Δοξολογία και ευχαριστία στην προσευχή περιχωρούνται και αλληλοσυμπληρώνονται.
Ο άνθρωπος προσευχόμενος για όλη την κτίση, (ακόμη και για τα πονηρά πνεύματα), αισθάνεται και γεύεται την οργανική ενότητα όλων των δημιουργημάτων.
Κατά κάποιο τρόπο οικειοποιείται κάθε χαρά και λύπη όλης της κτίσης, διότι “μυσταγωγικά” προτάσσεται ως φορεύς του κλήρου όλων των δημιουργημάτων.[1]
Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος που “κοινωνεί” τον Θεό μέσω της προσευχής «ἀποκαθιστᾶ τήν πανενότητα τοῦ μακροκόσμου εἰς τήν συνείδησίν του, εἰς τήν αἴσθησιν καί εἰς τήν ζωήν»[2].
Παραπομπές:
[1] Ο π. Ι. Πόποβιτς γράφει: «Εἰς τήν πραγματικότητα, διά τῆς θεανδρικῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου δημιουργεῖται μέσα εἰς αὐτόν ἡ αἴσθησις καί ἡ συνείδησις τῆς πανενότητος τοῦ μακροκόσμου. Καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ βλέπει ὅλην τήν κτίσιν καί εἰς τούς οὐρανούς καί εἰς τήν γῆν μέσα εἰς μίαν θεανθρώπινην καθολικήν ἑνότητα καί αἰσθάνεται καί γνωρίζει, ὅτι τά πάντα ἐκτίσθησαν ἐν Χριστῷ εἰς τούς οὐρανούς καί ἐπί τῆς γής» (Πόποβιτς Ιουστίνου, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σελ. 25).
[2] Αυτόθι, σελ. 25