Εκδήλωση για τους εκπαιδευτικούς της Κέρκυρας με τον Καθηγητή Χρήστο Γιανναρά
Διαδικτυακή εκδήλωση προς τιμήν του εκπαιδευτικού κόσμου της Κέρκυρας, εξ αφορμής της εορτής των Τριών Ιεραρχών, διοργάνωσε η Μητρόπολη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, το βράδυ της Κυριακής 30 Ιανουαρίου 2022.
Κατ’ αυτήν κύριος ομιλητής ήταν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χρήστος Γιανναράς, συγγραφέας και λόγιος.
Προσφωνώντας τον ομιλητή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, τόνισε ότι αυτή την ημέρα θυμόμαστε τις μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες θεμελίωσαν τον ευρωπαϊκό χριστιανικό πολιτισμό, ενώ οι εκπαιδευτικοί ακούνε από τους τρεις μεγάλους Πατέρες λόγους και παραινέσεις προς τους ίδιους, τους μαθητές, τους γονείς σε μια εποχή κρίσης, σύγχυσης, χάους τελικά, που δημιουργείται από τον νέο παγκόσμιο πολιτισμό και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία έχει οδηγήσει και την παιδεία μας σε κρίση πνευματική.
Ο κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε τον κ. Γιανναρά, καθώς και την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία συμμετείχε στις επίσημες εκδηλώσεις της ημέρας στον Μητροπολιτικό Ναό, αλλά και στην ομιλία, γεγονός που δείχνει τον σεβασμό στην γιορτή.
Στην συνέχεια, προσφώνηση απηύθυνε προς τους συμμετέχοντες, εκ μέρους της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης των Ιονίων Νήσων κ. Πέτρος Αγγελόπουλος.
Κατόπιν τον λόγο πήρε ο ομιλητής κ. Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Παιδεία: εφόδιο ή αυταξία;». Επεσήμανε ότι στην εποχή μας τα πάντα κρίνονται με βάση την χρησιμότητά τους. Στον τρόπο βίου μας προέχει η κατανόηση, για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε. Η κατανόηση εξαντλεί την γνώση; Οι Τρεις Ιεράρχες συνοψίζουν μια παράδοση στην οποία η γνώση κατακτάται με την σχέση και όχι με την κατανόηση. Η γνώση είναι το αποτέλεσμα το οποίο δεν ελέγχεται αμέσως. Η σχέση προϋποθέτει αυθυπέρβαση. Για να σχετιστώ με κάποιον, πρέπει να τον αποδεχτώ, να παραιτηθώ από την απαίτηση για το αποτέλεσμα. Δεν γνωρίζω κάτι που κατέχω, αλλά γνωρίζω αυτό που επιλέγω, ελεύθερα το αναζητώ και το αγαπώ. Το παιδί δεν πηγαίνει στο σχολείο για να κατανοήσει, αλλά για να σχετιστεί, να βρει την χαρά της φιλίας, να ζήσει την έκπληξη της δημιουργίας, με την πράξη! Παλαιότερα αυτό γινόταν, μεταξύ άλλων, με το παιχνίδι, τους δημοτικούς χορούς, την μουσική, την σουηδική γυμναστική, που οδηγούσαν στην συνύπαρξη. Σήμερα τα παιδιά δεν μπορούν να συντονίσουν το βήμα τους. Χρειάζεται λοιπόν η πράξη του συν-βαδίζειν.
Σήμερα πάλι προέχει η πληροφόρηση, η οποία όμως προσπαθεί να σε πείσει ότι αλήθεια είναι αυτό που ο άλλος σου μεταδίδει. Η γνώση όμως έτσι είναι ανταγωνιστική και δεν προκύπτει μέσα από την κοινωνία, την κοινότητα, την συνάντηση. Ο πολιτισμός μας είναι θεμελιωδώς ατομοκεντρικός. Γι’ αυτό και οδηγεί την παιδεία στην ανάγκη για ευχαρίστηση, σαγήνευση και ελκυστικότητα, όχι όμως στην προτεραιότητα της σχέσης με τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Το παιδί αναγκάζεται να μάθει την χρησιμότητα, ότι δηλαδή πηγαίνει στο σχολείο για να πάρει εφόδια, όχι για να μπει στην κοινωνία των σχέσεων που θα ομορφύνει τη ζωή του και, κατ’ επέκτασιν, θα το οδηγήσει στην χαρά της μάθησης. Έτσι το σχολείο σήμερα έχει υποκατασταθεί από το φροντιστήριο, που προσφέρει την χρήσιμη γνώση ως πακέτο.
Σήμερα χρειαζόμαστε πρότυπα. Στους τρεις Ιεράρχες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλες μορφές της παράδοσής μας, όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Ισαάκ ο Σύρος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, που θα μας βοηθούσαν στο να κατανοήσουμε ότι τα πάντα ψηλαφούνται, γνωρίζονται διά της σχέσης, μας οδηγούν σε άλλους χώρους, σε άλλη γνώση, σε άλλη εμπειρική προσέγγιση.
Δυστυχώς οι σκοταδιστές της εποχής μας δεν βλέπουν ότι η Εκκλησία παραμένει από τους ελάχιστους χώρους στους οποίους δεν πηγαίνει κάποιος για να ωφεληθεί, αλλά για να γιορτάσει, και η όποια γνώση γίνεται βιωματική μετοχή. Σήμερα αυτό έχει αλλοτριωθεί από έναν κηρυγματικό λόγο, ο οποίος δεν επιτρέπει συχνά την χαρά της γιορτής να αναβλύσει την σχέση, τον έρωτα, την λατρεία που δίνει νόημα στην ζωή. Γι’ αυτό και χρειάζεται να δει η Εκκλησία τη δυνατότητα να κάνει τις κατηχητικές συνάξεις ευκαιρίες γνωριμίας των παιδιών και των νέων με τη γλώσσα της λατρείας, όπως επίσης και να βοηθήσει να ξαναδούμε στοιχεία της παράδοσής μας και της ιστορίας μας που είτε δεν τα έχουμε μάθει είτε τα έχουμε λησμονήσει, για να οδηγηθούμε στην προοπτική της ελευθερίας που έχουμε χάσει.
Ακολούθησε ένας πολύ γόνιμος διάλογος του ομιλητή με τους συμμετέχοντες, με πολλές ερωταποκρίσεις.
Την εκδήλωση έκλεισε ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος ευχαρίστησε τον ομιλητή και τους πολλούς συμμετέχοντες, όπως και τον Περιφερειακό Διευθυντή και τους διευθυντές της εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, επισημαίνοντας ότι ουδέποτε η Εκκλησία θα πάψει να δέεται υπέρ των διδασκάλων, τόσο υπέρ των μαχίμων, τους οποίους η πατρίδα μας τους χρειάζεται, όσο και για όσους έχουν φύγει από την ζωή. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να είναι προσωπικότητες που έχουν και την θύραθεν παιδεία και την πνευματικότητα.
Τέλος, ο κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον κ. Γιανναρά για το ότι έδωσε αφορμές για να γίνουμε σοφότεροι!
