Δημοτικό Σχολείο μέ 1034 παιδιά … μέσα σε μία παραγκούπολη – Α΄
Του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Ναϊρόμπι και Εξάρχου Κένυας κ. Μακαρίου στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
Παρ’ όλο που ασχολήθηκα σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου για το θέμα Παιδεία στην Αφρική, επανέρχομαι, γιατί αυτές τις μέρες έζησα κάτι το συγκλονιστικό.
Ξεκίνησα και πάλι για το συνηθισμένο μου περιπετειώδες σημαντικό ταξίδι για την εκπλήρωση των καθηκόντων μου, τόσο μέσα στον χώρο της Εκκλησίας όσο και στους άλλους τομείς με τους οποίους η Ορθόδοξη Εκκλησία πρωτοστατεί, ιδιαίτερα σ’ εκείνο της παιδείας …
Γυρίζω πίσω τη σκέψη μου και φέρνω στον νού μου τους Τρεις μεγάλους Φωστήρες της Οικουμένης σ’ εκείνους τους πρώτους και δύσκολους καιρούς της πορείας της Εκκλησίας μας. Πόση ήταν η αγάπη και το ενδιαφέρον και των τριών γι’ αυτό το τόσο σημαντικό και διαχρονικό θέμα που είναι η σπονδυλική στήλη στήριξης και ανύψωσης των παιδιών μας, της νεολαίας μας. Και οι τρεις τους, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Μέγας Βασίλειος παραμένουν ανά τους αιώνες οι προστάτες και οι πρωτοπόροι και διαπιστώνουμε πόσο δίκαιο είχαν, όταν επέμεναν να δώσουν τη σωστή κλασσική παιδεία στους νέους της εποχής τους.
Πράγματι, η δίψα των μικρών παιδιών για μάθηση και μόρφωση είναι δεδομένη, γιατί μέσα από την έμπρακτη εφαρμογή των λόγων και των έργων, δηλ. τη σωστή διαπαιδαγώγηση, στο τέλος, βγαίνουν νικητές και θαυμαστές Εκείνου που τους δίνει τη σοφία, τη σύνεση, την ψυχική καλλιέργεια, τη σταθερή πίστη, τη βεβαιότητα για μία γαληνεμένη κοινωνία ανθρώπων.
Το έζησα έντονα, σήμερα, όταν βρέθηκα μπορστά σ’ ένα θαύμα της παιδείας και είδα τα θετικά αποτελέσματά της στις καρδιές των αθώων, φτωχών, ορφανών και παραγκωνισμένων αυτών παιδιών μαζί με τους 27 δακάλους, όλοι σχετικά νέοι, με τον Διευθυντή που παραμένει πάντα ζωντανός και ενεργητικός, βλέποντας κανείς την αγάπη που έχει γι’ αυτό που ασχολείται, το ζει, το αισθάνεται και το ζωντανεύει συνέχεια με το πάθος που έχει για το εργαλείο αυτό που λέγεται παιδεία. Τον γνώρισα πριν από δυόμισι δεκαετίες, όταν ξεκίνησε το σχολείο αυτό. Σε μία φάση έφερα, και ακόμα υπάρχουν, ένα φορτηγό από την Κύπρο με θρανία, μαυροπίνακες, γραφεία και ο,τι άλλο χρειάζεται για να λειτουργήσει σωστά ένα δημοτικό σχολείο.
Βρίσκεται στην πιο πάνω απομακρυσμένη παραγκούπολη που οι άνθρωποι ζούν ο ένας πάνω στον άλλο. Με υπενθύμισε ο διευθυντής, το μικρό εκείνο παιδί, που όταν τέλειωσε το σχολείο αυτό, η απόδοση του ήταν η καλύτερη απ’ όλα τα άλλα παιδάκια της ηλικίας του κι εμείς τον αναλάβαμε για τις επόμενες σπουδές του. Διέπρεψε και σήμερα είναι ένας αναγνωρισμένος επιστήμονας και χρηστός πολίτης. Από πού; Από αυτό το σχολείο που ακόμα παλεύει, μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, να μεταφέρει τη σωστή γνώση.
Κοιτάξτε τις συνθήκες των αιθουσών διδασκαλίας. Συναντώ τον διευθυντή και τους δασκάλους. Δεν συγκράτησα τον εαυτό μου, όταν κοίταξα γύρω μου τις άθλιες συνθήκες και δάκρυσα! Κι όμως μέσα απ’ αυτές τις αίθουσες γίνεται έργο ιερό, όταν υπάρχει αγάπη και οι υπεύθυνοι θυσιάζονται, γίνονται οδοδείκτες και κατευθύνουν τις ζωές και την πορεία των μικρών αυτών παιδιών. «Ορθόδοξο Δημοτικό Σχολέιο του Αγίου Νικο- λάου».
Σκέφτομαι ακόμα πόσο λανθασμένα πορευόμαστε εμείς που ζούμε στον δικό μας τον κόσμο, μέσα στη χλιδή, την πολυτέλεια, τις απαιτήσεις, την εξωστρέφεια. Εδώ υπάρχει χειροπιαστή η πραγματικότητα. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, κάτω από οποιουσδήποτε όρους, η παιδεία έχει πρώτα διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο για να σωθεί ο κόσμος. Γι’ αυτό το επαναλαμβάνω. Παιδεία σωστή πρώτα και ύστερα τα υπόλοιπα. Η άριστη παιδεία που αποκτάται με θυσίες και κόπους, μέσα από την φτώχεια και τη στέρηση, τελικά θα σώσει την ανθρωπότητα και την κοινωνία. Ήθελα να πω και το επανέλαβα ξανά στους δασκάλους ότι είναι ήρωες και μάρτυρες, γιατί παρ’ όλες αυτές τις φοβερές συνθήκες, έρχονται από το πρωί ως το βράδυ να δώσουν στα παιδάκια αυτά φως, πλούσιο φως, λαμπρό φως, γιατί γνωρίζουν ότι «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
Έφυγα πλημμυρισμένος από ανάμεικτα αισθήματα. Έζησα εκείνες τις λίγες στιγμές μαζί τους και αναβαπτίστηκα. Συνέχισα την περιοδεία μου σε δύο ακόμα νηπιαγωγεία, εκείνο του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Ραφαήλ. Ακόμα άλλες παρόμοιες εμπειρίες. Έκανα διανομή βιβλίων και γραφικής ύλης. Η Κένυα κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω της ξηρασίας και της ανομβρίας. Κι αυτό το στοιχείο ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικό..
Μέσα σ’ αυτή την ξηρασία, το ταξίδι συνεχίστηκε. Τελείωσαν, όμως, τα βιβλία για τα σχολεία. Έτσι, αναγκάστηκα να κάνω μία αστραπιαία επιστροφή στη Ναιρόμπη, όπου φορτώσαμε ξανά το μικρό της ιεραποστολής και να μας πάλι στους δρόμους για να πάμε στα άλλα σχολεία που μας περίμεναν.
