στις Ορθόδοξες διδασκαλίες και πρέπει να καταδικαστεί ως αίρεση.
Τη στάση αυτή του Πατριάρχη Μόσχας επικρίνει με δριμύτητα ο μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.Χρυσόστομος, ο οποίος, σε άρθρο του, τον κατηγορεί με τη φράση «ανήθικη αντίληψη κάποιας εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής εξουσίας;».
Ο Μεσσηνίας κατηγορεί τον Κύριλλο γιατί καλεί σε «συσπείρωση» επιφέρουσα «αυθεντική αλληλεγγύη προκειμένου να απωθηθούν οι εχθροί, εξωτερικοί και εσωτερικοί». Ενσυνείδητα παρέχει ηθικό -τάχα – επιχείρημα στους Ορθοδόξους Ρώσους, να σταθούν ενισχυτικά απέναντι σε φονευόμενους Ορθοδόξους αδελφούς της Ουκρανίας.
Και, παράλληλα, υποκινεί Τσετσένους μαχητές, ακραίων ισλαμιστικών απόψεων και συμπεριφορών, να κινηθούν εναντίον Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία, προκειμένου να διαφυλάξει μάλλον τους Ρώσους από κάθε μορφή εκδυτικισμού και να επιστηρίξει τα φοβικά σύνδρομα της πολιτικής εξουσίας της Ρωσίας για εξάπλωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Ουκρανία, το θεωρούμενο «εγγύς εξωτερικό» της Ρωσίας.
Αναφερόμενος στη μορφή εξουσίας που εκφράζει ο Κύριλλος, κάνει λόγο για εξουσία «αφωρισμένη εις ευαγγέλιον Θεού», που αποκαλύπτει την διακονία, το πάθος και την δοκιμασία, όπως αυθεντικά και παραδειγματικά υποτύπωσε ο Εσταυρωμένος Χριστός και μάλιστα με διαστάσεις διακονίας, εκκλησιαστικής σωτηρίας και λύτρωσης ή είναι έκφραση μιας εκκοσμικευμένης εξουσίας μίσους, η οποία οδηγεί τον ίδιο τον λαό και το ποίμνιο της Εκκλησίας σε πνευματικά αδιέξοδα;»
Σε ό,τι αφορά το κλίμα «φόβου» που καλλιεργείται στη Μόσχα, αναφέρει: «Η Ρωσική Εκκλησία δεν κινδύνευσε ούτε τώρα κινδυνεύει από κανέναν «φιλελεύθερο δυτικό πολιτισμό», τον οποίον μάλιστα θέλει να εμποδίσει δημιουργώντας ανασχετικό τείχος με ξιφολόγχες, κανόνια και πυρηνικά. Για όσον καιρό ο Πατριάρχης Μόσχας βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μία μορφή εξουσίας του «κόσμου τούτου», δυστυχώς, δεν θα μπορεί να γίνει επηρεαστικός φορέας του πνεύματος του Χριστού, δηλαδή της ελευθερίας, της αγάπης και της θυσίας. Εκών άκων, επαναλαμβάνει το λάθος του Μεγάλου Ιεροεξεταστού, του συμπατριώτου Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκυ, στους Αδελφούς Καραμαζώφ»».
Η προσπάθεια του Κύριλλου να ενισχύσει τον Πούτιν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τον έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, καθώς εκτιμάται ότι η επεκτατική πολιτική της Μόσχας δεν στηρίζεται στην ανάγκη για ενίσχυση της ορθόδοξης διδασκαλίας, αλλά περισσότερο στο γεγονός ενίσχυσης της πολιτικής επιρροής του Κρεμλίνου σε όλο τον κόσμο. Η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, η Αφρική αλλά και οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ακόμη και το Άγιον Όρος, είναι οι περιοχές για τις οποίες υπάρχει τεράστιο εκκλησιαστικό, αλλά κυρίως πολιτικό, ενδιαφέρον, το οποίο υπηρετείται μέσω του Πατριαρχείου.
Στο μεταξύ, οι επικεφαλής των Εκκλησιών, κάθε μέρα που περνάει, διαπιστώνουν ότι η κόντρα με το Φανάρι εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο της Μόσχας, να επικρατήσει της Ορθόδοξης κοινότητας, αξιοποιώντας την οικονομική και πολιτική ισχύ της με τις πλάτες του Πούτιν.
