Με χαρά και ευφροσύνη οι πιστοί εορτάζουμε λαμπρώς την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την νίκη Του, ο Οποίος, κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκαλύψεως στ´ 2).
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έγινε ο απόλυτος νικητής στο πάθος Του. Επέτρεψε στους εχθρούς Του να Τον ταπεινώσουν και να Τον εξευτελίσουν με κάθε τρόπο και μέσο, κι Εκείνος έμεινε απαθής, ατάραχος, ως βέβαιος για την νίκη Του. Δέχθηκε να πιεί το πικρό ποτήρι του Πάθους και να βυθισθεί μέσα στον πόνο, υπακούοντας στο θέλημα του Ουρανίου Πατέρα. Νίκησε με την καρτερία Του, με την σιωπή Του, με την ανεξικακία Του, την σοφή ταπείνωσή Του. Υπέμεινε εκούσια, καρτερικά και αγόγγυστα το μεγάλο μαρτύριο του Πάθους Του, αν και δεν έπρεπε να υποστεί τέτοιο μαρτυρικό και ατιμωτικό θάνατο, επειδή ήταν αναμάρτητος και δίκαιος προς όλους.
Ο απόστολος Παύλος διακηρύττει, ότι γι᾽ αυτή την υπακοή και την ταπείνωσή Του, ο Θεός Τον υπερύψωσε και Τον δόξασε (Προς Φιλιππησίους β´ 89.), αναφέροντας: «Ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Γι’ αυτό και ο Θεός τον ανέβασε πολύ ψηλά και Του χάρισε το όνομα που είναι πάνω απ’ όλα τα ονόματα».
Έτσι, η εκούσια υπακοή μας στο θέλημα του Θεού και η υπομονή μας στις προσωπικές δοκιμασίες της ζωής «χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών» (Προς Φιλιππησίους β´ 14), μετατρέπεται σε προσωπικές περιφανείς νίκες, αφού μας καθιστούν αμέμπτους και ακεραίους, τέκνα Θεού άμωμα (Προς Φιλιππησίους β´ 1415): «Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς, κι επιφυλάξεις, για να γίνετε άψογοι και ολοκληρωμένοι, παιδιά του Θεού αγνά, ανάμεσα σε ανθρώπους κακούς και διεφθαρμένους. Ανάμεσά τους να λάμπετε σαν αστέρια στον κόσμο, μένοντας σταθεροί στο ευαγγέλιο που δίνει ζωή».
Ο Κύριός μας, ως Νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, θυσιάστηκε και πέθανε ελεύθερος από την αμαρτία, επειδή ήταν αναμάρτητος, γι᾽ αυτό παρέμεινε και εν «νεκροίς ελεύθερος» (Ψαλμού ΠΖ´ (ΠΗ´) 87, 5). Ο θάνατος είναι συνέπεια της αμαρτίας και της παρακοής στο θέλημα του πανάγαθου Θεού μας κατά το αποστολικό «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος» (Προς Ρωμαίους στ´ 23), δηλαδή: «Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας».
Η Ανάσταση, βιώνεται ως προσωπική νίκη του κάθε πιστού στην κακία και στα εξευτελιστικά πάθη της αμαρτίας, που ελευθερωμένος από τα υπαρξιακά δεσμά του πεπτωκότος μετέχει στην καινή ζωή.
Νικητής των αντιθέων δυνάμεων
Όσοι συνεργάσθηκαν και επέτυχαν να καταδικασθεί σε θάνατο ο αναμάρτητος και μόνος δίκαιος Κύριός μας Ιησούς Χριστός, επεδίωκαν να αποδειχθούν ισχυρότεροι της δικαιοσύνης του Θεού, της αλήθειας του Θεού, του φωτός, αλλά με την Ανάσταση Του διαψεύσθηκαν. Αυτή η νίκη βιώνεται συνεχώς στην ζωή μας και μας εμπνέει να μην υποταχθούμε στις ανόσιες και αντίθεες δυνάμεις του κόσμου που θέλουν να μας επιβληθούν και να κυριαρχήσουν πάνω μας. Ο Κύριός μας ενθαρρύνει τους μαθητές Του, προτρέποντάς τους να έχουν θάρρος και να Τον εμπιστεύονται, λέγοντας «θαρσείται εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάννου ιστ´ 33).
Χαρείτε και ευφρανθείτε για την νίκη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και βιώσατέ την ως προσωπική νίκη στην ζωή σας.
Η νίκη της αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρατείνεται και σήμερα στο υλικό και εγκόσμιο σώμα των μαθητών Του που συγκροτούν το πελώριο και πολυμελές ζωντανό και ιστορικό σώμα του Χριστού, την μία αγία αποστολική και καθολική Εκκλησία μας, που εμπνέεται και κατευθύνεται στο χωροχρόνο από το Πνεύμα Εκείνου.
Στην Εκκλησία επαναλαμβάνεται μυστικά και διά των τελουμένων αγίων Μυστηρίων η ζωή Εκείνου κάθε ημέρα και κάθε νύκτα ως λόγος και πράξη. Σε κάθε θεία Λειτουργία γεννιέται, βαπτίζεται, διδάσκει, θεραπεύει, βασανίζεται, δικάζεται από τους αδίκους και προκατειλημμένους δικαστές. Καταδικάζεται σε σταύρωση, αποθνήσκει. Ενταφιάζεται. Αλλά ανίσταται για να διακηρύξει στα πέρατα του σύμπαντος κόσμου και στους αιώνες των αιώνων: «Μου δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίου κη΄ 18). Κι εμείς τα μέλη αυτού του ενδόξου Θεού ομολογούμε «Συ ει ο Θεός ημών εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά Σου ονομάζομεν». Δεν υψώνουμε τα χέρια μας και την φωνή μας ικετευτικά σ’ άλλο Θεό. «Τον σταυρόν Σου προσκυνούμε Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασιν υμνούμε και δοξάζουμε».