Γουμενίσσης Δημήτριος: Ο πιο καταφρονημένος Μετανάστης
Ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος για την Ανάσταση του Χριστού
Ένας μετανάστης από τον ουρανό μεταδημότευσε από αιώνες και στη γη μας. Μετανάστευσε στο χρόνο και στο χώρο μας, στις ταλαιπωρίες και στα παθήματά μας, στη ζωή και στο θάνατό μας, στα θρησκευτικά και στα πολιτικά μας δρώμενα. Το όνομά Του είναι Ιησούς Χριστός. Δεν άρπαξε τη θεϊκή ταυτότητα και ισότητα από το Θεό Πατέρα, ήταν και είναι Θεός. Κι ας έκρυψε τη θεϊκή Του μεγαλοσύνη! Ακόμη και μέχρι σήμερα δεν εξαναγκάζει στην παραδοχή και υποδοχή Του!
Μόνον οι καθαροί στην καρδιά και οι γνήσια φιλάνθρωποι Τον βλέπουν με το βλέμμα της αληθινής πίστης, γιατί αφήνουν χώρο να Τον φανερώνει χαρισματικά το Πνεύμα του Θεού. Οι πιο πολλοί από τους πολιτιστικούς και ιστορικούς, τους οικονομικούς και πολιτικούς, τους επιστήμονες και αναλυτές, τους επικοινωνιακούς και λογοτέχνες δεν Του δίνουν σημασία, παρά μόνον ελάχιστη από όση δίνουν στους διαδράστες και στα δρώμενα της ιστορίας. Ο μόνος μεγάλος Παρών φαίνεται απών από τον κόσμο μας.
Κι ας έγινε υπόδειγμα ταπείνωσης και αγάπης για όλον τον κόσμο και όλους τους αιώνες. Πήρε μορφή ανθρώπου, έζησε υποταγμένος στους νόμους και στις εξουσίες του κόσμου. Πέρασε από τους πειρασμούς ημών των ανθρώπων: τους πειρασμούς της πείνας και της βιολογικής ύπαρξης, τους πειρασμούς της δόξας και του μεγαλείου, τους πειρασμούς επικυριαρχίας επί των ανθρώπων. Και τους ξεπέρασε όλους μονομιάς, χωρίς να υποταχθεί σε κανέναν. Ήρθε, μόνο για να προσφερθεί και να προσφέρεται. Κι όταν ξανάρθει δοξασμένος, θα είναι ο Αυτός, που σήμερα Τον ομολογούμε, “εσύ είσαι ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος”, καταφεύγοντας στη σωτήρια άκρα ταπείνωση της αγάπης Του.
Στάθηκε στα όρια της ανθρωπινότητας, χωρίς να προκαλέσει καμιά γήινη αναγνώριση. Δεν θέλησε να εκμεταλλευθεί τις ολοφάνερες αποδείξεις του θεϊκού Του μεγαλείου. Κι ας ήταν ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Ακόμη κι όταν ανάστησε την κόρη του αρχισυνάγωγου ή τον υιό μιας χήρας ή το Λάζαρο μετά από τέσσερις μέρες θανάτου, δεν γύρεψε δόξες και τιμές από τον πολύν κόσμο. Ένα γαϊδουράκι, στρωμένα ενδύματα και αυθόρμητες ζητωκραυγές αθώων παιδιών, μια εντελώς προσωρινή αναστάτωση στα κοινωνικά πεπραγμένα της πρωτεύουσας, που γιόρταζε την πιο μεγάλη εθνική – θρησκευτική της γιορτή και καταφρόνησε εξόφθαλμα τον Μεγάλο Επισκέπτη.
Ακόμη και η ιστορική εξέλιξη του ευαγγελίου και της εκκλησίας Του – μέχρι σήμερα – γνώρισε περισσότερες ταπεινώσεις, παρά μεγαλεία. Λυσσώδεις διωγμούς, αντί για εκεχειρίες ανθρωπιστικής ειρήνης. Ευτελιστικές βεβηλώσεις των ιερών της μέχρι σήμερα, αντί για μια διεθνική προστασία.
Όσο για τον ίδιο το Μετανάστη Κύριο, ούτε καν υποχρέωσε τον κύκλο των Μαθητών Του να Του συμπαρασταθούν στον τελευταίο Του πειρασμό επί της γης. Αυτοαφέθηκε και αυτοπαραδόθηκε μόνος στην πιο απελπιστική τέλεια εγκατάλειψη. Το θέλησε και ταπεινώθηκε τελείως, μέχρι που Τον θανάτωσαν.
Είχε προειδοποιήσει για την εξέλιξη αυτή και για το ακατανόητο μεγάλο μυστικό της ο Ίδιος τους Μαθητές Του. Κι ας μην το καταλάβαιναν ακόμη! «Γι᾽ αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, γιατί εγώ θυσιάζω τη ζωή μου, ώστε να την ξαναπάρω πίσω. Κανείς δεν μου την παίρνει, εγώ από μόνος μου την προσφέρω. Από μένα εξαρτάται να την προσφέρω κι από μένα εξαρτάται να την ξαναπάρω πίσω. Αυτήν την εντολή έλαβα από τον Πατέρα μου» (Ιω. 10: 17-18).
Όμως, δεν Τον εκμηδένισαν οι σταυρωτές. Ακόμη και όταν ο μοναδικός αυτός Μετανάστης της πιο ακραίας ταπείνωσης δέχθηκε να υποβληθεί στον παραλογισμό του παγκόσμιου και πανανθρώπινου μίσους. Δέχτηκε την υποχρεωτική θανάτωση ωσάν να ήταν στιγματισμένος κακούργος της εποχής του. Όμως, με το που δέχθηκε πάνω Του τη φθορά μας και το θάνατό μας, τους άλλαξε ριζικά την αποτελεσματικότητα. Η φθορά και ο θάνατος εμβολιάστηκαν στη ζωοποιό ύπαρξη του Χριστού και έγιναν διαβατήρια ζωής.
Φυλακίζονται οι μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος, και τόσοι άλλοι κυριώνυνοι και επώνυμοι, και αναδύονται τροπαιοφόροι ευεργέτες και μυροβλύτες στα πέρατα. Θανατώνονται πριν αιώνες μαρτυρικά οι νεομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, και αποκαλύπτονται αναστάσιμοι σε πλήθη και πλήθη ανθρώπων στην εποχή μας. Πεθαίνει αφανής ο άγιος Νεκτάριος και γίνεται ο πιο θαυματουργός Άγιος του 20ου αιώνα. Σφαγιάζεται νεομαρτυρικά ο Χρυσόστομος Σμύρνης, και μετά από δεκαετίες γαληνεύει έναν απεγνωσμένο πατέρα για την αποθεραπεία του παιδιού του. Πεθαίνει ο ομολογητής ιεράρχης Λουκάς και γίνεται γιατρός για πολύ περισσότερους ετοιμοθάνατους τώρα, από όσο ζούσε και χειρουργούσε. Τυφλώνεται ο θεοφόρος όσιος Πορφύριος και ανοίγει τα μάτια αμέτρητων ανθρώπων στη θέα του ουρανού. Καρδιοπαθεί βαριά ο ταπεινός ιερομόναχος Ιάκωβος, αλλά γιατρεύει ακόμη και μέσα στην Εντατική έναν ετοιμοθάνατο καρδιοπαθή. Αποθνήσκει ο θυσιαστικός θεοφόρος Παϊσιος, και ζωντανεύουν από τη ζωντάνια του ακόμη πιο πολλοί απελπισμένοι μέχρι σήμερα…
Αν θέλαμε να μετρήσουμε αυτούς που πέρασαν από το θάνατο στη ζωή, αυτούς που πίστεψαν αληθινά στο μεγάλο Μετανάστη του ουρανού επί γης, δεν θα μας έφθαναν οι ώρες της ζωής μας. Είναι αναρίθμητοι. Τα ευφυέστερα πρότυπα της πανανθρωπότητος. Πρεσβευτές της γης στον ουρανό. Πολύτιμοι δικαιούχοι σε όλα τα δικαιώματα του μεγάλου Μετανάστη. Διότι αυτός ο Μετανάστης δεν γύρευε δικαιώματα, μόνο προσκάλεσε αποδέκτες. Μοίρασε όλα Του τα δικαιώματα προς όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων.
«Μέσα στον κόσμο ήταν, κι ο κόσμος δι᾽ αυτού δημιουργήθηκε, μα δεν τον αναγνώρισε ο κόσμος. Ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν. Σ᾽ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ᾽ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού… Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, τη δόξα που ο μονογενής Υιός την έχει από τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας… Κανείς ποτέ δεν είδε το Θεό, μόνο ο μονογενής Υιός, που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό» (Ιω. 1: 10-13, 14, 18).
Αδελφοί μου χριστιανοί, Χριστός ανέστη. Εύχομαι, να υποδεχθούμε τον Αναστάντα Κύριο, ώστε να συνοικισθεί με όλους. Αλλά μέχρι να βγει το “αληθώς ανέστη” από τις καρδιές περισσοτέρων, προσμένει την “ιεραποστολή” της δικής μας καθημερινής φυσικότητας, γεμάτης από τη χάρη του Χριστού. Μόνον έτσι και η φροντίδα προς τους συνανθρώπους, ειδικά τους στερημένους, καταδιωγμένους, απεγνωσμένους, εμπολέμους, πρόσφυγες, μετανάστες, όπου γης, θα ξεφύγει από την άψυχη διαχείριση συνθημάτων ή προγραμμάτων. Θα αρχίσει να ξαναγίνεται αληθινή ανθρωπιά, στο όνομα του Θεού που, μένοντας Θεός, μετανάστευσε κι ανάμεσά μας. Για να μεταναστεύσουμε στην διά του Σταυρού Ανάσταση.
